Met een grote lift zoefden we door de berg naar het aan de
aardse verhoudingen ontstegen theehuis van de Führer, waar je
inderdaad thee of iets anders kon bestellen, en op het terras
over de majesteitelijke Beierse en verdere Alpen kon turen, zo
als ooit de grote slachter zelf had gedaan, zijn hoofd onder de
glimmende uniformklep vol Wagneriaanse, Nietzscheaanse en
na-namiddagslaapse gedachten over het Schicksal, de met zijn
eigen lot verknoopte bestemming des Deutschen Volkes, het uit
roeien der Joden en de waarden van het vegetarisme.
Dan weer naar beneden met dezelfde lift, met een op het lokale
verleden zichtbaar trotse liftbediende, die ongeveer dezelfde
leeftijd had als onze buschauffeur en ook verdomd veel op hem
leek.
Op het plateau bestegen we wederom de bus die ons naar
beneden zou brengen, het sagenhafte uit en de wereld van
Berchtesgaden tegemoet: de wereld van smetteloze, mooi be
schilderde gevels, leren voorschoten en glazen bier met een
maat van 1 liter. Ook de herrezen Adolf dook weer op. Hij
wisselde nu toch enkele woorden met onze chauffeur. Deze
startte de bus en tikte tot afscheid weer aan zijn slaap. De jeug
dige, magere Führer knikte hem opnieuw toe en bracht toen,
bij wijze van eresaluut aan zichzelf, traag en plechtig de Hitler
groet.
WIE IS NIET BANG MET VIRGINIA?
Zo vloeibaar was de nacht, het bed werd weggespoeld.
Een trage ijsschots over snelle stromen;
Als reddingsvesten bengelden de dromen.
Waarvoor? De liefde was als slavenschip bedoeld.
Ze zeeft het meel, haar zoon ziet sneeuw, de stormen:
De dove, vage angst, die in hen beiden woelt.
Haar leven: bergen ijs, wat hij aan haar nu voelt.
Het raam nog dicht, maar sneuvelt met de normen.
Een graf: de tafel, krans daarop de taart.
Ze moet maar gaan, de keuze is niet groot;
Geen redding meer, van nu versnelt de vaart.
Een lift in vrije val, het lot in lood
Geblokt, de schrijfster wacht, dan valt de kaart.
Ze koos voor haar. De ziener moet dus dood.
