M'n speelden ienkelperk, 't was hriffeltied,
M'n kropen weh in't Bosje,
wat a't eiheluk nie mocht.
Voa de pae centen die je kreeg op zaeterdag,
Wier bie Kao op 't Oekje 'n eleboel hekocht.
Je voader was alleen ma tuus mit de vekansie,
Je moeder die was nooit weg, dat oarden zo,
dat was bie iederéén.
Soms hieng ze nae m'n opoe 'n dagje werreke,
dan hieng je nae de buu'vrouw,
naeje je was nooit echt alléén.
A'k noe's omme'n ene kieke, dienk ik, 't was toen hoed,
ma vroeher is nie meer, m'n jeugd die is verbie.
De straeten die staen vol mit auto's,
wae motten de kinders spele
En dan die voaders, bin die noe altied vrie
M'n motten mit de tied mee, lae'k nie klaehe
'k E zelluf ommes oak he werkt, mit vee plezier,
de kinders kommen noe niks tekort as ruumte,
ze vermaken d'r eihe noe op 'n andere menier.
Zummen dus ma heweun deu haen mit ons gestresste leven
Mi in't verschiet 'n hoejen ouwen dag.
Dan 'oop ik wéé mit julder bie te praeten,
zo a't 'd Eere wil, en a'k 't beleve mag.
Jopie Meerman
De smisse van Kaorel
A je vroeger deur 't durp liep, lènst 't kanaol, kwam je net verbie den bocht, an de smisse van
Kaorel. A 's 't schóón weer was, kan kon je da a van 'n 'êêl ènde 'óóren. Want dan zetten die altied
z'n deuren open. En dan kloenk z'n gefluit boven het geklop en gereutel uut!
Jao, Kaorel was een contente vint en smid mee 'art en ziele.
'Smid, ik bin der voor in de wiege geleid,' zei die altied, 'net as m'n vaoder en gróótvaoder!'
De smisse was al 'êêl lank in de familie en nog 'êêlmaol in orginele staot en daor was Kaorel mao
wa gröós op. Bovendien had die de sjans dat de smisse vlak an het kanaol lag. En stuuk voor z'n
deure stiengen der 'n paor van die gróóte meerpaolen en daor maokten geregeld schepen op vast
waorvoor Karei 'n kerweitje te doen 'ao.
Een nieuwe bolderpenne, of as die geluk 'ao, 'n 'êêlen nieuwe bolder. As was 't maor 'n paor
kleppen aon de luuken. Die krauwden 's onder z'n pette, 't was al omtrent half tiene.
'Ik zal de wegt maor 's over gaon,' docht ie
Gisternaovund was de 'Elke morgen nieuwe zorgen' nog op de paolen gaon liggen.
Het was me toch een naome, 'Elke morgen nieuwe zorgen!'
"n Méns kan 't noe wel 's nie zóó zien zitten in z'n leven,' docht Kaorel, 'maor moe je da zóó an
'êêl de wèreld laoten weten?'
48
