Enfin, die gieng maor 's kieken, daor was altied wel wat te doen op dat schuutje. En zöö niet, dan
'ao de schippersvrouwe noe wel de koffie a klaor.
Jao, 't gieng best mee Kaorel. En de schippers waoren niet de êênige waor da Kaorel 'n goeie
boteram an verdiende. De boeren kwaomen ook geregeld lènst mee 'n werktuug wat krom stieng,
of waor da braoke an was.
Mao 't leutigste kerweitje bleef voo Kaorel toch altied nog 't beslaon van de pèèrden.
A wier da wel al 'n êêl stik minder as vroeger. Da wérk vond ie machtig. Die gröóte stérke béésten,
die ouwe iezers d'r vanonder en die nieuwe wèrm stoken in 't vier. Daonao in medel slaon omze
dan sissend af te laoten koelen. Dan was tie in z'n elemènt! En as da pèèrd dan klaor was, en dat
staotig in rustige stap naost de boer mee liep dan klonk dat geklets van die nieuwe iezers op de
kallesieën as meziek in Kaorel z'n öören.
Maor oek in de smisse waoren der wel s daogen, dat "t nie zöö druk was. Noe was da nie zöö érg,
wan dan scharrelden ie z'n boeltje op 't gemak wat an de kant. Impersant dat Kaorel de vuulte wa
bie mekaore voog, most ie dienken an die begraofenisse van vorige weeke. Vee 'artzêêr 'ao 't 'm
nie bezurgd, 't was géén goeie bekènden van 'm gewist. Maor jao, 'n man van 't durp, dus dan
ging je.
'n Pronte begraofenis, niks van gezeid. Alléén die kiste Méns, docht die, as ze me daor in zouden
steken, dan sprong ik d'r van ellende geliek weer uut.
D'r zoaten glad gêênêes koperen naogels an. Opgepoetst iezer jao en dan die kiste zelf. Van da
nieuwerwetse spaonplaote, mee zöö'n dikke laoge fineer d'rop geplakt, waor van z'n levendsdagen
géén wurm deur geraokt.
Lig je daor over dèrtig jaor nog.
God, docht Kaorel, ik én èrgens nog 'n ènde mooi koperdraod liggen, as ik daor noe 's naogels van
maokte. Voor 'n ander maok ik ze oek, en 'n méns mag oek wel 'n kêêr voor zijn eigen zurgen. En
da deed Kaorel gèm, z'n eigen zaoken regelen.
Toen ze klaore waoren, nog een paor op resèrve d'r bie, je weet maor nööit, deed ie ze in 'n ouwe
stillezeerflesse. 'n Plakkertje d'r op mee: 'Naogels voo Kaorel z'n kiste'.
En ie zetten ze op het borretje nést 't raom. Kiek, noe was tie d'r tenminste zeker van dat ie schööne
blienkende naogels an z'n kistje zou kriegen as 't zöövèrre was. En dat geeft de boel toch 'êêl wat
méér cachet as al die bucht die ze tegenwoordig gebruuken, vond ie.
De andere dag was 't weer nog a vee stille. Om tien uuren nog géén méns gezien.
'k Kan noe schoon eventjes naor de werkplaotse van Fons om 'n paor planken gaon, docht Kaorel.
En dan maok ik gliek 'êêl de boel klaor, 't kan mao gerêêd zien.
Die ging mee z'n rugge tegen de muur staon, deed z'n pette af en schopte z'n klompen uut, zette
mee z'n potlood een streepe boven z'n 'ööfd.
Êên meter negenenzestig, noe as 'k dan de boel op één negentig 'ouw, dan 's 'r ruumte genoegt;
groeien doet 'n méns toch nie méér dan.
Mee z'n steekkarretje ging tie op pad.
'Was da?' vroog Fons. 'An den timmer Kaorel?'
Zööas altied strontnieuwsgierig, 'Wa bin je an het maoken, joeng?'
'Asje dat 's wist,' zei Kaorel.
Die docht: 'Verrek jie maor, da gaon 'k nii an joen neuze 'angen. Dan gaot 't wee geliek de brêêje
vêêrtiene op.'
Wou dien verrekkelieng 'm in plekke van schóón geschaofd vuuren, nog 'n paor eiken planken an
z'n öören naoien, oek. Nèrgest voo nöödig.
Méns, 't was a diere genoegt, van den overschot droenk tie liever 'n pinte.
Enfin, thuus zetten die de boel in mekaore. Die was best tevrejen, 't zag 'r éénvoudig, mao degelijk uut.
49
