r
Voor wie het nog niet wist: Klomppop vierde dit jaar haar eerst lustrum.
In 1981 is soos De Klomp uit Ovezande begonnen met dit festival en
sindsdien mag men zich verblijden met een vrij konstante belangstelling.
Dat is niet in de laatste plaats te danken aan de prima organisatie die het
festival kenmerkt; goede en afwisselende programmering en een strak tijd
schema, waardoor het publiek niet lang hoeft te wachten tijdens vervelen
de en langdurige soundchecks. Organisator Ad Boonman zou 's een keer in
het openbaar gelauwerd moeten worden voor zijn talloze inspanningen de
Zeeuwse pop naar een hoger nivo te brengen. Zolang er in Zeeland muziek
gemaakt wordt en zolang in Ovezande de nieuwe lichting de macht niet
overneemt, zolang zal Ad zich druk maken om het festival jaarlijks tot een
goed einde te brengen. Mensen zoals hij hebben we hard nodig. Er zijn er
echter maar weinig.
wel erg extreem: de jongste be
zoeker was zo om en nabij de
twee jaar en de oudsten onge
veer tachtig, naar ik schat.
Twee dames van deze respek-
tabele leeftijd konden het
zelfs niet laten om Öij de dam
pende rock roll van Rocky
West The Humbuggers de
Jive te dansen. That's life in
Zeeland. 'De oudjes doen het
nog best', kunnen we hier wel
stellen en dat geldt even zeer
voor de band zelf. Indien we
de leeftijden van de acht man
tellende band bij elkaar zouden
optellen komen we, schat ik,
op zo'n tweehonderdvijftig jaar
uit.
Het leek trouwens wel of het
hele festival in het teken stond
van groepen met een uitgebrei
de line-up. Zowel Blubber de
Bie (hoe verzin je in godsnaam
zo'n naam) als Feedback traden
in soortgelijke bezettingen aan.
In beide bands een blazerssectie
die blies op het scherp van de
snede. En Blubber de Bie wist
zich nog verrijkt met een backing
duo waar menige band alleen
maar jaloers (nou ja) naar kan
luisteren (en kijken). Feedback
maakt de laatste tijd opgang
met nieuw repertoire in funky
richting. Het klonk hecht met
prachtige blazersaccenten en
scherp meerstemmige zang.
Blubber bracht licht persifleren
de muziek, (een trekje dat front
man Alex ook al in Jam Jam
met zich meevoerde) in meestal
stevige ritmes. "Fun" lijkt hun
code-woord.
Ook Carbazol, de band die het
spits afbeet om ongeveer half
een, en daarmee zijn debuut
maakte, heeft een uitgebreide
bezetting. Zij hebben twee per
cussionisten toegevoegd aan de
vertrouwde bezetting van drums,
bas en gitaar. De muziek van
Carbazol heeft invloeden uit
Afrika en Europa. Zij maakt
een eigen versie van de reggea.
Het dwingt respekt af als je in
onze tijd van 'egotripperij' in
staat bent om een formatie van
zoveel personen op de been te
brengen en te houden. Zeeuwen,
en Zeeuwse muzikanten in het
bijzonder, staan er om bekend
nogal eigenzinnig te zijn en niet
gauw geneigd zich te onderwer
pen. De discipline waarmee de
ze bands hun materiaal benader
den brengt deze stelling echter
flink aan het wankelen. In geen
enkele band zat een freak die
door zijn eigenzinnige spel de
muziek naar de knoppen hielp.
Iedereen zette zich strak en
geordend in voor dat doel: De
Muziek. Hulde, hulde.
In het vorige nummer van
Gimmick (heb je al een abon
nement? konden we in het
interview met Brian Mitchell
geluid weten te maken. Denk
aan de Police, Hendrix, Cream.
Origineel is Surrender niet. Maar
dat streven ze duidelijk ook niet
na met hun versies van New Ad
venture en ZZ Top songs. Aan
het begin van de avond wisten
ze hiermee het publiek al aardig
in de stemming te krijgen, daar
bij hun naam eer aandoende:
Surrender, geef je over. Je moet
gewoon wel, hun enthousiasme
werkt zo aanstekelijk dat je er
niet onderuit komt.
Waar we ook niet onderuit
kwamen waren de optredens
van EX-O's en Sequence. Twee
bands die al ruime aandacht ge
nieten in Zeeland en daarbuiten.
De ene band, Sequence, ont
staan uit muzikanten die hun
sporen reeds in andere groepen
kennis nemen van het feit dat
er binnen een band altijd pro
blemen zijn. Ik zal de laatste
zijn om dat te ontkennen.
Brian koos eieren voor zijn
geld en ging solo. Ik begrijp
die stap volledig, maar ik moet
eerlijk toegeven dat ik zijn op
lossing: alleen op stap met een
bandrecorder met ingeblikte
muziek, wel erg bloedarmoedig
vind. Er gaat niks boven een
band van echt vlees en bloed
die het zweet uit de luie lijven
speelt. De 'ambiance' was dui
delijk niet in het voordeel van
Brian Mitchell. Daar waar hij
het in zijn eentje moet doen,
doet Surrender het in een trio.
Telkens opnieuw staan er weer
groepen op die met de gitaar,
de bas en de drums een nieuw
Door die brede programmering
krijg je automatisch een breed
publiek. Ondanks het stralende
voorjaarsweer waren er weer
voldoende muziekliefhebbers
in De Stenge aanwezig op He
melvaartsdag. Mensen van aller
lei slag troffen we aan. Dit keer
terugblik
terugblik
Carbazol, een eigen versie van de reggea
Blubber de Bie met blazerssectie en (gedeeltelijk te zien) backing-group.
op Klomppop8S
10
11
Zeeuwse kwaliteit
