BROODBAKKEN IN VROEGER DOAGEN M. lederen donderdag bakte mij'moeder bróad. Zondaógs was-t-an op zijn allerlekkerst. Echt oubakken wier et nog in gêên week. Da' kwam omdat 't van eigen tèrem was. At vacansie was, konk êêlden tijd bij da' bakken zijn, in da' fonnekik êêl leutig. 's Woensdaós begostet al: mij'vaöder ging mee klein schóón baólzaksken om de "bakte"ij aólden op de-n- 'oek van de Meulestraót, waór de meule stong maót meel. Oeveeltawas zijn'k vergetenmaór daór konnen vier gró te ronde brójen van ne goeje kilo van gebakken óren. Ik most om gist naór de brouweraj. 't Gistkanneken was van roój jèrdewerk in aón den bin nenkant was 't gelajerd. Veel moeders bakten zelf fn veel kleine jongers gin gen om gist. Ze stongen dan aón de keldertrap van de brouweraj te roe pen: "Gist! Gist!" tot a tèn brou wersknecht ulder ielp. Maór a-k-ik om gist most, ging 'k den trap af naór de kelder. Regen of zon, 't was daór altijd 'nen natten nist, maór da gaf nie, want wij drogen 'oute klom pen ïn eigengebrejen zwarte kousen. Vaneigens aójen wij altijd dróge werme voeten, 'k Was zó wa 7 jaór. Wa fon- nik die kelders gróót fn donker: daór kwam maór ên bitsjen licht in - deur kleine vuisterkes fn daór was dan nog buiten een afdak boven, 't Grau- welde mij den éérste kêêr toenank van uit den 'alven dimsteren van zóne kelder iets gróóts fn donkers op mij n-af zag kommen. Van benauteit wier 'k 'êêl beleefd fn ik zee: "Dag 'Oef- ijzer, gè-t-e komplementen va' mij' moeder fn ik kom astoublieft om 2 cent gist, malsen as't zijn kan." Den dikken brouwersknecht mee sijn kuut- oógkes, zijn bibberend' 'anden, fn een baólschort voor zijnen buik, keek mij-n-is goed aón, want zó vee' goeje manieren was tij nie gewend! A' mij 24 Blommaart kanneken vol was, zee-t-ij"De com plementen aón ou moeder terug." 'k Zee da zó thuis. Mij moeder lachte- n-evekes in 'ur eigen swint asse zee: "Daór zijn 'k blaj van!" Donderdaógs- mères kwam de sparresnoeivent. IJ iel voor ons 'uis stil in gooide-n-êê- nigste bussels sparresnoei van zijn kar op de straót. IJ telde de bussels 'ardop. De jongens uit onze straót telden mee: êen, twéé en dan meê gróót geblèr drè!(wij zeeën drie!!) Moeder oorden 'm tellen in zee tegen mij. "Toe, vraogde gij is aón de man ovvekik fs paór dikke klippels krijg. Beleefd zijn ee!" 'k Was nog precieskes op tijd om te vraógen: "Man, krijg mij moeder astoublieft 'e paór dikke klippels?" "Omdaddegè zó'n braóf maske zijt, zunne!" (Ge kost óren dat ij van den Belzekant kwam.) Mij moeder betaólde-n-em in ij ging weer naór een ander. Mij vaóder fn onze Wullen sleepten de bussels sparresnoei tot op den ach terbuiten en ik voog de kleine taks- kes fn andere vuiligheid op. Mij vaó der maókte-n-oók de wissen los, waór de bussels mee vastgebonnen zaóten. 's Middaógs ammen de schotels gekuist aójen, zette mij moeder de taöfel van ons bakkietjen tegen de muur. Den trog zettezop 2 stoelen. Dieën trog was 'nen 'outen bak, langer as brééd; ij ao schuine kanten, want den bóóm was wa kleiner. A-t-ij nie gebeesd wier, 'ing-t-ij in de stal mee zijnen open kant tegen de muur. Op d' an dere twéé stoelen wier e plank ge leed, in daor zette mij moeder de 4 ronde zwarte ingesmjèrde pannen op. 't Meel wier in den trog gedaón fn mee wèrem waóter, gist fn een klein beêtje zout, roerde mij moeder alles deu' makkaór. Dan gong ze den deêg kneêjen: ur vuisten draóiden fn douwden in den deêg in die wier oe langer oe malser. "Wa gaó ta lekker ee moeder,

Tijdschriftenbank Zeeland

Nehalennia | 1990 | | pagina 26