Kennismaken met
Gerard en Rosita van Daele
Door Emmy de Koeijer
Wie zijn jullie
De natuur bij je thuis
Hoe en wanneer is je interesse in de
natuur ontstaan
Waarom en hoe lang lid van 't
Duumpje
Ben je actief lid
7
Welke natuurervaring zou je nog
graag eens willen meemaken
Wat is de mooiste of leukste natuur
ervaring die je hebt gehad
Gerard en Rosita wonen in 'Het Zwaluw
huis' in IJzendijke. Ze wonen hier sinds
1977 en zijn in dit huis getrokken direct na
hun huwelijk. Hij moest niet veel moeite
doen om te verhuizen, tot aan hun huwelijk
woonde hij in het huis ertegenover. Rosita
was niet van IJzendijke, geboren in Brug
ge en vanaf haar twaalfde jaar woonachtig
in Waterlandkerkje. Ze hebben elkaar le
ren kennen in een café in IJzendijke op de
eerste autoloze zondag in 1973. De eerste
dans samen was ook gelijk een beslissende.
Gerard was toen werkzaam bij de Schelde
(nu Damen) in Vlissingen als constructeur,
later kwam Gerard te werken op de teken
en ontwerpafdeling. Rosita werkte in ho
tel de Eenhoorn tot aan de geboorte van
de eerste van twee zonen. Nadat de zonen
zelfstandig genoeg waren is Rosita vrijwil
ligerswerk gaan doen bij Emmaüs, dit doet
ze intussen al 22 jaar. Dit vrijwilligerswerk
varieert van koffie rondbrengen, bloem
schikken, wafels bakken, kerststukjes ma
ken en nog veel meer. Ook bij het leven van
de drie kleinkinderen zijn ze veel betrok
ken. Dit leidt soms tot bijzondere vragen.
Een zoon woont in Tilburg en daar gingen
Gerard en Rosita een keer helpen bij het
verjaardagspartijtje van een kleindochter.
Later heeft een van haar vriendinnetjes
gevraagd "uit welk land komt jouw opa?"
Het Zeeuwse dialect was daar blijkbaar
niet bekend.
De tuin in IJzendijke is niet groot, maar
wel optimaal benut. Een paar mooie ter
rassen en heel veel bloemen, de meeste
bloemen zijn ook trekpleisters voor bijen
en vlinders. Daarnaast een kleine vijver
met daarin vissen, kikkers en salaman
ders. Regelmatig komt er 's avonds ook
nog een egel langs. Het meest bijzondere
zijn de nestelende gierzwaluwen bij hun
huis. Voor andere vogels is het ook een in
teressante tuin: Rosita en Gerard voeren
op verschillende niveaus, voedertafel, vet
bollen, pindakaas enz. Het blijft, zoals bij
iedereen die vogels voert, een gevecht
met de kauwen: hoe kan je voeren zonder
dat zij de pindakaaspot of de voedertafel
binnen een half uur leegeten? Ze hebben
absoluut geen hekel aan kauwen, inte
gendeel, hun intelligentie en hun oplos
send vermogen is bewonderenswaardig.
Alleen, als je ze hun gang laat gaan heb
je geen enkele andere vogel in de tuin
en wordt het vogels voeren wel een hele
kostbare zaak.
Interesse in de natuur is bij beiden niet iets
wat van jongs af aan aanwezig was. Dit is
pas na hun huwelijk gegroeid: de directe
aanleiding was eigenlijk hun zoon Emiel.
Vanaf de tuin van hun huis was de molen
van IJzendijke zichtbaar, Emiel was als 3-ja-
rig jongetje hierdoor gefascineerd. Op een
dag besloot Gerard samen met de kleine
Emiel op bezoek te gaan bij de molen. Ge
rard raakte aan de praat met Sjaak Herman
de molenaar, en het gesprek kwam al gauw
op de bomen bij de molen die op dat mo
ment geknot werden. Dit was in het begin
van de jaren tachtig en van het een kwam
het ander. Bij Emiel en zijn broer is natuur
nooit echt een ding geworden, bij de vol
gende generatie wel. Kleinzoon Noa heeft
belangstelling voor alles wat loopt, kruipt
en vliegt.
Door het gesprek met Sjaak Herman over
de bomen en het knotten ervan raakte Ge
rard geïnteresseerd en ging een keer mee
het veld in, hij wilde ook wel eens zien
hoe dat er aan toe ging. Dit was in 1984
en het begin van een lange carrière bij 't
Duumpje die nog steeds voortduurt. De
eerst keer leek het hier echter niet op. Ge
rard weet nog goed hoe hij een zaag in de
hand geduwd kreeg, een ladder en boom
werd aangewezen en begin er maar aan.
Hij dacht toen hij aan het zagen was; "dit is
niks voor mij, hier ben ik vlug klaar mee".
De krak van de eerste tak deed hem toch
iets en is hem altijd bijgebleven. Voor hij
het wist was de dag voorbij en zat z'n eer
ste deelname bij de knotwerkgroep erop.
Aan het eind van de dag werd door zijn en
thousiasme als bijna vanzelfsprekend aan
genomen dat hij er over twee weken weer
bij zou zijn, en dat klopte ook.
Tijdens het knotten hoorde hij anderen
spreken over vogels die ze zagen en hoor
den en vaak alleen op het geluid wisten te
duiden. Dat leek hem ook wel wat. Hij ging
al snel een cursus vogelherkenning volgen
en door veel te luisteren en met anderen
mee te gaan leerde hij snel. Door zijn en
thousiaste verhalen wekte hij ook Rosita's
belangstelling voor de vogels, zij leerde
ook steeds meer.
Gerard knot wilgen, telt roodborsttapui-
ten, ganzen en zwaluwen en was tot voor
enkele jaren ook actief in de kerkuilenwerk
groep. Bij de knotwerkgroep is hij verant
woordelijk voor het materiaal en hij zorgt
Ook voor Gerard een heuse veiligheidshelm (Emmy Boerjan)
Ingebouwde gierzwaluwnesten in huize Van Daele
fk (Desireeyan Wout)
samen met Emmy Boerjan, Tonny van
Noort en Theo Aernoudts voor de planning
en de contacten.
troffen die gebruikt werd als gifopslag, hier
schaamde de eigenaar zich toch ook voor.
Het jaar erop zaten er wel jonge uilen in.
Vijfentwintig jaar geleden heeft Gerard op
aandringen van Günther Prang bij de dak
kapel een speciale betimmering gemaakt
zodat er nestgelegenheid voor gierzwa
luwen ontstond. Drie jaar geleden zei Ge-
rards zus die aan de overkant van de straat
woont; "ik zie steeds zwarte vogels bij jul
lie dakkapel vliegen". Gerard en Rosita heb
ben de dakkapel in de gaten gehouden en
jawel, de gierzwaluwen hadden eindelijk
'Het Zwaluwhuis' ontdekt. Nu nestelen er
De ganzen tellen hij en Rosita samen met
daarbij af en toe 'hulp' van hun kleinzoon.
Op de achterbank van de auto zit hij dan
met papier en een pen en 'noteert' alle
ganzen. Wie weet, een actief lid voor de
toekomst. Voor de roodborsttapuiten en
zwaluwen trekken ze er samen op uit op
de fiets.
Eigenlijk zijn die er teveel om op te noe
men, er passeert van alles. Een heel bijzon
dere was een keer tijdens de ganzentelling.
Ze reden naar een blok land toe en van een
afstandje zag dat er 'raar' uit, in eerste in
stantie leek het alsof er geen ganzen za
ten, tot ze dichtbij waren en goed keken.
Heel het land zat vol ganzen, zoveel dat de
grond niet te zien was. Ze hebben samen
met de boer staan kijken, die had er ook
nog nooit zoveel samen gezien. Het waren
er duizenden, tellen was gewoon onmoge
lijk. Rosita heeft ook eens iets bijzonders
meegemaakt, tijdens een fietstocht zag
ze een 'dood' vogeltje liggen op het fiets
pad. Ze raapte het op en stopte het in de
zak van haar vest om aan haar kleinzoon te
laten zien. Toen ze daar aankwam en het
uit haar zak haalde, bleek het weer bij zijn
positieven te zijn gekomen en zag ze dat
het een blauwborst was. Ze hebben hem,
na uitgebreid bewonderd te hebben, bui
ten losgelaten. Bij het tellen van de kerk
uilen hebben ze een keer een kast aange-
al driejaar op een rij gierzwaluwen bij hun
huis, de natuurervaring waar ze 22 jaar op
hebben gewacht. Misschien wel een erva
ring die door anderen benijd wordt.
