florad
Folkconcert Cilia Fisher, Artie Trezise
en Garry Coupland
Rob de Nijs
Die Haut en Gore
Danserscollectief
muziek
51
1vertentie
creatief houdt
van kunst
reklame/marketing
et een heel eigen opvatting die gestoeld is op een
HieDaaande studie van de mens Liszt en zijn muziek.
Mocht er voor een aantal mensen nog enige twijfel
iin tussen Gregorio Nardi, de latere tweede prijs
winnaar en Van den Hoek, dan werd die weggeno
men na het galaconcert van de win naar. Martij n van
den Hoek speelde als de onbetwiste winnaar. Martijn
van den Hoek studeerde na het Rotterdamse conser
vatorium in Moskou, Boedapest, Weimar, New York
en woont nu in Wenen. Op het programma staan
werken van J.S.Bach, F. Busoni, Beethoven, Bartók
en Liszt.
Toen Cilia en Artie nog samen optraden heetten ze
het beste folk-duo in Schotland te zijn. Een van hun
Ip's werd lp van het jaar en ze hadden een eigen tv-
show voor de BBC. Vorig jaar kwam Garry Coup
land, kersvers van het conservatorium, het duo
versterken. Hij is een multi-instrumentalist en wist
zich wonderbaarlijk snel in te passen. Behalve zang
en humor bespeelt het trio gitaren, harmonium,
doedelzak, accordeon, piano, synthesizer, trombone
en percussie.
Al een oudje, maar nog steeds hard op weg een ster
te worden, de Nederlandse zanger Rob de Nijs. Zijn
optreden vormt het hoogtepunt van een muziek
avond in de Vlaschaerd in Koewacht. Voor De Nijs
komt de Vlaamse country en western-zanger Jos
Wuyts op.
Christoph Drehe, bassist van de Berlijnse groep Die
Haut, verklaarde het muzikale concept achter de
groep in een uiterst intellectueel stuk, waarin hij
uitlegt dat zij vier heer gewone arbeiderskinderen
zijn die weinig lezen, graag veel slapen, niet teveel
aan sport doen en het liefst ouderwetse gitarenpop-
muziek maken. Een criticus beschrijft de muziek als
harde, groezelige, rauwe grotestadsmuziek vol
schrille, krasserige dissonanten, de ander als een
soort punk-versie van de Shadows. Marjoke Roorda
schreef in Mooie Moeite van november naar aanlei
ding van het toen in Het Beest geplande optreden:
'Het geluid van Die Haut is geen rock-concert maar
een muzikale film. Doe tijdens hun optreden je ogen
dicht en ér doemen beelden op van cowboys in
suburbia, zeerovers in de binnenstad of stadsindia-
nen in de Grand Canyon. Doe je ogen weer open en
Muziek van Tom Waits en dans van vijf vrouwen en
een heer op choreografieën van Lilian Bruinsma en
Ricardo Anemaet, getiteld Blues. Gedwongen door
de melancholieke muziek van Waits is deze dans
,ngetogener dan de agressieve Hartstuk en MacBeth
van de afgelopen twee seizoenen. De visie op de
maatschappij is wel even somber. Het individu is
ontworteld, alleen de zekerheid van het groepsbe
lang bestaat. De dansers hebben geen motief, ze
handelen tegen de draad van de emotie in. Vijf
vrouwen en een heer vinden hun narcissus in het
oudoir van de jaren tachtig.
er staan op het podium vier zwart geklede jonge
mannen die achteloos met een sigaretje in de
mondhoek een enorm kabaal maken.'
De Limburgse groep Gore overvalt je bijna lichame
lijk met een zwaar, instrumentaal, ritmisch gedreun.
De geluidsslagers zijn gefascineerd door geweld,
zoals blijkt uit de tekst die met de pasgemaakte lp
Hart Gore wordt verkocht. De problemen worden
met proppenschieters, messen en 'bijlen van vergel
ding' telijf gegaan. Er wordt niet gezongen; een
zanger zou zich trouwens onmogelijk verstaanbaar
kunnen maken. Het gitaargeweld, voortgestuwd
door een snoeiharde drummer, fascineert. Het zou
niet verwonderlijk zijn als Gore de volgende plaat,
die op het ogenblik wordt opgenomen, met succes in
Amerika kan uitbrengen.
Dansers Collectief in
blues
Foto Peter Kolsteren
