H
T.
T
AAN DE HAND VAN DE HAAS
Vrij plotseling
speelde de haas
een belangrijke
rol in zijn teke
ningen en schil
derijen.
De haas moést
erop, dat was
zeker, maar het
duurde nogal I
voordat hem dui
delijk werd waar
om. j
Ooit geziene
jachttaferelen, de i
sokjes van de
gevilde haas, de
haas als slachtof
fer en op een
ander niveau de
haas als symbool
van onschuld en
kwetsbaarheid.
Maar, de haas
staat voor veel
meer.
'Ik zal er nog wel
een paar jaar mee
bezig zijn', ver
wacht Peer van
Meer.
In Galerie
Bellamy 19 in
Vlissingen zijn
tekeningen van
de Middelburger
te zien, als onder
deel van de ten
toonstellingen
reeks Accent
Tekenen-
aan de hand van de haas:
aan de hand van de haas
peer van Meer
De drinker en de haas
8 november
(bij wijze van schrijven)
I n een vertelling van de Japanse schrijver Yukio
Mishima is een beeld te vinden van de vervlechting
der innigste gevoelens en de waarneming van de
buitenwereld. Bij een ontmoeting van de hoofdrol
speler en de enige mens die hij liefheeft, herinnert hij
zich een papieren zakdoekje wat zij altijd bij zich
draagt en dat vaak dichtgevouwen op de grond ligt.
Tegen de achtergrond van het zakdoekje leven zijn
herinneringen op.
terwijl zij dansten raakte hij, van tijd tot tijd, zacht
de warme plooien in het papier aan en bracht het tot
ritselen.
Een glimlach, vertrouwd en toch op de hoede gezien
te worden, kwam op hun lippen.
En als het eerste morgenlicht door de melkglazen
ramen van de hotelkamer viel, belichtte dat het
papier op de vloer en zij beleefden het aanbreken van
de dag aan het vierkant van papier.
En wanneer zij ruzie maakten, dikwijls, lag het papier
in de ruimte, een helder teken op de matten....'
et papier wordt tot -wit- venster waar door
heen men het universum ziet en waar het universum
de kijker vindt. Zo sluiten de gevoelens zich aaneen
tegen een achtergrond en wandelen met de kijker
door een nieuw ontstane wereld, die door de
herinnering telkens weer kan worden opgeroepen.
Sinds de Renaissance word de tekening op een blad
als het eerste en meest onfeilbare beschouwd.
Vasari.
I llusie is een zaak van feiten. De feiten zijn: de al
tekenende, gevonden beelden. Van mondo interno
naar designo externo Tekeningen zijn
nauwelijks voltooide werken. Veeleer reflecties op
een mentaal bezig zijn. Een werk dat aan de gang is,
geen uiteindelijke uitspraak. Verkenning.
Een soms aarzelende poging te zien wat niet eerder
gezien was. De hand beweegt over het papier. Zoekt
evenwicht, probeert zoekend de ruimte te beheer
sen. Verkent wat van tevoren onbekend was. Wat is
er te verkennen? Uiteen te zetten?
Iedere tekening zet het tekenen zelf uiteen, hoe
Impliciet dan ook. De lijnen zijn niet een uiteindelijke
definitie van een vorm.
De hand voert de lijn. Tekenend alles wat ik had
kunnen weten en waarover ik toch verbaasd ben.
Alles wat ik verwacht had en niet zag ontstaan.
Het is een ritueel, op zichzelf gericht. Het is een
gesloten vorm van gedrag en zij die niet zijn ingewijd,
hebben er geen deel aan. Zij kunnen enkel het
raadsel gadeslaan. Maar de tekenaar tekent wat er
niet is of het er is.
De tekenaar bevraagt het papier, de antwoorden
worden met eenvoudige middelen vastgelegd.
Niets word geweerd. Zelfs het allerminste gekrabbel
zwijgt niet langer, als het leven weet vast te houden.
Soms zo iel, zo breekbaar dat het geen gewicht lijkt
te hebben. Het staat op het punt het blad te verlaten.
Verdampt wat er gedroomd is en tot ontwaken
gebracht tussen de strepen en krassen.
Want elke lijn drukt beweeglijkheid uit; een tijdsver
loop. Soms is de lijn autonoom, losgeraakt. De hand
vliegt uit de voorgenomen bocht.
Soms is het ook niet meer bijvoorbeeld de haas die
me nieuwsgierig maakt, doch de lijn zelf. De
tekenaar is het haasje, de lijn gaat met de verliefde
hand aan de haal. De hand laat zich gewillig
verleiden en de lijn raakt uit zijn verband.
Soms is de lijn niet meer dan een handeling
vergelijkbaar met het zwerven, het slenteren. Niet
lusteloos, maar zonder omschreven doel. Ze is geen
verlangen meer thuis te zijn in een haas. Soms keert
ze echter terug naar de haas, ontdaan van de haas.
Bij de tekening, waarop hij ontbreekt is de strop
losgeschoten; was hij niet voor mij bestemd. Onbe
reikbaar als mijn eigen gezicht in de spiegel.
Soms is het of ik in mijn drift de haas wil verzwijgen.
Enkel middels mijn handschrift een warspoor wil
maken. Of ik hem niet aan kan en hij alleen maar
tegen mij zegt 'schrijf: woede, drift, warspoor!!'
Soms speel ik voor stokhaas. Stel me op voor het
papier, krijt in de hand. Wacht stokstijf of hij in de
buurt wil komen. Een paar welgemikte strepen en ik
heb hem.
ekenen kan formeel gezien in drie blokken
opgedeeld worden. Ten eerste als visuele verbeel
ding van bijvoorbeeld structuuranalyse. Tekenen als
informatie; het uiteen zetten van het tonale verloop
tussen zwart en wit of de verandering in kleur. Het
verband tonen van systematische of toevallige
mutaties.
Tekenen is tegelijk het aanbrengen van een maat en
verhoudingensysteem. Hoe groot moet de haas zijn
als ik hem naast een paard zet. Bepaling van hoe iets
er uit moet zien, ondubbelzinnigheid, helder. Het
tekenen is hier de meest directe beschrijving van de
relatie idee—ding.
De persoonlijke signatuur staat op het achterplan,
daar zij de helderheid kan verstoren.
en tweede is tekenen simpelweg het maken van
een teken en het maken van een teken is een poging
begrip te wekken. Men wenkt iemand door het
maken van een teken. Dit teken loopt analoog aan
een algemeen bekend begrip.
Galerie Bellamy 19
Vlissingen:
tekeningen
PEER VAN MEER
1 t/m 26 nov.
Opening: za 1 nov.
15.00 uur.
Inovember 9
