Een ijsvogeltje... Ton en Anniek Albregts Van de meeste cursisten die onze vogelcursus(sen) doorlopen hebben, horen we daarna erg weinig meer, of ze genieten in stilte. Toch zijn er ook die ons deelgenoot willen maken van hun waarnemin gen, zoals u hier kunt lezen. Waarschijnlijk net als veel ande ren hebben wij een zwak voor het ijsvogeltje. In eigen land hebben we hem zelden gezien, maar bijvoorbeeld in het Keladeo National Park Bharatpur in India hebben wij ettelijke exemplaren van meerde re soorten mogen bewonderen. Wat een prachtige vogels, wat een fenomenale vistechniek, ja dan is de engelse naam kingfi sher erg toepasselijk. Een inge kleurde ets van een ijsvogeltje hangt bij ons aan de muur; het verveelt nooit ernaar te kijken. Tot anderhalf jaar geleden woon den wij in Hilvarenbeek en inder daad, daar kronkelt een prachti ge beek, de Leije, door een fraai natuurgebied. We hebben daar jaren veel gewandeld en hebben éénmaal een ijsvogeltje gezien (en éénmaal een waterspreeuw). Nu wonen we sinds de VUT in Oostburg, vlakbij het Grote Gat, terug naar het landje van Cadzand, waar we zoveel vakan ties en weekeinden hebben door gebracht, mijn ouders kwamen uit Sluis en Sluiskil. We genieten hier van het prettige woon- en leefklimaat, de rust, de natuur, het strand enz. Vorig jaar hebben we in een flits een ijsvogeltje in onze achtertuin zien vliegen. In de late zomer van 2001 zagen we aan de noordrand van het Bos van Erasmus een paar keer een ijsvo geltje op en neer flitsen boven een afwateringssloot. We lazen in de rubriek veldwaarnemingen dat er ijsvogeltjes gezien waren, waarvan een in Oostburg. Dit voorjaar hebben we de basis cursus vogels kijken gevolgd. In totaal 11 lesavonden afgewisseld met excursies liet cursusleider Eric Blaakman, bijgestaan door enthousiaste leden van de vogel werkgroep, ons kennis maken met de basistheorie en praktijk van het vogelen in West-Zeeuws- Vlaanderen. Wij zijn er altijd met plezier naartoe gegaan, hebben veel geleerd, maar wat zijn we alweer veel vergeten. Het ijsvo geltje kunnen we in het cursus boek niet terugvinden, maar toch herinneren wij ons dat het ter sprake is geweest en Rien Marijs zal er vast een dia van vertoond hebben. En dan, woensdagochtend 18 september, worden we net op koffietijd gebeld door onze oud ste dochter. Wat zit daar op een na de harde wind doorgebogen pampagrasstengel boven de vij ver: een ijsvogeltje! Het telefoon gesprek verloopt verder chao tisch, de koffie wordt koud, we sluipen dichterbij, de bescheiden telelens wordt op het fototoestel geschroefd en het beeld vastge legd. Een week later, dinsdagochtend 24 september: toevallig hebben we het fonteintje van de vijver nog niet aangezet. Het ijsvogel tje zit er weer, eerst op het pam pagras, dan op het fonteintje. Vanuit de keuken laat hij zich wel een kwartier bewonderen, met zijn blauwgroene rug naar ons toe. Regelmatig kijkt hij naar links en naar rechts, zijn oranje borst tonend. Enkele grote oran je goudvissen en veel kleine zwarte goudvissen zwemmen onder hem voorbij: kennelijk heeft hij geen honger. We kun nen alles goed bekijken, fotogra feren en op video vastleggen. Van Han Risseeuw, de secretaris van 't Duumpje, hoor ik dat ook onze buren Terheijden (we wonen allemaal aan het pleintje de Boogschutter) het ijsvogeltje bij hun visloze vijver hebben gezien. Vogelbescherming Nederland heeft 2002 uitgeroepen tot het jaar van de ijsvogel. In het tijd schrift Vogels september/oktober 2002-5 staat een interessant arti kel met prachtige foto's getiteld "De ijsvogel scheert weer over echte beekdalen." Zo zie je maar weer: je moet ken nelijk van het bekenrijke Brabant verhuizen naar het krekenrijke West-Zeeuws-Vlaanderen om het ijsvogeltje te bewonderen. Ton en Anniek Albregts. 16 't duumpje 2 - 2002

Tijdschriftenbank Zeeland

't Duumpje | 2002 | | pagina 16