'IK VIND DAT DOMMIGE MUZIEK
TALENTEN NU TEVEEL CABARET
IN HUN SPEL DOEN EN DAT
VIND IK GEVAARLIJK' I
sean berg in
Na een lange zwerftocht door zijn geboorteland Zuid-Afrika, ij
Londen schoot saxofonist Sean Bergin wortel in Amsterdam!
Hij houdt van jazz en dan vooral van improviseren. 'SommigJ
Nederlanders en ook andere Europeanen improviseren beterl
dan Amerikanen, omdat hun achtergrond niet in dejazz wortelJ
Ik vind dat heel goed. Mensen moeten hun eigen inspiratie 1
volgen en hun eigen stijl ontwikkelen.'
Een portret van Sean Bergin, minstens eens per jaar wel gasl]
van Nieuwe Muziek.
Willem Jobse Izaak Bout
politie
sean bergin
31
Zo'n jaar of zeven, acht geleden, toen kon je
saxofonist Sean Bergin regelmatig op de televisie
horen. Samen met cellist Ernst Reyseger speelde hij
korte stukjes in het programma Sesam Straat.
Achtergrondmuziek bij leerzame beelden. Gangbare
jazz, vrij geïmproviseerde stukken met al of niet een
thema en kwela, muziek uit Zuid-Afrika. Meedoen
aan het kinderprogramma Sesem Straat mocht niet
direct Bergins ideaal heten.
'Maar', vertelde hij daarover later. 'Ik zat zonder werk,
zonder geld. Een vriend van mij deed iets voor het
toneel van Sesam Straat. Hij vroeg of ik er iets voor
voelde om met Ernst Reyseger iets voor het
programma te doen. Ik dacht niet na, ik zat gewoon
in dromenland. Ik zat zonder geld en die tweehon
derd gulden voor die dag in de studio kon ik heel
goed gebruiken op dat moment. Ik pakte het wel heel
stom aan. de stukken die ik voor Sesam Straat
schreef, liet ik niet bij de BUMA registreren. Ik wist
gewoon niets van die dingen. Ik tekende een stuk
papier waarop stond dat de NOS alle rechten kreeg.
Later wees iemand me de weg naar de BUMA. Maar
voor de muziek van Sesam Straat die een jaar lang
over de televisie kwam, maakte dat niets meer uit.
Natuurlijk zagen ze bij de NOS donders goed dat ik
van die zaken niets afwist. En dus gebruikten ze me
gewoon.'
Een harde leerschool heet zo'n ervaring vaak en
Sean Bergin kende de lessen van dat onderricht al
zo'n beetje uit en te na. De harde leerschool maakte
van hem volgens de deskundigen een uitermate
energiek en flexibel muzikant die z'n draai in de
meest uiteenlopende stijlen kan vinden. Hard mocht
zeker ook de leerschool heten die Bergin als
straatmuzikant in Londen volgde. Nadat hij in 1973
het Zuidafrikaanse Durban verliet, bleek de straat het
enige podium in de Engelse hoofdstad waar hij
terecht kon. Jazz, wat hij aanvankelijk wilde spelen,!
bleek onmogelijk omdat hij nergens tussenkwam!!
Slechts één concert kreeg hij aangeboden maar zijn
gastheren vergaten hem na afloop te betalen. fl
De Londense popmuziek klonk naar zijn mening!
weinig interessant. De groepen stelden meer prijs op!
een goed uiterlijk dan op muzikaal inzicht. Alles!
gebeurde overigens vanaf papieren onvoorspelbare I
improvisatie stelde men niet op prijs. Om dezelfde!
reden zocht Bergin ook niet naar een stoel in een!
studio-orkest. 'In een studio krijg ik het gevoel van: ik 3
schijt er lappen van', vertelde Bergin ooit. 'Ik kan wel l
noten lezen. Maar om van een blad te lezen: hier zus I
spelen en daar zo.... Ik speel liever op m'n gevoel. Als I
iemand het me één keer voorfluit, speel ik het zo na. I
Dat leerde ik mezelf aan. Vroeger speelde ik alles uit 1
het hoofd. Toch brengt lezen z'n voordelen met zich
mee. Reden dat ik op dat gebied toch meer en meer*
oefen.'
Toendertijd noemde Sean Bergin zichzelf Londens 1
beste straatmuzikant. Een beroep met uitermate 1
sterk wisselende verdiensten. Het meeste kwam er
's zomers in zijn saxofoon koffer terecht tijdens de 1
middagpauze van het Londense kantoorpersoneel. 1
Sommige mensen kwamen zelfs dagelijks even 1
luisteren. 'Ik speelde alles wat je maar kon I
bedenken', herinnerde Bergin zich een keer. 'Rock 'n I
roll, kinderliedjes, jazz, blues. Allemaal in m'n eentje. I
Van de politie mocht het dan weer wel en dan weer I
niet. Als ze zeggen dat je moet ophouden dan doe je 1
alsof je de saxofoon gaat inpakken. Zodra ze een I
eind verder lopen dan ga je weer gewoon verder. Het I
gebeurde een keer dat ik met m'n ogen dicht speelde 1
en toen ik ze weer open deed, toen stond er een
agent voor me. Die vroeg: op wat voor mondstuk I
speel je? Want hij speelde namelijk ook saxofoon. I
Wie op straat speelt, krijgt een goede routi ne. Maar je I
moet heel sterk in je schoenen staan wil je op die I
manier je geld verdienen. Al denk ik dat het ook voor
andere manieren van geld verdienen opgaat. Toen J
mijn vrouw een kind verwachtte en ik een geregelder
inkomen wilde, werkte ik drie maanden op een 4
kantoor. Maar dat maakte me echt gek.'
