DE TOVERPOT Een voorleesverhaal door Margot van Baalen-Geijs Tekeningen: John van Baaien Je kan in plekke van de naemen in dit ver'aal natuurlijk ök de naemen van je eigen (klein)kinders gebruüke, dat maèkt 't nóg spannender. Het is zummervakantie. Denise en Sander bin bie opa en oma an 't logeren. Ze kunne nie buüten spele, want 't regent. Opa zeit: "gaè julder mè 's op zolder kieke. Daè leit nog een 'oop spul van toen a juldere voader kleine was." Ze klumme de zolder op en ze kieke d'r ogen uut. 't Liekt wè een schatkaemer, zovee spul ligt 'r. Ze zie een kinderwaegen, een box, een kisse mie kamavalsgoed en nog een kisse vol mie speelgoed: murpels, een serviesje, een peliesieauto een speelgoedkernien en nog vee meer. Aneens zië ze iets wat a ze nie kenne. 't liekt wè een bitje op een dêêl van een zelfgemaèkt drumstel: een blikke buzze, mie iets d'r over en een stoksje d'r in. De zolder is een schatkaemer. Dan kom opa even kieke. "Oalles goed huusjes?" vraegt 'n. "Wat is dit opa", vraegt Denise en laèt de blikke buzze zië. "Da's een koenkelpot" zei opa. "Die è'k vroeger wè gebruükt om Nieuwejaer te gae wensen. Me zoenge dan een liedje en dan krege me centen of snoep, 'k Za 's kieke of a'k 't nog kan". Opa spiet 's in z'n 'annen, pakt 't stoksje en beweegt 't op en neer. De koenkelpot begunt te ziengen. 47

Tijdschriftenbank Zeeland

Nehalennia | 2003 | | pagina 49