- \M
■fcurlK v W
[ff
r
Weg met de allerlaatste
weggetjes op Walcheren
Door Aad de Klerk
e hebt nog kort geleden weer zitten lezen in Van Schagen. Je werd opnieuw getroffen door passages
waaruit een hartstochtelijke belangstelling spreekt voor "het oude eiland en zijn pracht", voor zijn historie
bovenal. "Zo leerde je je eiland kennen tot in zijn eenzaamste uithoeken, je zwierf langs stranden waar
bijna nooit iemand kwam, je kende ieder boerenwegeling, je kende iedere naam, ieder flard historie". Als
tienjarige schooljongen al ontdekte Van Schagen de omgeving van de stad. "Dat begon bij den Nadorst en
het Perdamsche padje natuurlijk, bij den Segeersweg, het Arnemuidsche padje en den Dolfijn, bij het
Stijfselwegje en den Seisweg met het Zwarte padje en de nog zoovele andere modderweggetjes, allegaar
vrijerspaadjes, rondom de stad - rijk voorzien was ons oude Middelburg van die landelijke wegelingen".
Je voelt je in die passages aangesproken door Van
Schagens onverzettelijke afschuw van de nieuwe tijd.
"Zo is het dat je gierig was, als kind, op wat nog over
was van vroeger, dat je ongelukkig was als weer een
brokstuk oude adel nodeloos kapot ging omdat een
béte nieuwe tijd geen oog, geen weet had, geen hart
voor wat teer en schoon en dromerig was van eeuwen
stil en langzaam leven en alleen maar wist te bazelen
van modern comfort en de eisen van het verkeer".
7 i
/M'
\YI'jm r*"
A
j
'hJ, 1
V\
ABr
L. 1
.vASAJ
- mh/r
V V-f
L/-
L a j "iTVHCr'
V fY k YflT
flL 'Jjim Wfj
De kaarsrechte 'ofbaene' vanaf de Veerseweg
richting het hof Krooneveld. (A. Franke, Veere)
Maar, zo vraag je je af, is hier met de in 1891 geboren
J.C.J. van Schagen niet een aartspessimist aan het
woord? Moet je werkelijk geloven dat het toen, in zijn
jeugd, in het verre verleden aan het begin van de twin
tigste eeuw, allemaal echt zo erg was? En is het vandaag,
anno 2002, allemaal echt zo erg? En dan ineens herinner
je je nog niet zo lang geleden zélf zo'n oeroude boeren
wegeling bespeurd te hebben, nog wel onder de rook
van de stad. Daar dan weer eens heen. Voor een foto,
want je weet maar nooit
Kuiperswegje
Maar dan ben je verbijsterd. Vanaf de Zaagmolen
polderdijk, halverwege Nieuwland en het Arnekanaal,
heb je het nog niet zo lang geleden aan je voeten zien
liggen, het Kuiperswegje. Een onverharde wegeling,
kronkelig zoals dat hoort, eigenlijk een combinatie van
drie in alle richtingen uitwaaierende weggetjes. Het
was ongetwijfeld oeroud, zoals kronkelende wegen dat
in onze provincie bijna altijd zijn. Je hoeft maar een
blik op de vooroorlogse bodemkaart van Walcheren te
werpen om dat in te zien. Het Kuiperswegje volgde
voor een deel de loop van een lage kreekbedding. De
laatste keer dat je hier was, lag het wel al gevaarlijk
dicht bij het oprukkende bedrijventerrein Arnestein. En
nu? Nu is het daardoor kennelijk opgeslokt. Het is weg,
uitgewist, onherkenbaar verdwenen. Kuipersweg heet
nu een nieuwe, rechte weg op een heel ander deel van
Arnestein; is dat misschien om je op een dwaalspoor te
brengen?
Begroeid baantje
Zit achter dit verdwijnen soms een complot? Je herin
nert je dat je kort geleden werd geattendeerd op een
andere verdwijning, van een met gras begroeid baantje
dat ongeveer halverwege Middelburg en Zanddijk
vanaf de Veerseweg op het hof Krooneveld aanliep.
Een damhek sloot het aan de kant van de Veerseweg
af. Het was zoals een echte 'ofbaene' kaarsrecht en dat
betekent meestal: gemaakt. Het wekte de indruk de
oprijlaan te zijn geweest naar een vroegere buiten-
