Die nacht stapte Albert uit bed. Zonder medeweten van de
dokter en buiten het zicht van de nachtdienst, oefende hij zijn
slappe benen. Als de geest zo moedig is, dan volgt het lichaam
vrijwel altijd: op een avond na grote inspanning bereikte
Albert het raam. Oh! wat was die Gabriel blij. Hij had alle
angst met hem gedeeld en stap voor stap iedere dag met hem
meegevochten!
-Eindelijk, we zijn er, Albert, we zijn er! Fantastisch hè?
-Ik ben nu wel bang, Gabriel; als ik de zaak maar niet heb
geforceerd ik tril over heel mijn lijf.
-Welnee, je bent genezen, je bent gered, dat verzeker ik je.
Kijk eens uit het raam. Zie je de stad?
-Het is aardedonker buiten. Ik ben angstig, weet je. Ik moet
terug in mijn bed.
Sinds die avond leek Albert minder haast te hebben om door
de kamer te lopen. Dagelijks moest de dokter hem ertoe
dwingen. Ondanks dat wisten ze hem te genezen; maar toen hij
eenmaal beter was en bijna valide, bleef hij droevig op zijn
bed zitten. Het was slechts om zijn vriend een plezier te doen
dat hij af en toe voor het raam ging zitten dat nu helemaal
openstond. Gabriel zou hem graag met vragen overstelpt
hebben over de mensen en over de dingen, over het leven in de
buitenwereld. Maar Albert scheen geen enkel plezier meer te
beleven aan wat voorheen hun gedeelde vreugde en hun hoop
was.
-Je vertelt me niets, Albert, jammerde Gabriel. Je hebt me
niet eens verteld of je Anna Lise weer had gezien!
-Jawel, ik heb haar gezien. Weet je, ze is helemaal niet zo
leuk. Franz overdreef altijd. Het is echt zo'n meisje zoals
matrozen ze hebben
-En de donderdagse jochies? Vertel je me niet wat voor spel
ze vandaag spelen?
-Oh! ja, de jochies! Die komen niet erg vaak meer. Het is zo
warm 's middags
-Er staat toch water in de parkvijvers. Ze zouden toch met
hun bootjes kunnen varen?
-Ja, natuurlijk, dat zouden ze kunnen doen, er staat water in
de vijvers
Wat was het spel met Albert troosteloos! Gabriel kon er wel
van huilen. Ach! in plaats van weer saaie bijzonderheden van
hem proberen los te krijgen, sloot hij in bed liever zijn ogen en
herinnerde hij zich de altijd melodieuze woorden die Franz 's
morgens vroeg sprak:
"Daar komen ze sproeien, die trotse mensen van het openbare
groen Je hoort het snerpende geluid van de trams: ze geven
in de hele stad de toon aan
Ach! kon hij ook maar spoedig opstaan, zei hij bij zichzelf,
dan zou hij tot aan dat raam lopen. Dan zou hij eindelijk met
eigen ogen die beelden kunnen oogsten die Franz in de stad
had uitgezaaid! Helaas! de maanden gingen voorbij terwijl hij
nog steeds zo stijf als een plank in bed lag. Albert stond al op
het punt om op zijn beurt de kamer te verlaten; en hij had nog
niet eens de kracht om een zakdoek te pakken.
Vaarwel, Gabriel, zei zijn laatste kamergenoot bij het vertrek.
Ik had je niet zoveel verdriet willen aandoen. Maar, weet je,
het is zo moeilijk te vertellen wat je ziet. Wanneer je beter
bent zal je me wel vergeven.
En lange tijd bleef Gabriel alleen in de kamer tegenover zijn
witte muur zitten. Hij werd iedere dag verdrietiger en wanneer
er nieuwe zieken de kamer werden binnengebracht kon hij het
niet opbrengen om weer met ze over het spel met het raam te
beginnen. Hij was bang dat een of andere stommerik de
duidelijke beelden zou verpesten die Franz hem had nagelaten
van een blije stad die hij iedere dag in de stilte van zijn
dromen terugzag.
Als deze ellende achter de rug is, zei hij bij zichzelf, dan
zoek ik Franz op en dan gaan we 's avonds wat door de stad
wandelen. Dan gaan we op een bankje in het park zitten en dan
zullen de zieken blij zijn dat ze ons onder hun raam langs zien
