GIANT SAND KAN
HERSENCELLEN VERBRANDEN
MUZIEK IN DE HANDEL
mm
mm
Een van 'die nieuwe Amerikaanse bands' is binnenkort
weer op toernee door Nederland. De afgelopen jaren
kristalliseerde een deel van de punkmuziek uit de
Verenigde Staten uit tot een nieuwe stroming.
Via een Byrds en Velvet Underground revival, waarin
en passant ook nog een herleving van onze eigen
Nederbeat in Californië plaats vond, ontwikkelden
deze stevige punkrockers zich tot bijvoorbeeld:
The Long Ryders, Green on Red, R.E.M. en Giant Sand,
dat in 't Beest aan het werk gaat.
punk-rock
Marjoke Roorda
platen
ZILTE SWING
OP CASSETTE
Drum 1-2-3-4. Kettle
LILLIAN BOUTÉ
HER MUSIC FRIENDS
Back together again
't Beest Goes:
GIANT SAND
vrij 10 okt, 22.00 uur
i
Giant Sand is afkomstig uit het zonnige Arizona en
bestaat uit drie leden. Howe Gelb zingt en speelt
gitaar, Scott Garber zingt en hanteert de basgitaar en
Tom Larkins is de drummer. Begin dit jaar was de
band voor het eerst in Europa en maakte voldoende
indruk om nu, ter gelegenheid van het uitkomen van
hun tweede LP, opnieuw in onze regio op toer te
gaan.
Wat levert een avond Giant Sand op?
Ik citeer een Engelsè recensie uit een fanzine (zo'n
gestencild tijdschriftje volgeschreven door fans van
punkmuziek en alles wat daarbij hoort). Dit verslag
werd geschreven door John Storey die het eenmali
ge concert van Giant Sand bijwoonde en tussen neus
en lippen nog even meldt dat óók Joey Ramone
aanwezig was.
'Giant Sand bracht een fenomenale kracht. En denk
nu niet dat het een sombere blitzkrieg bob-achtige
gebeurtenis was, want zo was het helemaal niet. G.S.
kan hersencellen verbranden als ze de woede laten
razen, en wanneer Gelb op zijn Gretsch-gitaar begint
te rammen moet het brave volk zich verstoppen!
Maar het mooie is, ze weten van afremmen en
ophouden - de show is opgebouwd uit contrasten.'
Zoals op de eerste langspeelplaat 'Valley of Rain' te
horen is zorgt Giant Sand met een eenvoudige
driemansopstelling voor een volledig roek-geluid.
Howe Gelb, de zanger-gitarist is in staat snerpende
solos te maken, over te schakelen op slide met een
klein bierflesje en ondertussen ook nog ritmes te
ondersteunen.
Op de nieuwe LP staan naast eigen nummers een
aantal coverversies die de moeite waard zijn. 'AH
along the watchtower' in een versie met reminiscen
ties aan Jimi Hendrix, 'Jumping Jack Flash' van de
Rolling Stones en tenslotte van Ellis McDaniels 'Who
do you love' een uitvoering waarbij een nijlpaard dat
peppillen heeft geslikt door de muziek wandelt.
De nieuwe nummers dragen titels als: 'Desperató
Man', 'Body of water', 'Thin line man' en 'Paula's
song'. Waarvan de laatste vergeleken bij de vooraf
gaande zelfs lieflijk genoemd kan worden.
24
oktober
I
i
Dies Ie Due: slagwerk, sopraansa
xofoon,trombone; Rob Maaskant:
slagwerk, altsaxofoon; Peter Ie
Due: trombone; Harry van de
Wekken: trombone, altsaxofoon;
Wim Bakker: slagwerk; Cees But:
slagwerk; Geert Overdam: slag
werk.
Te bestellen bij Studio Ron Ko
nings, Kon. Emmaweg 16, Vrou
wenpolder, 01189-2813.
Officiële presentatie in live con
cert 9 oktober, 22.30 uur Filmhuis
Meccano Middelburg.
Zilte Swing ontstond een tijdje
geleden uit spontaan op straat
spelende muzikanten die hetgeen
ze voortbrachten zo aardig vonden
dat ze het samenspelen voortzet
ten. Slagwerk en ritme spelen bij
Zilte Swing de hoofdrol en wellicht
door die combinatie doet het
geheel sterk denken aan slag-
werkmuziek van Afrikaanse oor
sprong. 'Want', zo stelde de Itali
aanse slagwerker Andrea Centaz-
zo ooit: 'een luisteraar vormt zich
bij elk instrument een beeld.
Gongs, ook al komen ze uit
gerenommeerde Zwitserse fabrie
ken roepen meteen het beeld van
Boeddhistische monniken op, ko
perensembles staan voor een he
leboel mensen gelijk aan mars
muziek spelende fanfares en
slagwerk heet voor de meesten
Afrikaans. Zo luistert men nu
eenmaal naar muziek en zo zal het
wel blijven ook.'
Zilte Swing besteedt in de voor
gestelde slagwerkmuziek ruime
aandacht aan het element 'conver
satie'. De verschillende muzikan
ten gaan met elkaar een trommel-
lend gesprek aan en praten zo nu
en dan trommelend in zichzelf, de
ideale conversatie bestaat uit de
inleiding tot een onderwerp, het
vanuit verschillende gezichtspun-
tenn bespreken van dat onderwerp
waarna het geleidelijk aan plaats
maakt voor een ander onderwerp.
Zilte Swing converseert op een
min of meer ideale manieren doet
dat door middel van verschillende
ritmes. Weliswaar een geijkt pa
troon in slagwerkmuziek, maar
anders dan in de zoveel andere
soorten laat Zilte Swing weinig
kansen tot voorspellen over. Be
Paalde elementen keren terug,
maar altijd in een gewijzigde vorm,
waarvan de wending telkens weer
opnieuw verrast. De muziek stijgt
boven de beperkingen van het
slagwerk uit.
Drum 4 heet het stuk waarin het
slagwerk samengaat met blaasin
strumenten. Het opent als een
oeroud ritueel met laaggestemde
trommels en met lang aangehou
den geronk van gongs. De blaas
instrumenten stellen op een ritme,
dat uit de jazzrock afkomstig lijkt,
lange en duistere tonen voor. Na
verloop van tijd neemt de helder
heid van het slagwerk toe waarop
de blazers soleren en hun plaats
afstaan aan de slagwerkers.
Meer eenheid tussen slagwerk en
blazers zit er in het stuk Kettle
waarin de blazers meer variatie in
hun passages aanbrengen. Meer
dan in de voorgaande stukken van
Zilte Swing leunt Kettle heel dicht
tegen datgerve wat men al na
enkele tonen "jazz noemt. Solo's
lopen hier en daar in elkaar overen
het lijkt alsof de blazers elk met
hun solo de achtergrond vormen
voor de andere solisten. En aldus
ontstaat er muziek die z'n weerga
in elk geval in Nederland niet kent.
Mogen we dit dan Zeeuwse jazz
noemen.
Barney's Special (C. Jam Blues),
Baby won't you please come Ho
me, Go down to New Orleans,
Please sent me someone to love,
Them there eyes, Help me make it
through the night, Hallelujah I love
him so, Stormy Monday, Saints
Lillian Bouté: zang; Thomas I'E-
tienne: tenor-, altsaxofoon, klari
net; Hans Knudson: piano; Bob
Culverhouse: bas; Gerhardt Ten-
zor: slagwerk.
Te bestellen via 01150-96930
Zeeuwse jazz mag de plaat van
Lillian Bouté niet heten, want het
Zeeuwse gaat niet verder dan de
club Porgy Bess in Terneuzen.
Het lag in de bedoeling dat Back
Together Again de eerste plaat van
een zo mogelijk lange reeks zou
vormen, maar het pakte anders uit.
Bleef dus over één serie opnamen.
Niet vooruitstrevend of op een
andere manier grensverleggend,
maar simpelweg muziek die een
gezellige avond onderstreept.
Bouté en de haren stellen voor het
overgrote deel oudere stukken
voor, waarvan er drie niet helemaal
des jazz zijn.
En juist die spreken het meest tot
de verbeelding zoals het acht mi
nuten durende Stormy Monday
van T. Bone Walker, Bouté laat
daarin horen wat zij nu precies
onder zingen verstaat. Veelal doet
ze dat met een wat scherpe, maar
toch plezierig doordringende stem
waarin vaak het schoolmeisje in
haar klinkt. Van origine niet des
jazz, maar wel daaraan aangepast
zijn ook Help me make it through
the night van Kris Kristofferson en
Hallelujah I love him so van Ray
Charles. Het talent waarover Bou
té in ruime mate beschikt, ont
breekt bij haar begeleiders.
Pianist Knudson, bassist Culver
house en slagwerker Tenzor klin
ken over het algemeen wat maten
vlak en presenteren zodoende niet
meer dan de~doorsnee clubmuzi
kanten. Wellicht dat de aard van de
voorgestelde stukken en de ma
nier waarop Bouté's haren die
onder handen nemen daareen niet
geringe invloed op uitoefenen.
Nummers als Baby won't you plea
se come home, Them there eyes
en When the Saints go marching in
staan zo langzaam aan al op teveel
repertoires om althans in de con
ventionele aanpak nog iets nieuws
te bieden.
Silte Zwing
Foto Roben Oreel
oktober 25
