VERHALEN (EN GEDICHTEN)
Slierten
Lest was ik in de Vliedbèrg in de conversatiezaele. Twêê ouwe vrouwen zatte naest mekaore
bakkie te doewene. Ik kennende ze wel: Mina in Lena. Mina zettende d'r komnte'ie anêêns neer i
zeit:
'Hei joe wel 's lamsvleis egete?'
"Ikke niejt, ik mot dat vreemde spul van tegenwoordig niejt. Geeft mien mar 'n kaermenaode'ie o
'n stikkie rindvleis.'
'Noe. ikke wel! Mar d'r was niks an. Zöö'n vreemd zoewteg smaekie. Ik most gelieke dienke ai
d'n oorlog. Wielle hao 't vèrke helemaele op in je mocht d'r toe niejt zöö mar êên slachte, dat wa
streng verboo, dêêr ko j' behoorlek voor estraft woore, dat weet ie nog wel. Kees van mien heit to<
êên van de geiten eslacht, mar 'n raore flaauwe smaeke dat dat vleis hao! As 'k d'r nog goewd ove
naedienke, woor 'k d'r nog misselek van.'
'Arjaon van mien, hao in schuure zelf stiekem 'n vèrke eslacht. M'n broer Jaop heit 'n d'r no;
bie eholpe. 't Was nog knap lienk, want as zöö'n vèrke ekeeld woordt, dan kan 't ieselek gille
mar hie hao tegen de kinders ezeid da ze harde moste brulle in schrêêuwe tegen mekaore in hit
hao ze aok 'n ende iesder egeve in dêêr moste ze harde mit op 'n oud olievat slöö in zoevee
meugelek lewaoi maeke. 't Is gelokkeg aollemaele goewd egöö, in wiele hao wêêr vleis in dt
kuupe.'
'Toe 'k zöö op dat geitevleis zat te knaauwene, bedocht 'k anêêns, dat t'r in de kelderkaste nog T
stokvis most ligge. Ikke, nae d'n eten gelieke ezocht in jawel, öör. D'n aoren dag zouwe m'n wa
hartigers ete. Ik hè 'n gelieke in 'n nemmer waeter in de wêêke ezet. Die hè 'k mar in schuure ezet
want zöö'n stokvis kan vrêêselek stienke, dat wee 'ie, net 'n zêêkluure.
Even laeter bin 'k in de kaemer bezig, ik kieke even deur *t raem in wat ziej 'k dêêr langs de haogtt
vliege: de hond van Kee'ie Aoleman. Mit in z'n bek de stokvis. Die konne m'n noe wel vergete
Hao 'k de deure van de schuure ope laete stöö. Ik kon m'n eige wel voor m'n kop slöö!'
'Ja, 't was wel 'n getob mit 't eten in d'n oorlog, zeit dat wel', zei Mina. 'Mar hei joe dat verhae
wel 's ehöörd wat Leen van Kee'ie van Klaos van Krien van Govert toe is overkomme?'
'Ikke niejt', in ze most even in d'r eige lache: Leen stong niejt bekend as d'n snuggersten van '1
durp.
'Noe, dan za 'k ie dat 's vertelle. Je weet, wielle weunende naest die mênsies. Op 'n dag zou Kee'ie
'n daeggie nae d'r zuster Aegt in d'n Oöstdijk göö. Ze kon niejt fietse, dus zou ze dat hêêle ende
göö laope. Leen wérkende op strange voor de Duusters an de bunkers. Hie was al vroeg mit d'n
etenszak vertrokke.
Ze keek nae de gerdienen voor de raemen. Die hao ze nog niejt zoolange elee bie de Koeken ekocht.
't Waere surregaatgerdienen, want goeie spullen ko j' haest niej mêêr kriege. Wêêr ze van emaek!
waere, wist ze niejt. 't Leken net echte vitrages. Ze waere wel 'n bee'ie graeuw ewoore. Wee'ie
wat? Ze zou de kachel nog even lekker opstoke in de gerdienen in 'n panne mit waeter doewe. Dar,
zou ze die 's lekker uutkoke.
Ze haelende wat houtblokken van achter 't kot in dee ze in de kachel. Even laeter höörende ze 'n
snorre. In 't schuurhuus haelende ze 'n panne, pompende d'r wat waeter uut d'n tras in in zettende
'n alvast op 't vier. Ze haelende de gerdienen of in dee ze in de panne, 't Durende niej lange of 't
waeter kokende al. Ze zou ze geweun op de kachel laete stöö. As ze dan vanaevend wêêr thuus
kwam, zouwe ze wel schööne weze. Ze konne dan 's nachts draoge in in d'n aoren dag kon ze ze
geweun wêêr ophange. Voordat ze weiggieng, zettende ze de panne 'n bee'ie aan de kant op de
kookplaete, want 't most netuurlijk aok wêêr niejt te harde göö. Dêêrnae gieng ze nae d'r zuster
Aegt.
42
