Wat Jaopje wè goed anvoelde, was dat de stemmieng in uus anêêns anders was. Moe was êêmae in
folio. lederendêên dee ophetohe in raetelde dü mekaore in 't was Marjan vö in Marjan nae. Ma
Jaopje riep êêl ard dü aoles 'ene:'Ons motte d'n boam opzette!'
lederendêên keek versteld naer dat kleine onderkrupertje, dat mit 'n viengertje naer bute wees, naer
d'n boam in 't 'of. die aoltied groen was, ma noe bedekt was mit 'n dikke witte bontjas.
Moe lachte. Ze stieng van d'r stoel bie 't raem op in 't was net of ze noe pas wakker wier. Ze klopte
Jaopje op z'n schoere in zei:'Juust. jie ei gliek. Kom mannen, gae julder noe 's gauw dien boam op
z'n plekke zette, dan mag Jaopje êêmae allêênig dien boam versiere.
In Jaopje gröös! Ie wist, dat 't de móóiste kerstboam van 't êêle durp zou 'ore.
Henk Blom, Schouws dialect
Wao ziin die toch gebleven?
Kiek, zegt één van de mannen die op het bankje zit, die gaon nog 'n kêêr gcion zwemmen. En hij
wijst op een groepje jongelui. Ze staan aan de voet van de zeedijk en doen hun bovenkleding uit.
Het is maandagavond. Aan de Westerschelde bij Hoofdplaat. D'óöfplaote, zeggen de mensen of nog
beter gezegd: ze noemen eigenlijk niet graag hun woonplaats. Ze zeggen gewoon: Me kommen van
't durp. Net zoals de mensen van Westdorpe zeggen: Wij zijn van 't polderken.
De groep in zwemkleding ploetert en baggert naar het afgaand water. Drie jongens en twee meisjes.
Dat ei je mee die joenge gasten ee. hoor ik weer dezelfde man op het bankje zeggen. Die kieken
glad nii uut. En hij trekt een gezicht alsof hij wil zeggen: Wie gaot dao noe toch gaon zwemmen.
Met z'n scherpe ogen kijkt hij naar het groepje dat met moeite vordering maakt om bij het water te
komen. Nee, gevaarlijk is het daar niet, maar toch. Nog stommer is het daar straks uit het water te
komen. Dan moe je j'n eihen mee klakkers schdöne maoken, zegt hij lachend op m'n vraag hoe je
dan die blubber van je benen moet krijgen. Tot ver over hun enkels zakken ze in de zuigende
blubber weg. Een paar meeuwen vliegen op. De rest van de vogels blijft ijverig zoeken, maar vindt
niets. Toch geven ze de moed niet op. Ze moeten wel joengen, wan gisteren is die kokkelvisser iere
gewist mee z'n bóót. Die is over de plaote gevaoren. Al 'aontjes bin foetsie ee. Dien bóót zuugende
'n alve meter diepe ee in de grond. En dan bluuft 'r mao weinig over mêêr voo de veugels.
De jongens hebben intussen het water bereikt. Ze gooien zich op hun buik en de spetters vliegen
alle kanten op. Tot aan hun knieën staan ze nu in het water. Ze roepen naar de twee meisjes, maar
die schieten geen meter op. Aangeschoten door de zottigheid van de jongens beginnen ze met
modder naar mekaar te gooien. Da moe je noe zien, die stomme meisses, zegt één van de andere
mannen, die zien d'r nog lekker uut ook.
Het water zakt nog steeds. Een paar paaltjes steken nu nieuwsgierig hun neusjes boven water. Een
drietal visdiefjes dobbert er in de buurt. Dao zitten klakkers en mossels op en die moeten ze 'èn. In
de verte varen een paar zeiljachtjes en verder is het rustig op het water.
Die gaon dao niks vinnenzegt een stem achter me. Het is Paul en hij wijst naar de meeuwen. Paul
ken ik van vroeger van de boot. Hij woont al jaren op 't durp en is nu bezig zijn huisje te verbouwen.
Nee, werken doet hij niet meer. Ik zit op pre pensoen, zegt hij en dat klinkt me toch wel Vlaams in
m'n oren. Maar dat komt omdat zijn laatste baas eigenlijk een Belg was. Vandaar dat hij dat woord
nog gebruikt. Ieder dag komt hij naar de zeedijk. Meestal 's avonds. Zo maar even om rustig van de
zêê te genieten. Me gaon nog even langs de zêê, zeggen ze dan op 't durp. Dan bedoelen ze: We gaan
nog eens even een wandelingetje maken langs de Westerschelde. En dat doen er heel wat. Ook vrèmde,
gaat Paul verder. En hij knikt naar het buitendijks bouwwerk: een prachtige houten promenade over
het water van de vaargeul. Vroeger was tie óöger, noe lóópt ie wel 's onder waoter. De meisjes hebben
nu helemaal een modderbad genomen. Van het blondje is alleen de paardenstaart nog goed te zien.
Voorzichtig waggelend gaan ze naar de waterkant. De jongens staan ze al op te wachten.
56
