De kérke in d'n toren*
t Is 22 juli 1490.
't Was 'n wèrmen dag eweest. Geertie kon niej slaepe. Ze keek deur 't kleine raempie van 't
zolderde van kleine 't stee'ie van d'r gröötvaoder nae de kant van 't durp. 't Wier in zokke nachten
gêênêêns hêêlemaele donker. De locht in 't óósten nae de kant van Goerêê kleurende nog róód. 't
Was 'n vrêêseleken dag eweest. In d'n ochend was 't'r 'n horde soldaoten op 't durp te kêêr egöó.
Woest schrêêwend in tierend waere ze van de kant van Goerêê ekomme. Niks was veileg voor d'r.
O. in diejn tied van de Hoekse in Kabeljauwse twisten was t'r geregeld wat. Je was je leven niejt
zeker.
Mit d'r moewder was ze nae d'n duunkant komme vluchte. D'r vaoder was laeter achteran ekomme.
Hie was waegenmaeker in ze weunende op 't durp. Gêêrtie was noe tiejn jaer. Vaoder hao verteld
wat 't ebeurd was: Jonker Frans van Brederode hao mit z'n bende laete in d'n nacht 'n anval op
Goerêê uut- e'voerd, mar ze waere dêêr of'eslege deur de wuuven in de ouwe veinten. Die hao
vanof de stadsmuren brandende pekkransen in gloeienden teer egóóid. Ze waere as lêêuwen te kêêr
egóö, want de jonge veinten waere op zêê.
De vijand was of'edrope in de richtieng van Oudurp. Dêêr waere ze gelieke an 't plunderen eslege.
Hie hao nog ezieje da ze ladders tegen de kérke ezet hao in mit breekiesders bezeg waere.
Nae 'n weeke waere ze wêêr thuus. De bende van Frans van Brederode hao vrêêselek huus'ehouwe.
D'r waere huuzen in vlamme op'egóö. Mar 't érgste was nog dat ze 'n stik van de kérke of'ebroke
hao. D'n toren stieng noe los van de kérke, d'r gaepende 'n gróót gat tussen. Aok de spits van d'n
toren was t'r of. In ze hao ze gijzelaers mee'enome. Niks was heileg eweest voor deze bende,
't Waere onzekere, gevaerleke tiejen.
't Is 11 november 1508.
Vade in pacem. Amen', 'gaat heen in vrede', hao de pastoor as leste ezeid. Die woorden waere nog
in Geertie d'r hóód bluuve hange. Ja, 't was noe al 'n hort 'n tied van vrede eweest.
Ze hao 't goewd. Geertie was noe 28 in al zeve jaer etrouwd mit Aeren. Ze weunende op 't gedoe'ie
van d'r gróótvaoder achter d'n Langendiek. Eerst hao ze bie z'n in'eweund in 'n op z'n ouwen dag
toet an z'n dóód verzurgd. Noe was 't stee' van heulie. O, Aeren hao goewd eboerd. 't Gieng steeds
beter. Hie hao d'r in de nieuwe polder 't West-Nieuwland 'n paer stikken land bie'epacht.
Ze weunende wel vaorde van 't durp, van d'r vaoder in moewder vandaen.
Diejn ochend waere ze al vroeg vertrokke mit d'r twêê kinders over 't kèrkepad nae 't durp om de
mis ter êêre van Sinte Maerten bie te weunene. Dat was de petróónheilegen van 't durp in dêêr was
aok de kérke an ewijd. Die was trouwens wêêr hêêlemaele op'eknapt.
Deur de ziejuutgank liejpe ze mit z'n vieren nae buuten. Niejt mêêr deur d'n ouwen uutgank in d'n
toren. Dêêr gaepende nog altied 'n gat tussen de kérke in d'n toren. D'n toren was nog mar pas sint
kort klaer. D'r was 'n nieuwe spits op'ezet. Geertie keek nae boven. Dêêr stieng 't jaertal: 1508.
Ze gienge bie d'r vaoder in moewder ete. Mar voor d'n eten gieng Aeren êêrst de pacht betaele, dat
dee je altied op Sinte Maerten. Hie hao 't bedrag in klienkende munt bie z'n.
't Gieng goewd in d'n lande van Westvoorn.
'*Deze tekst werd geschreven bij het nummer 'The Saint in the city' voor een optreden met de
brassband 'Concordia'uit Ouddorp. Het verhaal berust op een historische gebeurtenis. Na een
verwoesting in de zomer van 1490 kreeg de kerktoren een nieuwe, van bakstenen gemetselde spits.
Jarenlang diende deze roodgeverfd als baken voor zeelieden en hij viel onder beheer van het
Ministerie van Marine. In 1859 werd de spits wegens bouwvalligheden afgebroken en ven>angen
door een dak in de vorm van een paraplu. Tijdens de restauratie van de toren in 1983 werden achter
58
