Wat ruist er
door het struikgewas
Danny Bauwens
Een tijdje geleden heb ik bij een beperkte kring Duumpjesleden de vraag
gesteld om uit te kijken naar zoogdieren. Bij een activiteit werd me dan
ook de vraag gesteld "of er veel zoogdieren in Zeeuws Vlaanderen zit
ten". Helaas moest ik hierop het antwoord schuldig blijven, want tot nu
toe had ik geen waarneming door gekregen. Toen ik dit vertelde aan de
vraagsteller was het antwoord: "dan moetje daar een leuk artikel over
schrijven voor in het ledenblad. Dan komen de mensen wel los" en wordt
het van, ja: "daar heb ik ook nog een hermelijn gezien".
Egel [Hans van Kuijk).
Het probleem met zoogdieren is datje
ze zo weinig ziet en degene die je het
meest ziet zijn de jekkiebekkie soorten.
Muizen en ratten vallen hier voorname
lijk onder. Ofwel zitje met de platge-
reden soorten opgezadeld, Egels doen
het goed onder deze categorie. Dan
heb je ook nog de "Wat was dat" soort.
Je ziet in een flits iets weg rutsen on
der een struik en vraagt je af: "wat was
dat nou?" Vraag het maar eens aan
Toon Hermans. Hoe moet je daar dan
een goed artikel over schrijven.
Want meestal loopt gelijk welk zoog
dier in het wild als een gek weg als
het een mens ziet. Voor hen zijn we
allesbehalve leuke beestjes. Hoe zou je
zelf zijn als er de laatste 10.000 jaar op
je gejaagd was.
Maar als natuurliefhebber en al een
paar jaar actief met inventariseren
weet ik graag wat er leeft rondom ons.
In de lente deed ik twee waarnemin
gen die me eigenlijk aan het denken
gezet hebben rond zoogdieren in
Zeeuws-Vlaanderen. Het eerste was
een dode bunzing op de Rijksweg in
Eede, jammer. Het tweede was een
konijnenburcht in een oude strohoop,
leuk.
Toen viel het me op dat er over zoog
dieren zelden iets in het ledenblad
stond. Na wat navraag bij enkele
mensen binnen 't Duumpje hierover
<J
I/OS (Hans van Kuijk).
bleek dat er wel het een en ander door
iemand werd genoteerd en in de winter
werden er braakballen gepluisd. Maar
of deze gegevens op een punt samen
kwamen, nee niet echt. Daarom mijn
oproep bij een aantal "veldwerkers"
om gegevens door te sturen. Met als
gevolg de eerste alinea van dit artikel.
Nu, eigenlijk verbaast het me niet. Als
onbekende Belg bij een Nederlandse
natuurbeschermingsvereniging een
oproep lanceren is inderdaad een
beetje vreemd.
"Hoe kom ik er dan bij om het toch te
doen" hoor ik je denken. Bijna drie jaar
nu help ik mijn vrouw Darline al bij het
verzamelen van gegevens voor de vlin
derwerkgroep van 't Duumpje. Intussen
weet ik ook al dat gegevens vrij serieus
en accuraat behandeld worden binnen
de vereniging. Ik ben het soms anders
gewoon geweest. Het enige stiefkind
binnen 't Duumpje vond ik de zoog
dieren. Maar om nu met veel toeters
en bellen een nieuwe werkgroep op
te richten, nee liever niet. Die aanpak
heb ik enkele jaren terug aan deze
kant van de grens gezien, met alle ge
volgen van dien. Of beter gezegd geen
enkel gevolg en mensen die met hun
hoofd tegen de muur liepen.
Daarom was mijn idee om de zaak
zachtjes aan op te starten en eens bij
een reeks veldwerkers wat navraag
te doen. Na bovenvermelde activi
teit denk ik dat mijn vraag enigszins
verkeerd begrepen is. Iedere melding