Een ijsvogeltje...
Ton en Anniek Albregts
Van de meeste cursisten die onze
vogelcursus(sen) doorlopen hebben,
horen we daarna erg weinig meer,
of ze genieten in stilte.
Toch zijn er ook die ons deelgenoot
willen maken van hun waarnemin
gen, zoals u hier kunt lezen.
Waarschijnlijk net als veel ande
ren hebben wij een zwak voor
het ijsvogeltje.
In eigen land hebben we hem
zelden gezien, maar bijvoorbeeld
in het Keladeo National Park
Bharatpur in India hebben wij
ettelijke exemplaren van meerde
re soorten mogen bewonderen.
Wat een prachtige vogels, wat
een fenomenale vistechniek, ja
dan is de engelse naam kingfi
sher erg toepasselijk. Een inge
kleurde ets van een ijsvogeltje
hangt bij ons aan de muur; het
verveelt nooit ernaar te kijken.
Tot anderhalf jaar geleden woon
den wij in Hilvarenbeek en inder
daad, daar kronkelt een prachti
ge beek, de Leije, door een fraai
natuurgebied. We hebben daar
jaren veel gewandeld en hebben
éénmaal een ijsvogeltje gezien
(en éénmaal een waterspreeuw).
Nu wonen we sinds de VUT in
Oostburg, vlakbij het Grote Gat,
terug naar het landje van
Cadzand, waar we zoveel vakan
ties en weekeinden hebben door
gebracht, mijn ouders kwamen
uit Sluis en Sluiskil. We genieten
hier van het prettige woon- en
leefklimaat, de rust, de natuur,
het strand enz.
Vorig jaar hebben we in een flits
een ijsvogeltje in onze achtertuin
zien vliegen. In de late zomer
van 2001 zagen we aan de
noordrand van het Bos van
Erasmus een paar keer een ijsvo
geltje op en neer flitsen boven
een afwateringssloot. We lazen
in de rubriek veldwaarnemingen
dat er ijsvogeltjes gezien waren,
waarvan een in Oostburg.
Dit voorjaar hebben we de basis
cursus vogels kijken gevolgd. In
totaal 11 lesavonden afgewisseld
met excursies liet cursusleider Eric
Blaakman, bijgestaan door
enthousiaste leden van de vogel
werkgroep, ons kennis maken
met de basistheorie en praktijk
van het vogelen in West-Zeeuws-
Vlaanderen. Wij zijn er altijd met
plezier naartoe gegaan, hebben
veel geleerd, maar wat zijn we
alweer veel vergeten. Het ijsvo
geltje kunnen we in het cursus
boek niet terugvinden, maar toch
herinneren wij ons dat het ter
sprake is geweest en Rien Marijs
zal er vast een dia van vertoond
hebben.
En dan, woensdagochtend 18
september, worden we net op
koffietijd gebeld door onze oud
ste dochter. Wat zit daar op een
na de harde wind doorgebogen
pampagrasstengel boven de vij
ver: een ijsvogeltje! Het telefoon
gesprek verloopt verder chao
tisch, de koffie wordt koud, we
sluipen dichterbij, de bescheiden
telelens wordt op het fototoestel
geschroefd en het beeld vastge
legd.
Een week later, dinsdagochtend
24 september: toevallig hebben
we het fonteintje van de vijver
nog niet aangezet. Het ijsvogel
tje zit er weer, eerst op het pam
pagras, dan op het fonteintje.
Vanuit de keuken laat hij zich
wel een kwartier bewonderen,
met zijn blauwgroene rug naar
ons toe. Regelmatig kijkt hij naar
links en naar rechts, zijn oranje
borst tonend. Enkele grote oran
je goudvissen en veel kleine
zwarte goudvissen zwemmen
onder hem voorbij: kennelijk
heeft hij geen honger. We kun
nen alles goed bekijken, fotogra
feren en op video vastleggen.
Van Han Risseeuw, de secretaris
van 't Duumpje, hoor ik dat ook
onze buren Terheijden (we
wonen allemaal aan het pleintje
de Boogschutter) het ijsvogeltje
bij hun visloze vijver hebben
gezien.
Vogelbescherming Nederland
heeft 2002 uitgeroepen tot het
jaar van de ijsvogel. In het tijd
schrift Vogels september/oktober
2002-5 staat een interessant arti
kel met prachtige foto's getiteld
"De ijsvogel scheert weer over
echte beekdalen."
Zo zie je maar weer: je moet ken
nelijk van het bekenrijke Brabant
verhuizen naar het krekenrijke
West-Zeeuws-Vlaanderen om het
ijsvogeltje te bewonderen.
Ton en Anniek Albregts.
16 't duumpje 2 - 2002