intuïtie afging. Hij gebruikte ervaringen uit 21 "directe omge
ving en soms die van juridische processen, welke hij met g ote
belangstelling volgde. Zo schreef hij in de periode van de Duit
se bezetting in Frankrijk een succesvol hoorspel gebaseerd op
een rechtszaak. Ook voor Maigret in het wilde westen het hij zich
inspireren door een proces. Zoals hij zich voor de romans ft
dood van een gentleman, over een koloniale affaire in Afri a, en
De klokken van Bicêtre, over een Parijs' hospitaal, u|tv°e"§
de achtergronden documenteerde. Simenon zei we eens t hi|
weinig fantasie had. De ontleningen aan de werkelijkheid leid
den vaak tot herkenning door betrokkenen. Soms werd mei
een proces tegen de schrijver gedreigd.
Typerend voor Simenon is zijn belangstelling voor de mens.
Maigret is een speurder met begrip voor de dader, een polite
man die als een soort dokter naar diens zwakten zoekt. De
schrijver bezat een levendige belangstelling voor criminele
medische en psychologische diagnostiek en las mede daan.
ook Tsjechov en Somerset Maugham, auteurs die arts waren
geweest. De belangstelling was wederzijds. De beroemde psy
chiater Jung had het volledige romanwerk van Simenon, mei
aantekeningen, in zijn kast staan.
Psvche van de schrijver
Als de Franse negentiende-eeuwse literatuurcriticus Sainfe
Beuve gelijk had, dan was het leven van een kunstenaar v|
belang aangezien zijn werk het resultaat is van diens tempen
ment. Voor Georges Simenon gaat dit zeker op. De twee po j
zijn karakter waren, enerzijds het koesteren van stabd te
de gehechtheid aan de eigen omgeving, een eigenschap (te h
van zijn vader geërfd scheen te hebben, dei mane
zich sterk verwant voelde. Aan de andere kant stond de net
veuze onzekerheid van zijn moeder.
Zijn biograaf Assouline noemde Simenon een chronisch ins*
biele man'. Hij voelde zich vaak gedwongen te verhiuzejj
Frankrijk, in Amerika, in Zwitserland: "Hij verlaat de Verenj
Staten zoals hij er is aangekomen: officieeigevoesmahg||
cieus om een aantal redenen. Zoals steeds als q
denkt, is hij ten prooi aan een merkwaardig gevoe Het is
personen als beperkte mensen uit de kleine burgerij. Hoewel hij
daar gevoelsmatig en intellectueel ook toe behoorde, stond zijn
koortsachtig leven, met veel reizen, maar ook met veel seks,
met prostituees, met de vaste huishoudhulp en met andere
vrouwen, buiten deze norm. Assouline formuleerde het als
volgt: 'Ongeacht zijn maatschappelijk milieu, de aard van zijn
gewone bezigheden, zijn familieomstandigheden of zijn be
roep, blijft hij in een groot aantal gevallen iemand die van de
norm afwijkt, op drift raakt en in een wereld belandt die hij
niet kent.' Ook zijn romanfiguren, die een afsplitsing van hem
zelf zijn, verwijzen naar zichzelf, hoe herkenbaar de wereld
in en om hen ook is. In deze zin meent Pierre Assouline dat
Simenon een universum heeft geschapen, maar geen wereld.
In zijn jeugd was het geloof, het katholicisme, dat vooral zijn
moeder aanhing, belangrijk. Als jongen was hij koorknaap uit
volle overtuiging. Later in zijn puberteit brak hij met de kerk.
Hij had de vrije seksualiteit ontdekt, waartegen de kerk zich
keerde. Enerzijds associeerde hij zich met de vrij gevochten
geest van een groepje kunstenaars in het Luiks milieu, ander
zijds bleef hij trouw aan het behoudend politieke klimaat van
thuis. Een zeker, of zelfs uitgesproken, antisemitisme behoorde
hiertoe. Zijn vaardigheid met de pen gaf hem bij het dagblad
de Gazette de Liége, waar hij als schoolverlater in dienst was
getreden, de vrijheid een eigen column te schrijven, een hele
serie te wijden aan het beruchte antisemitisch pamflet De
Protocollen van de wijzen van Zion, dat hij volkomen serieus
nam, hoewel het toen al als vervalsing bekend stond.
De politieke voorkeur voor uiterst rechts en antisemitisme
bleek geen jeugdzonde te zijn. Op volwassen leeftijd associeer
de hij zich met een Franse royalistische partij, en gaf van, laten
we zeggen, zijn reserve tegen joden blijk in zijn uitlatingen.
Hoewel hij zich ook mengde in een verzoenende politieke
beweging in de strijd tussen links en rechts eind jaren dertig.
Tijdens de bezetting toonde hij zich een opportunistisch
zakenman, die met alle partijen, en toch vooral de Duitse, in
vrede wilde leven, om het publiceren van zijn werken niet te
hinderen. De vijandigheid die zijn gedrag in kringen van het
verzet opriep werd hem noodlottig. Geen arrestatie, maar wel
een gedwongen vertrek was het resultaat, hoewel Simenon zelf
hiervoor kort tevoren al had gekozen. Zijn broer Christian, die
