Jangs, Moois, Huub in dokter Polderman. Je begriept wel da 'k d'r as 'n haeze wêêr vandeur woe
góó, omda 'k m'n eige wezelóós schrok.
Mar wat beuren d'r? Dokter Polderman greep m'n vast in hieuw m'n voor de bestee. In dêêr lag
Arjaen'ie te slaepene.
Ik zei: "Arjaen'ie, ik komme om m'n brokke", mar d'r zat gêên bewegienk in.
"Sttt, zei d'n dokter, Arjaantje slaapt."
Mar ik gaf 't zóömar niejt op in zei 'n bee'ie harder: "Arjaen'ie, ik komme om m'n brokke", mar
Arjaen'ie gaf gêên sjoege.
Ik mot toe ezeid hè: "Die kan d'r wat van", mar dat kan 'k m'n eige niej mêêr heuge. Ik kon niejt
begriepe hoe iemend mit al die ménsen om d'r heene zóó kon bluuve slaepe.
D'n dokker zettende m'n neer in ikke d'r vandeur, dat begriep ie wel.
M'n moewder perberende m'n an m'n verstand te briengene dat Arjaen'ie nóóit mêêr wakker zou
woore. "Arjaen'ie is esturve", zei ze.
Toe gieng moewder de veinsters tegen mekaore zette, want dat was de geweunte op Ouddurp as t'r
in de buurte iemend boven aerde stieng. "We góó sluute", zeie ze dan
Wat aok de geweunte was, dat Jan Bok, de gemêêntebode, hêêlemaele in 't zwart mit 'n lange
geklêêde jas in d'n haogen hoewd op mit 'n soort sjèrp d'ran, 't hêêle durp rondgieng om te zèggene
wie t'r esturve was. Dat dee 'n op z'n Hollans in dat gieng dan zóó:
"Wij maken u bekend dat hedenmorgen om zes uur in den ouderdom van negenenzestig jaar is
overleden Arjaantje Hoek, weduwe van Teunis Aleman. U wordt beleefd verzocht de begrafenis,
welke zaterdagmorgen zal plaatsvinden, bij te wonen. Vertrek van het sterfhuis om half elf."
Dêêrnae schaekelende Jan weer over op z'n Ouddurps: "D'n ouwen was nog gaauw uut d'n tied,
hee. Noe g'ndag, óór."
'n Paer daegen dêêrnae zag ik, toe 'k op d'n hil stong, de liekkoewse ankomme. Twêê paeren
d'rvoor mit 'n zwart klêêd d'rover in op de koewse d'n ouwen Krien Mamme mit 'n zwarte keep
omme in 'n haogen hoewd op. In zóó ree 'n bie Arjaen'ie d'n hil op. Moewder haelende m'n gaauw
nae binnen, mar deur 'n garre'ie van de veinster kon 'k toch alles zieje. Even laeter drooge ze 'n
móói verniste kiste de koewse in, in toe gienge ze rieje. 'n Haop ménsen d'rachter, allemaele in 't
zwart netuurlek, in de wuuven mit 'n zwarten doek om d'r hóód. 'k Hao nog nóóit zoevel ménsen
bie mekaore ezieje.
Moewder zei: "Noe brienge ze Arjaen'ie nae 't kèrkhof in góó ze ze begraeve."
'k Was even stillein toe kwam 't: "Mar Mina kan aok brokken bakke. moewder."
Klaos Kastelein
Roodkapje
D'r was 's 'n meisje, da Roodkapje 'êêtende.
Omdat ze altiid en êêuwig 'n róój mutsje droeg op d'r 'óófd.
Op 'n kêê was ze buuten an 't speelen en toen riep d'r moeder 'eur.
Ze gaf 'eur 'n spoormandje mee 'n flesse róóie wiin, zelf gebakken spikkelaozie, wat appels voor
appelmoes en 'n lekkere peperkoeke.
"Gróótmoeder is 'n bitje ziek," zei ze. "Kanne hie dat 'n kêê naor 'eur toebriengen?
Allicht willende Róódkapje da wé doen.
"Mao wel op 't padje bluuven ee."
"Allicht moeder, dao kanne hie van op an."
49
