terug. Dit was het essentieele van de manoeuvre, want daarna was de intransieke weerstand van
het 'werk' gebroken. Het heeft daarna weinig tijd gekost om de doorbraak te voltooien en als ik het
goed onthouden heb, waren de achterwaartsgelegen 2^e en 3^e verdedigingslinie hiermee
vergeleken een kleinigheid, die door de zware tanks 'genomen' kon worden
Zij passeerden een Engels kamp, gecamoufleerd met nagemaakt legermateriaal, waarop Duitse
vliegtuigen verwoede aanvallen deden totdat zij inzagen dat het verspilde energie was; wel
bezorgde het de reizigers enkele benauwde ogenblikken omdat ook enkele salvo's hun richting
uitkwamen. Steeds nog hoopten ze de Sommemonding onbezet te vinden, en vertrokken daarom
reeds vroeg in de morgen om tot hun grote schrik bij een brug over een zijriviertje oog in oog te
staan met een Duitse patrouille. Gelukkig deden de Rode Kruisinsignes hun werk en konden zij
ongehinderd hun tocht vervolgen. Zij hadden het geluk om op een grote hereboerderij terecht te
komen waar ze konden overnachten. Het beroep van Van Tricht kwam hier van pas. Een oude boer
was dodelijk verongelukt en bij ontstentenis van doktoren in de buurt kon geen overlijdensakte
worden opgemaakt, de komst van een voor het oorlogsgeweld vluchtende arts werd dan ook als een
zending der voorzienigheid beschouwd.
De andere morgen werd vertrokken naar Abbeville, dat voor een groot gedeelte in puin en zwaar
bezet werd aangetroffen. Met achterlating van alles wat zij bezaten waren de mensen in paniek
gevlucht voor de oorlogsdreiging, hun bezittingen onbeheerd achterlatend. Het kostte veel moeite
om de Belgische verpleegsters ervan te overtuigen dat een toegeëigende bontmantel een onwaardig
bezit zou zijn.
Op aanraden van een Frans officier van Gezondheid togen zij vervolgens naar het badplaatsje
Quend Plage, ongeveer twintig kilometer ten noorden van de Sommemonding. Annie was zo
verkouden en koortsig dat werd besloten
hier voorlopig te blijven.
Van het verblijf aldaar dat drie en halve
week duurde is vermeldingswaard dat van
Tricht er tot groot genoegen van de
bevolking een geïmproviseerde polikliniek
runde, terwijl toen eenmaal besloten werd
te vertrekken nog op een bijzondere wijze
afscheid van de Duitse millitaire
commandant ter plaatse werd genomen.
Wij laten het verslag van dit afscheid in
Van Trichts woorden volgen:
Wij besloten pas te vertrekken, toen wij
definitief wisten dat de weg 'vrij' was, dat
wil zeggen Parijs in Duitsche handen. Ik
kreeg toen van de militaire commandant,
die in een naburig kasteeltje zijn bureau
had, een document, waarin stond, dat hij
mij gelastte Quend-Plage te verlaten en
mij naar Parijs te begeven. De ontvangst
bij deze Oberleutnant was uiterst beleefd.
Ik heb altijd, wanneer ik een autoriteit
noodig had op mijn kaartje geschreven:
29
