MIDDELBURG 2030,
WALCHEREN IN
VLUGGE VLEKKEN
pi
DOOR MIEKE VAN DER j A G T
Het zou de eerste keer niet zijn, dat het oorspronkelijk landschap moet wijken voor economische en
stedelijke ontwikkeling. Dat niemand het zich echt voor kan stellen, alvast met weemoed spreekt over dierbare
zaken die gaan verdwijnen en dan, plotseling, op een dag moet vaststellen dat er een graafmachine bezig is.
Zoiets staat ook op Walcheren te gebeuren als Riek Bakker, plannenmaakster met een reputatie van
vastbesloten doelgerichtheid, haar zin krijgt.
Landerijen rond
Landgoed Ter
Hooge: heggen-
landschap of luxe
bebouwing?
En dat ze haar zin krijgt, is zeker
niet uitgesloten. Middelburg
juicht bij de plannen. Chique
bedrijventerreinen met lanen en
singels, een bos met re
creatievoorzieningen naar de kant
van Veere en ontpoldering tussen
het Kanaal door Walcheren en
Arnemuiden. Middelburg moet
aan het Veerse Meer komen te
liggen door het scheppen van
een soort Goese Meer tussen de
stad en het water. Het jaar 2030
is het toverjaartal. De plannen
bestrijken de periode tot dan en
de kaart van Walcheren is gefa
seerd, in vlugge vlekken inge
kleurd. De vlugge vlekken van
2030 vertonen voor de polders
ten oosten van het kanaal, rechte
blokken woonbebouwing tussen
water. Arnemuiden staat in ge
stippelde kaveltjes ingetekend
maar Kleverskerke is nergens
meer te vinden. De gebruikers
van het landschap hebben er
nogal dubbele gevoelens bij. Aan
de ene kant kunnen ze op
voorhand al een soort van
heimwee voelen, aan de andere
kant doet het toverjaartal zijn
werk: "2030 is nog zo ver weg".
L. Aarnoutse boert al zijn hele
leven op de grond die
Middelburg aan het Veerse Meer
moet brengen, en daarvan al
twintig jaar biologisch. De
plannen hebben voor hem een
persoonlijke en een algemene
kant. Ik boer hier op goede
kreekruggrond en de
komgronden zijn prima als wei
land te gebruiken. Over het be
drijf heb ik geen klagen. Maar ik
heb geen bedrijfsopvolging en ik
ben de zestig inmiddels ruim
gepasseerd.
Dan ligt snel de conclusie voor
de hand om op een goede
afkoopsom te hopen. Dat is de
persoonlijke kant
van het verhaal. In het algemeen
hink ik toch vooral op twee ge
dachten.