Mona Lisa
De tango van onze jeugd
nn MlnDELBURGSE SCHOUWBURG
19
is kins en Cathy
in Mona Lisa
Ten slotte in het kort nog enige informatie over
enkele andere films die de komende weken verwacht
worden: Mona Lisa en Tango van onze jeugd.
Laatstgenoemde rolprent is afkomstig uit de Sovjet
Unie. Dankzij een energiek aankoopbeleid van Film
International is de vertoning van films uit dergelijk
ver van Hollywood gelegen oorden hier geen zeld
zaamheid meer. Zo zijn we de laatste jaren getrac-
teerd op werk uit Moskou, maar evenzeer op films uit
Letland, Litouwen en Georgië. De Tango van onze
jeugd komt uit de provincie Armenië.
Deze twee jaar oude film van Albert Mkertitsian
concentreert zich op het verscheurde gezinsleven
van een man die na terugkeer van het front in de
Tweede Wereldoorlog thuis niet meer kan aarden.
Zijn echtgenote laat hij achter met drie tegen hun
volwassenheid aanleunende kinderen en zelf trekt
hij in bij een vrouw die bij nader inzien ooit in de
oorlog zijn leven had gered.
Spectaculair wordt het nooit; op zijn beste momen
ten biedt de film een wel aardige observatie van
kleine luyden die zich met zuidelijk temperament
door alledaagse besognes heenworstelen. Alles bij
elkaar blijft deze familie-komedie-met-serieuze-on-
dertoon in de herinnering hangen als nogal toneel
matig en ouderwets. Het acteren is enigszins over
trokken en de cameravoering nogal statisch. Waaruit
ze bij Film International de conclusie mogen trekken
dat niet alles wat van ver komt goed is.
Een aanmerkelijk betere, fittere en meer eigentijdse
indruk maakt Mona Lisa, een prachtige film van de
Britse regisseur Neil Jordan. Bo Hoskins werd op het
afgelopen Cannes-festival verdiend onderscheiden
met de acteur-prijs voor zijn schitterende rol als
kruimeldief die er moeite mee heeft om na ontslag uit
de gevangenis het normale levensritme te hervinden.
Bij zijn vrouw hoeft hij niet meer terug te komen en
enig uitzicht op een acceptabele baan lijkt er ook niet
te zijn. Uiteindelijk vindt hij werk als taxi-chauffeur in
dienst van een luxe call-girl. Met deze door de
onbekende Cathy Tyson gespeelde vrouw ontwik
kelt zich een merkwaardige haat-liefde verhouding
en nadat ze eikaars vertrouwen hebben gewonnen,
gaan ze samen op zoek naar een ook al in
prostitutiekringen verzeild geraakt meisje, met wie
Cathy Tyson een soort moeder-dochter relatie
onderhoudt.
Dat vormt de inleiding tot veel bluesy gefilmde
omzwervingen langs nachtclubs en peep-shows in
het red light-district van Londen. Zoals ik eerder al
vanuit Cannes kon berichten, laat de regisseur (die
eerder met het filmsprookje A Company of Wolves
een goede indruk maakte) het kille, onpersoonlijke
decor heel mooi contrasteren met de onderlinge
solidariteit en gevoelens van diepe genegenheid
tussen beide hoofdpersonen. Het resultaat hiervan is
een pakkende tragi-komedie die een bezoek meer
dan waard is.
advertentie
f
