1585,wetens en willens,de hulp aan het zuiden in het
algemeen en aan Antwerpen in het bijzonderzou hebben
gesaboteerdzoals in België en in "Vlaanderen" nogal
eens wordt beweerd.
Dat dit wél zo was in de XVIIe eeuw,dat men toen o.m.
pogingen van prins Frederik-Hendrik die trachtte de
Zuidelijke gewesten,of een deel ervan,en vooral
Antwerpen,weer bij de republiek te voegen,met succes
heeft tegengewerktis echter ook een feit.
Toen echter was men te Amsterdam en elders,tot het
inzicht gekomen dat de neergang van het Zuiden in het
algemeen en van Antwerpen speciaal,voor het Noorden
de voorwaarden had geschapen om zelf tot aan de top te
klimmen.En dat toen,in de XVIIe eeuw,de scheiding van
de Nederlanden een feit geworden is,moeilijk of niet
meer ongedaan te maken,ligt voor de hand - dan zijn
de geesten totaal uit mekaar gegroeid: het in hoofd
zaak protestantse,in essentie calvinistische Noorden,
sterk in zijn economische en ook politieke macht,kijkt
neer op de paapse Zuiderbroeders,onmachtige speelbal
in de politiek van de Europese mogendheden,waartoe
ook de Verenigde Provinciën behoorden.
De Spaanselater de Oostenrijkse Nederlanden,door de
roomse kerk in een ongelooflijk korte tijd omgetoverd
van sterk geprotestantiseerde gewesten en vooral
steden(laat ons maar even denken aan Gent en Antwerpen)
wordt door de geestelijkheid opgezet tot afkeer en ver
zet tegen de protestants-ketterse Noordelingen,en daar
hebben we het uit mekaar groeien van de zo kort tevo
ren nog verenigde Nederlanden,het ontstaan en met
allerlei mogelijke middelen aankweken en aanmoedigen
van verschillende "volksaarden".Die angst en dat wan
trouwen voor mekaar zal o.m. de Belgische revolutie
van 1830 bevorderen,ook bij de kerkse,goed katholieke
Nederlandstalige Belgen of "Vlamingen" zoals men ze -
zeer onhistorisch - tegenwoordig noemt,en nog steeds
bestaat dat wantrouwen,die achterdochtofzo men wil,
die haatliefde-verhouding, tussen Zuid en Noord; vandaar
17
