KWIDDAMME As 'n Zeeuw van ouwe stamme, Kom ik graag is op Kwiddamme. 't Oekske dik gebore bin, Da'k tot an m'n dood bemin. 'k E as kind d'r meuge spele, "Duifje sprienge en krakeele", Zelf "evochte nie zoo min", Zoo as kleine jongers bin. In de boomen 'k éklomme, En me moeder 'oóre bromme, A'k mie 'n geschoorden broek, Klappen kreeg in stee van koek. 'k Sliep natuurlijk op zolder. En goeng schole \op s Gravenpolder Deur 't zand,de snee of slik, Mie de stuutmeêle" op m'n rik. Toen 'k wat ouwer was eworre, Leerden k werke |op "d'Soge schorre", 'k 'E a vroeg mie 'ouwe en speê, Mie m'n vaeder mee egeê. 'k 'E der vuulte lêêre trokke, Mie in kromme rik stee bokke, Moe'r as 'n kèrn'ond; Mè toch bleef 'k goed gezond. 'k 'E nog klompen leere meêke, En gewisse in 't ouwe "Zweêke", 'k Lêêrde zelf uut pure pret, Ok nog blêêze op trompet. 't Allermooiste da'k 'r leerden, -Dat m'n ouwe luitjes êêrden- Dat was tusschen acht en tien, 's Eêvens leze op m'n knien; En d'r Zondeêgs goed oppasse, Nie allêêne me goed te wasschen, Mèr op tied ter kerke hoeng, En d'r nie van achter stoeng, Wat ze'r over durve zwamme 'k Dwee,pe nog aoltied mie "Kwiddamme", En vergete? Nêê gin Nood! 'k Bluve 't trouw tot an m'n dood. 6

Tijdschriftenbank Zeeland

Nehalennia | 1984 | | pagina 8