Noord-Beveland
Die taal toch
Kleine man op school: 'Juf, ik heef vannacht bie papa geslapen'.
Juffrouw, verbeterend: 'Ik heb vannacht bij papa geslapen.'
Kleine man: 'Ik heef jou nie gezien.'
Rinus Meesen, Kortgene
M'N STIKJE
Mee t'oog op de kommende dialectdag en in de wetenschap dat de jubileumuutgaeve van 'n boek
over kinderspelen gae verschiene, wilde ik es wat schrieve over de kinderspelen uut m'n eigen
jeugd. Ik wete wel, ik mo noe 'n bitje in m'n eigen zwaerd valle, omdat ik in een vroeger stikje
schreef dat dialectverhaelen aoltied over vroeger gaen, mar je ontkomt er bienae nie an. Zeker nie
ajje 't over kinderspelen wil ebbe. Toen ajje nog gin Playstation. Ja, bie m'n opoe an den
Pofeliessendiek stong 't pleesteesjen achter 't uus mee n 'artje in de deure.
Ons speelden vroeher - kébbe 't over de jaeren vuuftig - op dat Thoolse durp vee op straete, net
zoas dat overal wel 't geval gewist za weze. Naest de gebrukelijke spelen zoals knikkere, tikkertje,
wegkrupertje deeje me ok nog 'n ander spel. Dat eetten 'Steek af'.'k Komme dae zo op trug.
Noe ak dat zo schrieve over da knikkere, bedien ik aneens oe at dat gieng. Plotselieng kwam d'r een
of een paer mee 'n knikkerzak op schole en binnen 'n mum was 't knikkertied en was iedereen in
de were mee knikkers. Ikzelf ok natuurlijk, mar ik gieng in de regel mee minder knikkers naer as
van uus. Voor de schole tegen de kerktuun stoeng op een muurtje 't ekken van de tuun. Naest dat
muurtje an de schoolpleinkant was een strookje grond van odgeveer 40 centimeter over de eele
lengte. In dat strookje grond deeje me het zogenaemde greutele.
Mee grote knikkers, oftewel bolleketten wier een spel gespeeld, dat atter op neer kwam dat er mee
een stokje een streep wier getrokken aeks op de mure en dajje vanaf een meter of vuuve mee een
knikker zo dichte meugelijk bie die streep most gooie. Diegene dat atter et dichtste biekwam of d'r
op, kreeg aol de gegooide knikkers.
En ineens was 't dan weer afgelope en kwam ter nae 'n stuitje weer 'n andere rage.
Mar noe over dat 'Steek af'.
Dat was in feite 'n vurm van wegkrupertje of vangermannetje zoas ze op Zuud-Beveland op plekken
zegge. Je dee dat mee 'n man of vuuf, zesse. Mee 'n aftelversje wier d'r een angeweze die a bie de
buut bleef. De buut was 'n telefoonpaele of 'n regenbuuze of zoiets daer a de zoeker most bluve
staen mee z'n gezicht nae de mure, want ie mocht nie zien waer of de rest nae toegieng. Die gienge
de buurte in en op 'n gegeve moment riepe ze mee z'n aolen zo ard as meugelijk 'Steek af'Op dat
moment mocht de zoeker omdraoie en gaen kieke of atten ze kon vinden. Zo gauw atten d'r een of
meerdere zag mochten roepe dat je gezien was en was je d'r an, mar ajje nie ontdekt wier kon je as
gezochte zo ard as dajje kon nae de buut renne en roepe 'Buut vo m'n eige 'of addat afgesproke was
'Buut voor aolemael'. Dan was je nog 'n keer zoeker. Zo nie dan wie d'r n'ander angeweze of d'n
eersten die a ontdekt was.
Vooraol 's aevends nae 't eten at al 'n bitje doenker was, was dit een prachtspel, totdat er een van
m'n ouwers de deure opendee en riep: 'Zou je nie es nae binnenkommeUutgespeeld was je.
Jaap Murre
39
