G.J. LEPOETER
dat zich tegen de avond naar hem omkeerde met een schitterend kruis tussen het gewei. Een stem
beval hem naar Lambertus te gaan en zich onder diens leiding te stellen. Na de dood van zijn vrouw
trok Hubertus zich terug in de Ardense wouden. Vandaar ging hij op pelgrimstocht naar Rome.
waar hij. na de moord op Lambertus. tegen zijn wil door paus Sergius tot opvolger van Lambertus
werd gewijd. Hij zou een groot mirakeldoener geweest zijn. Het meest bekende wonder is de
genezing van een door dolheid aangetaste man. Hubertus is een volksheilige, vooral in Vlaanderen.
Hij is de patroon der jagers en op St. Hubertusdag (3 november) worden o.a. te Oirschot, St. Hubert
(Prov. Luxemburg) en Tervuren de jachthonden gezegend. Voorts geldt hij als beschermheilige
tegen hondsdolheid (ook wel tegen slangebeten). Vroeger was het gebruikelijk honden met de Sint-
Hubertussleutel te branden als afweermiddel tegen de ziekte. In Brabant. Limburg en Vlaanderen
wordt op 3 november het zgn. Hubertusbrood gewijd, dat door de mensen nuchter wordt gegeten en
waarvan ook de huisdieren wat krijgen. (Het mirakel van het hert werd vroeger in de
levensbeschrijving van de H. Eustachius verhaald).
Acta SS. Nov.I 759-930.
9. Sanctus Jacobus, Apostel (Maior - vermoedelijk-, of Minor?):
Waarde (Beata Maria Virgo et J.).
Zie de evangeliën.
10. Sanctus Joannes Baptista: Kruiningen, 's Heer Abtskerke, Wolfertsdorp
(SS. Joannes Evangelista et J.)
Zie de evangeliën.
11. Sanctus Joannes Evangelista: 's Heer Arendskerke (SS. Petrus et J.),
Wolfertsdorp (SS. Joannes Baptista et J.).
Zie de evangeliën.
12. Sanctus Laurentius: Offliet (of Ghrutersdijc).
Laurentius was een soort secretaris voor de bisschop van Rome, paus Sixtus II. Tegelijk met paus
Sixtus werd hij tijdens de vervolgingen onder Valerianus in 258 opgepakt. Sixtus werd meteen ter
dood gebracht, maar Laurentius kreeg drie dagen de tijd om de kerkschatten te voorschijn te
brengen. In deze drie dagen, lezen wij in de Legenda Aurea, verzamelde Laurentius alle armen,
blinden en lammen, bracht ze voor de keizer en sprak: "'Zie, dit zijn onze eeuwige schatten, die
nooit minder worden, maar altijd aanwassen." Hij sterft daarna, op een rooster gebonden, de
marteldood door het vuur. Al in de eerste helft van de vierde eeuw werd zijn nagedachtenis in
Rome op de tiende augustus gevierd. Zijn graf aan de Via Tiburtina werd druk bezocht. De kerk die
daarboven gebouwd werd (San Lorenzo fuori le mura). werd één van de zeven hoofdkerken van de
stad. Al uit de oudheid zijn afbeeldingen van hem bewaard gebleven (b.v. op zgn. goudglazen).
Ambrosius en Augustinus vermelden hem reeds als een Bloedgetuige van de kerk.
In heel het Westen werd hij zeer populair, hetgeen ook uit veel kerkpatrocinia alom voorkomend
blijkt. Volksopvattingen verbonden zijn naam met meteorologische gegevens zoals regentijd, of
met astronomische verschijnselen. De sterrenregen van meteorieten jaarlijks midden-augustus
92
