'r oook nie vee mee op.'
Mè goed, Jannetje ieuw an en toen moeder d'r nog 's mee vaoder over gepraot ao, zou 't dan
deugae.
Op een aevend wier Jan ingelicht.
'Jan, noe moe je 's goed luustere. Nee, ou noe 's op. As je noe zondag bnie ons komt, moe je je
degelijk gedraege.'
'Jae, da snap ik,' zei Jan, wae zie je me voor an?'
'Goed, ze dienke thuus, da je slecht van gezicht bin. En noe moe je 's goed oplette. Wulder ebbe
tuus 'n êêl mooi schouwstikje. 't Is 'n damekken.'n Dae staet een paerd bie, 'n bruunen. En op êên
van de damstaeken zit 'n duumpje, zo 'n êêl klein veugeltje. Da ken je toch wè?'
'Vanzelf', zei Jan, 'zou 'k geenduumpje kenne. Mè waevoo is dat?'
'Noe, 'zei Jannetje, 'asje dae noe wat van zeit, dienkt vaoder, dat joe ogen toch wè goe bin. Snap
je 't?'
'Jae, natuurlijk.' zei Jan, "n duumpje op 'n damstaeke.'
'En dan nog wat, 'zei Jannetje. 'An de ziekant van de schouwe angt 'n 'êêl oud orlozie. Nog van
m'n overgrootvaoder. Ze noemde dat 'n raope, omdat het zö'n bolletje is. En op de kasse van dat
orlozie stae wat gegraveerd en een klein is d'r in. Mè, in dat stêêntje zit 'n krasje. En dat moe je dan
's zeie, dat je dat ziet. Dan dienk vaoder zeker da j'n ogen goed bin. An as je dat noe mè weet. dan
komt aolles wè goed. Zu je 't noe goed ontouwe. Jan?'
'Jae, 'zei Jan, "n duumpje op 'n damstaeke en een krasje in 'n stêêntje.
Komt in orde.
'Jan. en noe is 't genoeg. Gauw naer uus en toet zondag.'
De zondag kwam. De kerke gieng uut en Jan Wachtte. Saemen reeë z'op de fiets nae 'Plantlust' en
't wier nog gerippeteerd onderwege. Jan stapte binnen en de boer en z'n vrouwe zaete te wachte. Ja
ei netjes 'Goeendag' en zei dat tuus aolles goed was. z' Aode de groetenisse. En ze gienge praote
voer de peeën, de juun en de aerepels. En 't natte weer. En Jannetje zat op êête kolen. Da snap je
wè?
En Jan begon: 'Wat 'n mooi schilderie, dat schouwstikje. Dat paerd staet 'r zo mooi op. En dat
duumpje dae op die staeke. 't Is effectief mooi. Oe krieg zö'n schilder t 'r op.'
'Hou. da's nie gek, 'docht de boer van Plantlust. 't Is toch wè 'n bitje overdreven van die ogen.
'Jae,' zei t'n, "t is machtig mooi gedae.'
'Angt dae noe een orlozie? 'vroeg Jan.
'Jae, 'zeit den boer, 'da's nog van m'n grootvaoder. Oudt 't mè 's vast en bekiekt 't mè is goed. 't
Zit in een mooie kasse.'
"t Is vrêêd mooi,' zei Jan. En 'n mooi stêêntje d'r in. Jammer, dat er 'n krasje in is.'
Noe, dat van die slechte ogen. da's ook mè praot. 't Valt best mee, docht Jannetje d'r vaoder.
Moeder was opgestae en gieng om de koffie. En Jannetje natuurlijk blie. Wat ao ze in d'r stienkert
gezete. 't Zweet stieng in d'r anden.
Dae kwam moeder binnen, 't Wier noe toch tied voo 'n kommetje, nae aol dat praoten. Ze zette de
koffiepot op't stêêntje op d'n oek van de taefel. En toen
'Nee, oor,' zei Jan, 'da gae nie. Da bin me nie gewoon. Geen katten op taefel.'
En mee 'n flaer veegden ie de pot van de taefel.
Oe 't verder gelopen is, dat weet 'k nie. Mè je kant 't wè 'n bitje naegae, as je verder dienkt ee.
Nogmaals, bij wie komt dit verhaaltje bekend voor? Of zijn er andere versies in omloop? Laat het
ons weten.
53
