Allêên, d'r most eigenlijk oek nog 'n soortemènt van voering in.
En da zag tie nie zitten. Vee te diere en te vee wérk. Trouwens, die zag z'n eigen oek nog nie liggen
tussen al dat zochte witte satijn, en dan nog mee 'n kantje d'r an zeker.
Nêê, dat was net iets te verwuufd.
Boven op zolder lag nog 'n grööte jute lap, dan was die oek geliek opgeruumd.
Kiek, lachten die in z'n eigen, da was noe 'n kiste nao m'n 'arte.
Eigenlijk nog stiknieuwer: tegenwoordig zouden ze dat 'n ecokiste noemen.
En dan daor die schööne koperen naogels op.
Die zaoten nog in die stilleseerflesse, eigenlijk kon die ze beter maor overgieten in 'n doosje, êêda
die ze in de kiste zou zetten. Enfin, maondag zou dat kartonnen doosje van z'n schroeven wel leeg
zien en daor pasten ze schóón in.
Kaorel droeg z'n wèrkstuk naor z'n opslagplaotse en bekeek de boel nog 's kritisch, en toch d'r
mekeerde nog wa.
Dat was 't 'n kruusje. D'r most nog 'n kruusje op.
Wacht, boven in de kasse daor most d'r nog êêntje liggen, 'n Overèrfsel van d'êên of d'n anderen
ouwen nonkel.
Achter z'n flanellen èmdes voelden die 't stieve grauwe papieren zakje. Voorzichtig rolden ie 't
papier open, 't was nog 'n schóón kruusje oek, koper mee 'n lieven'êêrtje d'r op. Bitje dof. da wel.
Ie spêêkelden even op z'n zakdoek en vreef t'r 's flink over. Bitje Brasso zou gêên kwaod kunnen,
docht Kaorel. Die vreef 'm nog wat naor mee een ouwe interlock en onze lieven'êêr kon wee goed
voo den dag kommen.
Ie lei 't kruusje op 't deksel van de kiste en dee 'n stapje achteruut om z'n kunstwèrk te bekieken.
Die was content van z'n eigen, 't Zag t'r petent uut.
Zóó, de boel was gerêêd. Ie draoiende 't lieven'êêrjte terug in 't grauwe papier en liet 'm onder 't
deksel zakken.
Verrek, docht iie inêês, zou da dienk we gewijd zien? Dao was 't 'm nog nóóit wa over verteld. Die
wist 't echt nie. Maor even rustig wat bedienken, tied genoegt.
De middag was al 'n aorig ènde gepasseerd en Kaorel kreeg eigenlijk wel zin in 'n bak koffie.
Ie zat amper mee z'n komme in z'n 'annen op de rand van de wèrkbanke, toen z'n buurman kwam
binnenvliegen.
'Kaorel,' riep tie, 'Kaorel, ei je 't al g'óórd, Sjef is dóód. 'n Attakje dienken ze, die zat dóód in z'n
stoel.'
"Tsja, da kan gebeuren.' zei Kaorel, 'die 'ei geluk had, wan dan 'ei tie d'r niks van geweten, da's
sjans.'
Die kon om Sjef niet nie treuren, dao 'ao tie al mot mee vanaf de bewaorschoole en jaoren laoter
troggelende Sjef z'n meid nog af, waor a tie al zóó lange mee liep. Nêê, dat Sjef vertrokken was,
dat von tie best zóó.
Da da kruus nog nie gewijd was, dao zat ie mee in z'n maoge. Inêês wist ie het. Eigenlijk was 't zóó
gemakkelijk. Zondag onder de 'óógmisse, as de paster rondging mee de wijwaoterkwaste. Da was
't. Dus zondagsmorgens ree tie mee dat kruusje in z'n binnenzak nao de kérke. Die zurgende dat ie
'n bitje uut het midden van de banke zat, want daor vlogen altied de mêêste spetters.
Die zat 'r 'êêlemao klao voo. Dao kwam de paster mee z'n kwaste. Kaorel trok da kruusje vlug uut
zijn zak, zóóda 't lieven'êêrtje net boven z'n revers stak en gróóte druppels op z'n neuze kreeg.
Content liet ie 't wee voorzichtig zakken in z'n binnenzak.
Gelukt, en gêênêên die 't gezien ao.
Méns, Kaorel was zóó opgelucht, dat ie nao de misse in het café 'êêl wa borreltjes mêêr nao binnen
wérkte as anders.
50
