Landschapsarchitect Nico d<f door Mieke van der Jagt Het enfant terrible van de landschaps architectuur? Als je hem zo noemen wilt kan dat Nico de Jonge weinig schelen. Tja, zijn meningen zijn weieens als controversieel bestempeld en zeker: hij was het lang niet altijd met iedereen eens, al helemaal niet met zijn vakbroeders. „Maar ik hou aan mijn mening vast omdat ik het nog steeds de beste vind. Ik geef mijn opvattingen graag voor betere maar serieus: wat ik gedaan heb daar sta ik nog steeds achter". En Nico de Jonge is niet de enige die tevreden is over de landinrichtings plannen, die hij gedurende een lange loopbaan bij Staatsbosbeheer en als hoogleraar in Wageningen maakte. De Oeuvreprijs van het Fonds Beeldende Kunst, Vormgeving en Bouwkunst werd onlangs zijn deel. FFet juryrapport maakt gewag van de heldere stucturen in zijn ontwerpen, waarin natuur en mens beide een ruime plaats krijgen. „Geen wonder, de mens is deel van de natuur, een dominant deel, mag ik wel zeggen. Als je de mens uit de natuur gaat zitten denken, komt er van je plannen niks terecht. De mens is een geget en in ieder landschap en daarom in al mijn ontwerpen". „In de samenhang van ecologie en economie ligt de kracht van De Jonges plannen", schreef de jury. „Zo kun je het ook zeggen maar het blijft gebaseerd op een heel eenvoidig uitgangspunt: cultuur en natuur moet je niet scheiden, die bloeien allebei op hun mooist bij elkaar in de buurt. Toch erg leuk dat die kunstjongens dat ook zien. Ik vind het wel prach tig. Mijn collega's hadden iedereen, vooral zichzelf, die prijs gegund, behalve mij. Dat ik 'm krijg bewijst niet mijn gelijk, want dat bestaat niet in dit vak, maar wel dat ik toch niet de enige ben die die overtuiging is toegedaan. "De waardering voor zijn werk kan niet nieuw zijn voor Nico de Jonge, want in de jaren na de oorlog hielp hij zo'n beetje de hele Delta vorm- "Er is overal wel plaats voor bos" 6

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeuws Landschap | 1995 | | pagina 6