TURTLE DIARY VOL SUBLIEM
BRITS UNDERSTATEMENT
„Selamat Datang, Dengan
Selamat Makan
roman polanski
INDONESISCH RESTAURANT EN TOKO
ONBEPERKT RIJSTTAFELEN
VAN ONS
INDONESISCH/JAVAANS
RIJSTTAFEL BUFFET
PER PERSOON f 19,75
jonge meisjes
playboy
turtle diary_
13
verjaardag van Roman besloot om met zijn gezin
weer naar Polen terug te keren. Tijdens de terreur
van Hitier raakten de ouders van Polanski in een
concentratiekamp verzeild; een tijd die zijn moeder
niet zou overleven. De jonge Roman vond onderdak
bij familie op het platteland. Je zou mogen ver
wachten dat iemand na zo'n zware jeugd zijn portie
wel heeft gehad, maar op de een of ande're manier is
het ongeluk Polanski altijd blijven achtervolgen. Hij
kwam ooit bijna om het leven bij een bombardement
en werd bijna vermoord bij een roofoverval.
Op zijn twintigste, we schrijven inmiddels 1953,
meldt Polanski zich aan op de filmschool van Lodz.
Hij laat zich er uiteraard in de eerste plaats vanwege
zijn enthousiasme voor de filmerij inschrijven, maar
van niet veel minder belang is de overweging dat hij
dan later gemakkelijker naar het Westen zou kunnen
gaan reizen. De positieve ontvangst van zijn eerste
speelfilm, Het Mes in het Water, maakt die
mogelijkheid voor het eerst reëel. In 1962 voegt hij
dan ook de daad bij het woord en vestigt hij zich
samen met zijn eerste vrouw Barbara Kwiatowska in
Parijs. Het huwelijk houdt niet lang stand en korte
tijd later besluit Polanski om in zijn eentje naar
Londen te verhuizen. Hij beleeft er de meest
zorgeloze tijd van zijn leven, trouwt er met de
oogverblindende actrice Sharon Tate en maakt erde
inmiddels klassiek geworden horrorfilm Repulsion.
Het succes daarvan klinkt door tot in de grote
studio's van Hollywood en niet lang daarna maakt
Polanski zijn entrée in Amerika met Rosemary's
Advertentie
Baby. Het zal zijn grootste comerciële succes tot
heden worden.
op
STATIONSSTRAAT 20-22, MIDDELBURG, TEL. 01180-35914
Dat wensen wij u wanneer u ons een bezoek
brengt en onbeperkt kunt genieten van ons
uitgebreid Indonesisch/Javaans rijsttafel buffet
25 gerechten).
Iedere DONDERDAG t/m ZONDAG
van 17.30-19.30 uur en 19.30-21.30 uur in
RestaurantSurabaya"
RESERVERING MOGELIJK
Maar niet lang daarna volgt de zwartste bladzijde ul
Polanski's persoonlijke geschiedenis: de gruwelijks
moord op Sharon Tate. In 1984, bij de presentatie
van zijn biografie 'Why me?', zou hij daarover
zeggen: Het moeilijkste om te schrijven aan het boel
waren de dingen die met Sharons dood te maker]
hadden. Ik had het juist helemaal uit m'n lever]
gebannen. Ik dacht dat ik het allemaal al gehad had
maar ik merkte dat er toch nog veel hiaten zaten ii]
m'n geheugen. Delen van m'n geheugen die il
kennelijk verdrongen had. Tot de dood van Sharon
had ik de toekomst steeds gezien als een oneindige
weg vol verrassingen. Pas na haar dood begon ik me
te realiseren dat het leven niet eeuwig is en dat geluk
slechts zeer tijdelijk is. Zelfs na al die jaren ben ik
niet in staat om naar een schitterende zonsonder
gang te kijken, of een prachtig oud huis te bezoeken
of van een visueel aangename ervaring te genieten'
zonder dat ik denk: wat zou zij hiervan gehouden
hebben.... Op zo'n manier zal ik haar trouw blijven tot
op de dag van m'n dood.'
Na de Manson-moorden, waarbij Polanski behalve
zijn vrouw ook nog enkele van zijn beste vrienden
verloor, kreeg hij het privé andermaal zwaar te
verduren nadat hij in het voorjaar van 1977 'betrapt*
wordt met een meisje van dertien. De aanklachten
tegen hem logen er niet om en in de boulevardbladen
werd hij aan de schandpaal genageld als kinderverl
krachter en drugs-crimineel. Voordat hij in Los
Angeles gevonnist kon worden koos Polanski de wijk
naar Parijs, de stad waar hij zich van alle plaatsen ter]
wereld het beste zegt thuis te voelen: 'Ik maakte in
Parijs m'n beste vrienden. Ik voelde me in Los
Angeles uitstekend omdat ik er een fantastische
vrouw had en goeie vrienden, maar toen ik er
woonde heb ik altijd naar Europa en dan met name
naar parijs terugverlangd.'
Overigens is Polanski altijd blijven ontkennen dat er
bij dat 13-jarige meisje van verkrachting sprake was:
'Ik heb haar verleid, maar niet verkracht', verklaarde
hij jaren geleden tegen Vrij Nederland. 'En het was
niet tegen haar wil. Ik heb trouwens nooit een
geheim gemaakt van mijn voorkeur voor heel jonge
meisjes. Dat is voor mij iets heel natuurlijks, omdat ze
dan op hun mooist zijn. Die fascinatie had ik al op
mijn achtste en toen was dat eigenlijk heel wat
dramatischer dan nu, want als je je op je achtste voor
nóg jongere meisjes interesseert....'
Naar aanleiding van de eerste publiekspresentatie
van Tess, gebaseerd op Thomas Hardy's roman Tess,
of D'Urbervilles, verklaarde Polanski dat hij de
cinema ziet als een mogelijkheid om steeds weer
nieuwe genres te ontginnen. 'Ik heb griezelfilms
gemaakt en komedies, thrillers en Shakespeare,
maar hoewel daar af en toe een verliefdheid in
meespeelde, had ik nog nooit een echte liefdesge
schiedenis verfilmd.' Onlangs in Amsterdam vroeg
een journalist hem hoe hij er in hemelsnaam bij was
gekomen om een piratenfilm te gaan maken. Het
antwoord was in beginsel identiek aan het citaat
hierboven, maar dan wat origineler geformuleerd.
'Zulke films maak ik omdat ik een playboy ben. Ik ben
de playboy van de filmbusiness. En zoals een
playboy de liefde bedreven wil hebben met ook eens i
een meisje met rood haar, met een zwart meisje en
met een Chinese, zo wil ik kunnen dollen met zoveel
mogelijk genres.'
J
Gebaseerd op een bestseller van Russell Hoban
vertelt de film Turtle Diary het verhaal van een man
en een vrouw die uit een Londense dierentuin drie
reusachtige schildpadden stelen met de bedoeling
ze in de open zee de vrijheid te geven. Bepaald geen
spectaculair gegeven, maar het levert onder regie
van John Irvin (maker van onder meer de thriller
Dogs of War) en met in de hoofdrollen Ben Kingsley
en Glenda Jackson een film op om je vingers bij af te
likken.
Kingsley speelt de gescheiden boekenverkoper
William Snow, terwijl Jackson wordt opgevoerd als
de ongetrouwde kinderboekenschrijfster Nearea
Duncan. Aanvankelijk kennen ze elkaar niet, maar
zodra ze onafhankelijk van elkaar tot de slotsom
9ekomen zijn dat de zeeschildpadden uit hun
benauwde bassins bevrijd dienen te worden,
besluiten ze gezamenlijk tot actie over te gaan. In een
welwillende oppasser vinden ze een nuttige bond
genoot. Op van de zenuwen en of hun leven er vanaf
hangt stellen ze alles in het werk om de schildpadden
ongemerkt naar de kust te transporteren,
e vraag die bij het zien van de film natuurlijk eerst
'J de bezoeker opkomt is wat die twee mensen
Precies bezielt. Nu heb ik Hoban's roman niet
gelezen, dus ik weet niet of het zijn verdienste is of
die van scenario-schrijver Harold Pinter, maar in
ieder geval ligt het antwoord op die vraag, waarmee
de geloofwaardigheid van de hele onderneming
staat of valt, heel ingenieus en niet-uitleggerig in de
dialogen verweven. Er blijkt dat de boekenverkoper
ooit de ambitie koesterde om wereldreizen te maken
en dat de schrijfster ook wel eens met de sleur van
haar veilige kinderboeken-wereldje had willen
breken. Zelf hebben ze zoiets echter nooit gekund of
gedurfd. De schildpadden moeten als het ware hun
dromen verwezelijken.
Hoe de hoofdpersonen er mentaal op vooruit gaan
wanneer ze hun taak hebben volbracht, is wat mij
betreft nog het minst bevredigende deel van de film,
die dan, aan het slot, ook veel van zijn oorspronke
lijke vaart verliest. Maar het kan niet de overheersen
de indruk wegnemen van een uitstekende film, die
steunt op puntige dialogen en prachtige staaltjes van
underacting, waar Britse acteurs het patent op lijken
te hebben. Een aardig rolletje is weggelegd voor
Jeroen Krabbé, die een a-sociale buurman speelt in
het pension waar Kingsley woont. Ook mooi is de
manier waarop regisseur Irvin heel consequent alle
personages een soort contactgestoordheid mee
geeft, zonder dat ze tot malle typetjes worden
gereduceerd.
Ben Kingsley en
Glenda Jackson
transporteren een
reuzenschildpad naar
zee
Turtle Diary,
Filmhuis Zuidland
Terneuzen, don. 12
februari, 20.00 uur.
