STRUEPERSBLOED
door
N. Verbruggen
Norbert Verbruggen, landbouwer in
Koewacht, schreef reeds eerder een
verhaal in het dialect van zijn woon
plaats dat zo sterk van de omliggende
plaatsen verschilt.
Zijn nieuwe schets gaat over Broos,
de stroper.
Broos liep deur 't bos naar 'uis op.
't Waas dienen nacht nie feele geweest
'n paor knijnen waas de guele buit.
Ze zaoten zue maor in n'n grueten bin
nenzak van zijn flooren veste.
Zachtsjes schuifelt Broos 'n deuntsun
uit zijn kinderjaoren. 'IJ 'eetene
eigenluk Brosius, maor niemand kenden
em onder dienen naom. Ze noemden em
altijd "den Broos", bekend as d'n
gruetsten struepere van 11 durp
Werken laag em nieen tog kwaamtij
aon den kost: 'ij strueptene van
smorgus vroeg tot aametskus in de
nacht, 't Waas zijn lust en zijn leven
In de natuur waas t'ij vrij en gelukkig
Broos voelde zijn eigen n'n keunink in
't bos. Alle 'aozen en knijnen en nog
wa meer, waoren 'n stik van 'em.
De wet schreef wel veur dat struepen
verboo'nwas en dee net of al da wild
in 't bos, van uldere waas.
Broos kost daor niets van begrijp'n,
want op bepaolde tij'n, kwaamen de
gruete landeigenaors en die schoten
aalus weg wa maor te raoken was.
da most dan wel, en Broos zo van al
da niets muegen 'en.
Guel zijnen natuur kwaam dan in op
stand tegen deeze mensen en de wet.
Onze lieven 'eere oo ta wild tog nie
alleen veu de jaogers geschaopen?
't Waoren tog net zue min ulder 'aozen
as van Broos?
Broos waas ondertussen bij zijn 'uis
gekommendee de deure open en stapte
naor binnen. 'IJ zette den ketele mee
waotere op de stove en mook de koffie-
kanne klèr, dee de knijnen in n'n 'oek
van de kaomere en vuldene zijn puipe.
Gruete ruekwolken dwarrelden deur de
kaomere, Broos zette zich op de rand
van zijn bedde en docht nao. Wie zou
t'ij de knijnen geven? 't Waas nie de
moeite werd ze naor de stad ite bringen,
waor n'n poelier-in-wild weundene.
'IJ zoze naor Nellie bringen, 'n wee-
ve die weunde aon den rand van 't bos.
Broos wist da zu de eindses aon makaor
most knuepen sins eur man dued was.
Ze 'ao n'n guelen nest kleine jongers
en ze mosten leven van de kerke en d'
èrmenzurg. Broos goot zijnen koffie op
en aat brued mee kaos. Daornaor kruept
'ij onder de deken om wa te slaopen...
In den achtermiddag brocht 'ij de knij
nen naor Nellie en 'ij zee tegen eur:
"Zwijgen as den duvele, want de bos
wachters en de jaogers meugen da nie
weten". Broos wist 'oe welkom a da
vlees bij Nellie waas.
Toen Broos naor 'uis staptene, begost
't te regenen en te wao'n. 'IJ lachte
ne keer en trok aon zijn puipe.
't Zaagt 'r goed uit veur den kommen-
de nacht 'IJ wist dat da wild daan
beschuttinge zocht onder de gruete
struiken en wilgentronken te midden
van 't bos. Die tronken stonden daor
al zue laank da Broos daor van wist.
Ze waren van binnen al huelemaol 'ol
van aaderdom.
Toen 't aovond wier en flink donkere
was, geeng Broos 't bos in, zijnen
lichtbak op zijnen rugge en zijn dub-
bellueps geweer onder zijnen erm.
De wolken dreven langs den eemele en
af en toe kwaam de maone daor tussen
kijken, 't Waas net of ze goekeurend
naor Broos keken, weetend da zekere
den helft van 't geschotene veur d'
ermen en zieken van 't durp was, die
amaol Broos as n'n soort 'eiligen ver
eerden. Broos kwam aon de plekke van
die aa tronken 'IJ zaag z'al van verre
staon. Uldere knoestige wortels stoken
boven de grond uit, net veurhistoriese
:monsters zue leek 't in den donkeren,
't Was net of ze bewogen ulder.Altijd
kwam t 'ij onder de bevangen'eid van
13
