doenkere, knappe vint lengst't uus komme loape in 'n stuitje later kwant 'n wi verbie. Pao zei:'Daer
ei je die Turk a wi. Zukke lui doe ok niks aors as schaelöös loape.' Marjan draoide d'r eihe omme,
keek naer bute in zei:"t Is gin Turk, 't is 'n Marokkaan.'
'Jao',zei pao.'daer weet jie netuurlijk aoles van, jie bin net zö'n lui vaarke as die opvreters.' In Marjan
riep êêl böös:'Hassan kan d'r niks an doe. dat 'n gin waark eit.' In toe kreeg ze glieke 'n rööie kop.
'Zöö', zei pao,'zööö...eit'n a 'n naem ok?'
Affijn, Marjan bleek die knul te kennen, wat pao nie goed vond. 't Wier 'n gröóte ruzie in Marjan
was ard naer bute geloape. Moe d'r achteran, ma die zag nog net, dat eur dochter mit mooie Hassan
in 'n grööte slee wegree. In dat was 't leste wat of ze van Marjan g'öörd in gezien aode. Dat was
noe vuuf maenden elee gebeurd in sint wier d'r an taefel nööit mi geschrêêuwd. Ma gezelliher was
't 'r nie op g'ore, want pao zat allêênig ma somber te kieken in moe zat vee te zuchten. De kinders
waere blie as ze naer schole konde gae in laopje bleef nae schooltied zö lank mohelijk op straete.
Daerom stieng 'n noe aolsma bie de kaarkdeure naer binne te kieken. Want daer, lienks van de
preekstoel, ie ao 't wè gewete, daer waere de mannen bezig om 'n êêlen mööien boam vö de
kossemisse klaer te maeken. Zonder Jaopje, dat was wè jammer.
Boven z'n ööd sloeg de klokke twaolf ure in even laeter behon 'n wi te luujen om iederendêên d'r
an t'erinneren dat 't etenstied was. De mannen kwaeme naer bute in draoide de deure mit 'n êêl
grööte slotel op slot. Jaopje wist dat 'n noe ok naer uus most in ie dee 't netuurlijk wè, ma mit 'n
zwaer gemoed. Want tuus stieng nie zö-as in de ofheloape jaeren 'n boam vö kossemisse. Aalk jaer
ao pao dezaalfden boam uut 't 'of 'ehaeld in mit aol z'n wortels in 'n flienke bak 'ezet. In aalk jaer
was dien boam 'n bitje grööter geweest. Ma dit jaer ao pao gezeid, dat 'n d'r nie vö in de stemmieng
was. Zaalfs Jaopje aod't behrepe: gin Marjan...gin boam.
Twï daehen laeter, 't was de dag vö kossemisse, wier Jaopje wakker in ie voelde, dat 't gin gewonen
ochen was. 't Was zö stille op straete, dat 'n êêst ma 's de gurdienen opzie dee schuve in uut 't raem
keek. Ie kon z'n oahen nie gloave. De straete was wit, d'r lag 'n flienk pak snêêuw. Mêêstentieds
ao Jaopje vee tied nöödig om z'n eihe an te klêêjen. ma noe schoot 'n mit zö'n vaert in z'n broek,
dat 'n êêst de verkeerde pupe instapte. Ie raesde van de trap of naer benee. Moe zat bie 't raem naer
bute te kieken in dat was ok a nie gewoon. Jao, die was netuurlijk ok zö blie mit de snêêuw, dat mö
je ma rekene. Ze was zaalfs zö blie, dat ze êêmae verhete was om brööd klaer te maeken. De taefel
was ok nog nie an'ezet. Noe jao, 't was ok kerstvekansie, dan je aol d'n tied, d'r oeve gin
kinders mit 'n bus mee naer de schole in de stad.
De aore kinders stove noe ok de kaerner binne mit glunderende gezichten in grööte braaien.
'Mahhe m'n de slee van zolder aele?' vroeg Klaos in Kees vroeg:'Is pao a naer z'n waark, moe?'
'Nêê, m'n vint, pao is naer Amsterdam.'
Naer Amsterdam? Goster vö de waerelt, docht Jaopje, Amsterdam, dat was bienae zö varre
as...as...China.
'Ma wat mot 'n noe in Amsterdam doe?' riep Klaos.
Jao, toe was t'r zövee gepraet dat Jaopje 't nie aomè bie ao kunne 'ouwe. D'r was op'ebaald dü de
plisie in Amsterdam. Want daer zat Marjan te schreien. Marjan was aol die maenden vastg'ouwe dü
'n loverboy. Jaopje ao 'laffe boy' verstae, want dat woord kenden'n wè. Die laffe boy ao êêst êêl
lief edae tehen Marjan, ma op 'n geheve moment aod'n gezeid dat ze vee centjes vö z'n kon
verdiene. In dat wou Marjan nie. Nêê, wat dienk je, dat kon Jaopje goed behriepe. Marjan wou tuus
a niks, dat ao die Marokkaan kunne wete, as 'n d'r naer evrohen ao.
Marjan was geslohe in vastg'ouwe in zie ao aol dien tied motte uutkieke naer 'n gelehent'eit om bie
die vint weg te loapen in ulpe te zoeken bie de plisie. In vö de rest ao Jaopje d'r nie vee van behrepe,
enkelt dat pao naer Amsterdam was om Marjan op t'aelen. De broers aod't wè goed behrepe zeker,
want die waere op die Marokkaan an 't schaalen in deeje net of Marjan anêêns zö'n lieven was.
55
