mm
film:
Saraba Hakobune
Papa is op zakenreis
Manner
46 mm oktober
Barry Lindon
Pad re nuestro
Riverbed
film
The right stuff
The colour purple
El amor Brujo
Frida
Belle de jour
Ginger and Fred
film die op het Rotterdamse filmfestival zó opviel dat
Film International Riverbed meteen na het festival
distribueerde. De steeds met hoed en ziekenfonds-
bril getooide jonge man Malcolm belandt op zijn
zoektochten naar werk bij een boerderij. Er wonen
een moeder en haar dochter. Malcolm krijgt een
baantje, kost en inwoning en ontfermt zich over de
dochter die kennelijk gestoord is. Na verloop van tijd
gaan ze samen op reis door de zuidelijke staten. Het
is een simpel verhaal, het gaat dan ook om de manier
waarop het verhaal in beeld wordt gebracht.
Peter van Buren beschreef het zo in de Volkskrant:
'Er zijn nauwelijks dialogen, maar opdegeluidsband
verschaft Reichman zoveel hoorbare natuurimpres
sies dat het landschap waarin het drama zich
ontvouwt heel indringend wordt opgeroepen. Lang
aangehouden, strak gecadreerdezwart-wit beelden,
waar de personages in verschijnen en verdwijnen,
brengen de onderlinge verhoudingen van het won
derlijke trio hevig op de toeschouwer over. De
zwijgzaamheid van de hoofdpersonen, de soms
vreemde capriolen van de dochter en het drukkende
landschap creëren een atmosfeer die niet zou
misstaan in een horror-film.'
Regisseur Shuji Terayama is in Japan geen populair
man, omdat hij in zijn films de jongeren tot opstan
digheid aanspoort. Zijn films (Weg met de boeken,
Pastoraal verstoppertje en Keizer tomatenketchup)
zijn hier maar bij een klein publiek bekend. Ze zijn
ook wisselend van kwaliteit. Zijn laatste film echter,
Terayama stierf op 43-jarige leeftijd aan de gevolgen
van drankzucht, is het product van een sterke,
magische verbeelding. De dood, Terayama weet dat
hij komt te sterven, speelt een belangrijke rol. Maar
dood betekent in Japan niet het einde: de doden
vertoeven veelvuldig onder de levenden en er is zelfs
een briefwisseling mogelijk met het dodenrijk. Een
postbode laat zich daartoe in een diep gat zakken. De
draad van het verhaal wordt gevormd door de
treurige liefde van Sué en Sutekichi die elkaar al
jarenlang beminnen zonder tot daden te kunnen
komen. Papa heeft Sué namelijk een kuisheidsgor
del aangemeten en niemand kan dat krabvormige
ding wegkrijgen. Dit alles speelt in een dorp dat net
toe is aan straatverlichting en telefoon. De beelden
zijn van een schilderachtige schoonheid. De land
schappen voorzag Terayama van gekleurde linten
die in decoratief kalende bomen zachtjes wiegen op
de wind.
Deze Joegoslavische film van Emir Kusturicawonde
gouden palm op het filmfestival in Cannes, 1985. Het
speelt in het begin van de jaren vijftig, als Joegosla
vië wordt beheerst door staatsterreur. Alles wordt
getoond vanuit het gezichtspunt van een zesjarig
jongetje. Zijn vader wordt opgepakt door de geheime
politie na een kritische opmerking. Er spelen overi
gens zeer persoonlijke factoren mee, blijkt later.
Moeder wil de kinderen niet onnodig onder druk
zetten en vertelt dat papa op zakenreis is. Het
jongetje ziet tranen, ziet zijn moeder vergeefs
wachten op post en weet dat er iets niet in orde is.
Een film met zowel poëtische als harde kanten.
Een humoristische film, zowaar uit Duitsland. Regis
seuse Doris Dörrie bekijkt de man als fenomeen,
alsof hij tot een onbekend volk behoort, met vooral
The right stuff
C£lC£)
Een al wat oudere film van Stanley Kubrick over de
achttiende-eeuwse schelm Barry Lindon, die het
succes nastreeft en zich vervolgens als gevierd man
al te veel opblaast. Het is een zeer gedetailleerde film
met subliem camerawerk van John Alcott op muziek
van Handel.
Padre nuestro, onze vader, is een Spaanse kardinaal
die na dertig jaar trouwe dienst in Rome plotseling
ziek wordt. Voor zijn dood wil hij in Spanje zijn
financiële zaken regelen, maar vooral is hij er op uit
zijn illegale dochter een fatsoenlijk bestaan te
bezorgen. Zij werkt met veel succes in het plaatselijk
bordeel als La Cardinale en onze vader wil haar met
zijn sexueel gefrustreerde broer laten trouwen om de
familie-eer te redden. Padre nuestro zit vol eigenwij
ze mensen (zoals de twee vuilbekkende omaatjes:
'Waarom ben je geen paus geworden?') en vermake
lijke scènes. Regisseur is Francisco Regueiro.
Voor het luttele bedrag van 150.000 gulden maakte
de 27-jarige Amerikaanse Rachel Reichman deze
Electro Middelburg:
BARRY LINDON,
wo 1 okt. 20.30 uur
PADRE NUESTRO,
wo 15 okt. 20.30 uur
PAPA IS OP
ZAKENREIS
wo 29 okt. 20.30 uur
't Beest Goes:
THE RIVERBED,
vrij 30 okt, 21.00 uur
Verwacht in Meccano/
Electro:
SARABA HAKOBUNE
MANNER
Papa is op zakenreis
belangstelling voor de raadselachtige riten. Het
mannenvolk amuseert haar en intrigeert haar, maar
volgen kan ze het niet.
De dertiger Julius -reclamejongen, dure auto, mooi
huis, drie kinderen en een moderne vrouw die hij
heeft afgeleerd te zeuren over zijn affairetjes met
kantoormeisjes- denkt dat hij 't gemaakt heeft. Op de
twaalfde verjaardag van zijn huwelijk ontdekt hij bij
zjjn vrouw de afdruk van een hartstochtelijke kus en
wordt woedend. Als zij hem zijn avontuurtjes voorde
voeten werpt, zegt Julius: 'Maar dat was heel iets
anders'. Julius vertrekt en gaat op zoek naar zijn
rivaal, een would-be kunstenaar. Ze leren elkaar
kennen zonder dat de kunstenaar overigens weet dat
Julius de man van zijn minnares is. Er rollen
filosofieën uit als: 'Een man is nu eenmaal wat hij
doet, een vrouw is wat ze is', of 'Wij mannen zijn altijd
te chanteren met ons geweten, vrouwen niet'. Wat ze
betekenen blijft duister, maar dit soort dingen maakt
Manner wel ontwapenend.
Een western overastronauten en hun achterblij
vende vrouwen. De astronauten zijn de helden en er
is een superheld bij: Chuck Yeager (gespeeld door
Sam Shepard). De achterblijvers, de vrouwen, staan
met de hand boven de ogen te turen, slechts de
richting is veranderd; ze kijken omhoog. Ze leven
permanent in angst, verfoeien hun vliegeniers en
ondersteunen hen. The right stuff is vooral een
western door de manier waarop dat wat achter de
werkelijke gebeurtenissen schuil gaat, voelbaar
wordt gemaakt. In sommige scènes wordt alles
gezegd zonder dat er een woord valt.
Met deze film van Steven Spielberg kan een groot
publiek uit de voeten. De Nederlander Menno Meijes
schreef het scenario voor deze film over het wel en
wee van een zwart meisje dat aan het begin van de
eeuw in het Zuiden van de Verenigde Staten
opgroeit. Een hechte band met haar zusje wordt
verbroken door een verplicht huwelijk met een
proleet die haar als zijn slavin (sic) beschouwt. Ze is,
zoals haar man haar keer op keer inprent, lelijk,
zwart, onontwikkeld en ook nog eens vrouw, maar
niettemin weet ze zich onder zijn juk vandaan te
worstelen. Solidariteit en een van optimisme overlo
pend slot -waarin de hoofdpersoon haar zusje weer
in de armen kan sluiten- typeren dit Spielberg-epos,
dat ontroert zonder in drakerige sentimentaliteit te
vervallen.
Na Bodas de sangre (1981), Carmen (1983) is dit de
derde balletfilm van de Spanjaard Carlos Saura. In El
amor Brujo is aan het begin van de film al duidelijk
welk drama zich zal afspelen. Twee vaders besluiten
achter hun cafétafeltje dat hun zoon en dochter met
elkaar zullen trouwen, zonder rekening te houden
net de standvastige liefde van de dochter voor een
ander. Er zit weinig vaart in de film en hier en daar
zijn de scènes nogal gekunsteld. El amor Brujo haalt
het niet bij Carmen.
Fhda Kahlo was een beroemde vrouw in Mexico om
haar muurschilderingen en tegelijkertijd actief in
'inkse kringen. In het schilderen en de politiek was ze
even gepassioneerd als de man die er een film over
El amor Brujo
maakte, de Mexicaan Paul Leduc. De film is een
terugblik van Frida; vanaf haar sterfbed laat ze de
hoogte- en dieptepunten uit haar leven nog eens de
revue passeren. Leduc zet haar leven neer zonder
erg feitelijk te worden of een duidelijke structuur aan
te brengen. Hij gaat te werk als een impressionis
tisch schilderen dat is even wennen. Op deze manier
komen haar liefdes aan bod, haar lichamelijke
ongemakken, haar werk, haar politieke vriendjes,
waaronder Trotsky (die Leduc op heel andere
manier laat sterven als wordt aangenomen).
Een klassieker van Luis Bunuel (1967). Pierre en
Severine vormen een gelukkig paar. Pierre is nogal
vaak afwezig en Severine geeft zich over aan
vreemde dromen, waarin erotiek een grote rol speelt.
Als ze van een vriendin hoort dat een gemeenschap
pelijke kennis vrijwel dagelijks naar een rendez-vous
huis gaat om zich voor geld aan mannen te geven,
laat dat haar niet meer los. Ze overwint haar schroom
en gaat er werken. Een dubbel leven is het gevolg.
Het eindigt in een drama als een jonge klant haar niet
meer met anderen wil delen.
Ginger and Fred, de nieuwe film van Frederico
Fellini, is een zeer persoonlijke film, die een 'fictieve
vereniging' toont van het beroemde danspaar Fred
Astaire en Ginger Rogers. De film opent zeer
klassiek: een trein komt binnen op het drukke station
van Rome en daarmee wordt gesuggereerd dat er
een belangrijk weerzien op handen is.
Amalia - of wel Ginger (Giuletta Masina), na twintig
jaar weer onder regie van haar echtgenoot) wordt
opgehaald om de volgende dag nog een keer met
haar partner Pippo alias Fred Astaire (Marcello
Mastroianni) in een film op te treden.
Eenmaal in haar hotel aangekomen ontmoet Amalia
de eerste gasten. Het moet een gigantische kerst-
sterrenshow worden, waarvoor de meest vreemds
oortige types zijn uitgenodigd. Het betreft voorna
melijk deelnemers die exacte kopieën zijn van grote
beroemdheden uit de showbusiness, onder wie
Clark Gable, Mariene Dietrich, Liza Minelli, Ronald
Reagan en Kojak.
Naast de op deze pagi
na's beschreven films
is het waarschijnlijk
dat in een van de twee
Middelburgse filmhui
zen komt te draaien:
Hannah and her sister
van Wóody Allen, A
letter to Brezjnev van
Chris Bernard, Terms
of endearment van
James Brooks, 9
weeks van Adrian
Lynn.
Wekelijks verschijnt er
het Filmnieuws met de
geprogrammeerde
films voor die week.
Voor informatie:
01180-35710.
oktober 47
