MONIQUE VAN DE VEN: DIE ANGSTIGE,
BEETJE PARANOÏDE KANT VAN i
MARILYN MONROE, DAAR VOEL IK
ME NAARTOE GETROKKEN 1
mm oktober 29
insignificance
Het is altijd leuk om te
fantaseren hoe een ontmoeting
zou zijn verlopen tussen een
paar legendarische figuren die
elkaar in werkelijkheid nooit
zijn tegenkomen. Ongeveer op
hetzelfde moment dat Ettore
Scola met dat gegeven stoeide
in de film La Nuit de Varennes,
schreef de Britse toneelschrij
ver Terry Johnson zijn kome
die Insignificance, waarin de
gefantaseerde ontmoeting
plaats vindt tussen professor
Albert Einstein, senator
McCarthy, filmster Marilyn
Monroe en haar tweede echt
genoot, de honkballer Joe
DiMaggio. De Amerikaanse
verfilming daarvan zal in
Terneuzen te zien zijn. Eerder
dit jaar stal Monique van de
Ven de show in een Nederland
se toneelversie van Johnsons
stuk. Met de inmiddels 33-
jarige actrice sprak ik over
verschillen en overeenkoms-
sten tussen de filmbewerking
en het oorspronkelijke toneel
stuk, maar al snel ontspoorde
het gesprek en kwamen we uit
op zaken als de mythe van het
filmster-zijn, het werken in
Amerika en de persoonlijke
ontwikkeling van Monique.
Albert Kok
insignificance
Foto rechts:
'Monroe is in het stuk
van Terry Johnson
soms heel klein en
kwetsbaar, terwijl ze
op een andere manier
heel geraffineerd d'r
filmster-zijn gebruikt.
Dat is een dubbelheid,
die ik zelf ook heb.
Monique van de Ven staat in Nederland als filmsterte
boek; op toneel heeft ze zich zelden of nooit laten
zien sinds ze als 19-jarig meisje de Maastrichtse
theaterschool verliet. Voor niet ingewijden was het
dan ook een grote verrassing toen ze zich het
afgelopen voorjaar met de Rotterdamse groep F-Act
plotseling op de planken liet zien voor het spelen van
de Monroe-rol in Zonder Betekenis, zoals Insignifi
cance hier is gaan heten. Navraag leert echter dat die
verandering helemaal niet zo plotseling is gekomen:
'Ik ben de afgelopen jaren wel gevraagd voor
toneelstukken, maar dat waren dan altijd vrije
producties. En ja, die vond ik te zwaar om op me te
nemen, omdat dan de verantwoordelijkheid zo
ontzettend bij mij was komen te liggen. Dan zag ik
m'n naam al vet gedrukt in de advertenties opduiken
en dacht ik: Oh Jezus, kan ik dat wel?'.
'Daar moet je een bepaalde routine voor hebben en
die heb ik gewoon nog niet. Bij vaste gezelschappen
ben ik ook wel eens voor bepaalde rollen voorgedra
gen, maar dan was er altijd het probleem dat daar al
actrices bij zaten die zeiden: 'kom zeg, die rol willen
we zelf wel spelen.' Bij F-Act kan zoiets nooit
gebeuren. De regisseur bij dat gezelschap kiest
telkens de mensen uit die hij voor een bepaalde rol
wil hebben.
Maar het was natuurlijk wel griezelig. De voorberei
ding was zo kort, dat we moesten pezen om het stuk
er voor de première in te krijgen. Pas na een dag of
wat kregen we het gevoel dat we op de goede weg
zaten. Maar dat is het spannende van toneel, datje
ook na de première nog kan bijsturen. Rijk de
Gooijer noemde het 'een goede manier om je steen
even bij te slijpen'. En dat is het ook.
Heeft die overstap naar toneel ook te maken met het
feit dat grote filmrollen steeds schaarser worden
voor vrouwen die de dertig zijn gepasseerd?
'Nou, ik heb nog helemaal geen klagen. Ik kom nu op
een leeftijd van een goede vrouw van boven de
dertig. Daar zitten nog veel behoorlijke rollen voor
me in. Maar het is gewoon een vaststaand feit datje
op een gegeven moment in de moederrollen terecht
komt en daar zijn er niet zoveel van bij de film. Daar
staat gelukkig tegenover dat die rollen voor volwas
sen vrouwen vaak wel interessanter zijn. Logisch
ook, want als vrouw word je nu eenmaal interessan-
ter naarmate je meer hebt meegemaakt. Dat geldt
voor mij ook. Tien jaar geleden was ik een dartel
28
oktober
