Francois-Hercule de Valoishertog van Alencon,Anjou en
in theorie ook van Brabant,wiens poging zich werkelijk
van de souvereiniteit in de Nederlanden meester te ma
ken met zijn aanslag op Antwerpen en andere steden, 17
januari 1583deerlijk mislukte in de straten van
Antwerpen door het krachtige verzet van de in de wapens
gelopen burgerij (8)
Dit vasthouden aan en blijven zoeken naar Franse steun
- inderdaad was elders weinig hulp te verwachten,noch
in Duitslandnoch bij de wispelturige,onbetrouwbare
Elisabeth I van Engeland - werd dan nog bijgekleurd
door het feit dat de prins,na het overlijden van zijn
Franse gemalin,Charlotte de Bourbon-Montpensieralweer
een Francaise tot echtgenote koos,Louise de Coligny,
en dat was voor velen in de Scheldestad aanleiding
om de tevoren zo bejubelde Oranje met steeds meer
groeiend wantrouwen te bejegenen (9)
Bovendien kan er nog iets bijgedragen hebben de
verhouding tussen Oranje en Antwerpen te vertroebelen:
het verwerven van Vlissingen,het tot voor kort zo hin
derlijke geuzennest,door de prins in 1581,die omdat
hij eerste edele wilde worden in Zeelandoverging tot
de aankoop vanhet markiezaat Veere en Vlissingen,terwijl
ook Antwerpen 'van zin was geweest de hand te leggen op
de stad aan de Scheldemondingindachtig de vijf jaren
durendezwaar te verteren hinder,die de scheepvaart op
de Schelde vanaf 1572 tot 1577 had moeten ondervinden.
Antwerpen had inderdaad zelf plannen gehad om Vlissingen
aan te kopen maar was gestuit op de intenties van de
prins en had zich daarbij moeten neerleggen.
In de Antwerpse argumentatie werd betoogd dat men
Vlissingen en Veere wel aan de prins gunde,maar er toch
altijd op moest bedacht zijn dat,daar Oranje toch ook
maar een sterfelijk mens was,het wel eens zou kunnen
gebeuren dat langs 's prinsen (vrouwelijke) erfgenamen
om Vlissingen wel eens in handen van vreemde potenta
ten zou kunnen geraken,ten nadele en tot ondergang van
Antwerpen (10)
8
