MUILKORF
VAN DE BUREN
Weer eens een internationaal nummer van Ballustrada. We
koesterden mooie plannen en volgden de hiervoor geijkte weg:
we vroegen subsidie aan bij deBuren: het 'Vlaams-Nederlands
huis voor cultuur en debat' www.deburen.eugevestigd aan de
Leopoldstraat in Brussel en actief sinds 2004. Hier was immers
voor 2018-2020 de programmalijn Grensverleggers ontwikkeld,
ter versterking van de artistieke samenwerking tussen Vlaande
ren en Zuid-Nederland. Wat lette ons?
De website van deBuren bleek een gekmakende ratjetoe van
foto's en plaatjes waarbij eindeloos kan worden doorgeklikt naar
het programma, de activiteiten, het magazine. Wie snel op de
hoogte wil komen van de doelstellingen en de financiering
waarmee dit instituut zich bedruipt, komt van een koude kermis
thuis. Maar de aanhouder vindt, na enig klikken bij 'over ons',
toch de Missie: 'deBuren wil de culturele en maatschappelijke
samenwerking en uitwisseling bevorderen tussen Vlaanderen en
Nederland door te presenteren, te produceren, te inspireren en te
verbinden.'
Vaag en grensoverschrijdend, dat rinkelt naar Europese geldstro
men. En jawel. Een voorbeeldje uit 2011: voor een project city-
books (sic) kreeg deBuren van de Europese Commissie een subsi
die van 200.000. Immers: 'internationale culturele samenwer
king is geen luxe maar een noodzaak', lezen we elders op de site
bij DutchCulture (sic).
Maar, we vreesden het al: de subsidiëring van die samenwerking
dankzij de opgehoeste belastingen is bepaald niet zonder voor
waarden vooraf, als het aan deBuren ligt.
Geruime tijd na onze aanvraag, met excuus dat deze zo lang
was blijven liggen, ontvingen we een afwijzing van Buren-
functionaris Ann Overbergh. Ze moest ons teleurstellen. Belang
rijke reden: 'Wij zien weinig (gender- of culturele) diversiteit in de
namen die u voorstelt. Ziet u een mogelijke partner in Vlaanderen die
het boeket aan meewerkende schrijvers en kunstenaars diverser kan
maken op vlak van gender, leeftijd, culturele achtergrond? Zo ja, dan
zou ik u adviseren om gezamenlijk een project uit te werken.'
Met een gerust hart kon Ann in diezelfde weken naar haar mooie
nieuwe functie vertrekken: directeur van het Kunstenpunt, de
organisatie voor de ontwikkeling van de beeldende kunsten,
muziek en podiumkunsten in Vlaanderen en Brussel.
Was die afwijzing een demonstratie van de Wet van de Rem
mende Voorsprong? De strijd voor inclusiviteit hield voor de-
Buren kennelijk de uitsluiting in van de oudste inclusieve groep:
de oudere blanke mannen (OBM's) - ja, ik verstout mij nog
de term blank in plaats van het nog leugenachtiger politiek-cor-
recte wit te gebruiken. Tenminste, als we de auteurslijst van dit
nummer van Ballustrada onder de loep nemen, waarop vooral
OBM's prijken; niet exclusief, wel in meerderheid.
Het feit dat je dit zou willen doen was decennia geleden mis
schien een blijk van gezonde cultuursociologische nieuwsgierig
heid. Maar in de huidige culturele constellatie is het alleen een
bewijs van onderhorigheid, slaafsheid jegens de overheden en
hun vertegenwoordigers met hun niet aflatende gegak, gekakel
en gekwaak over Niets. Zover is de gelijkschakeling onder de vlag
van het valse ideaal al gevorderd. Je moet er niets mee te maken
willen hebben. Zeker als ze je geen geld willen geven.
Een kennis noemde 'DeBuren' kort geleden een 'politiek
correcte kerk'. Het was, meen ik me te herinneren, dezelfde per
soon die op zijn facebookpagina schreef dat de 'diversiteits
maffia' alom de diversiteit nastreefde, behalve op het terrein der
meningen.
Touché.
De vinger van het Gelijk die zo graag op de ander wijst, is ook al
tijd de duim die deze ander eronder wil houden. Dat is ongeveer
een wet, door de mazen waarvan we de eeuwige Apenrots in al
zijn onaantastbaarheid zien opdoemen.
'De deugd is een oorlogstoestand'
Jean-Jacques Rousseau
