plotseling de ogen. Is weer terug, in de armen van zijn gezin.
De EHBO-leidster had haar man niet kunnen redden. En de
meesten redden het niet, zei ze.
"Als iemand van jullie ooit moet reanimeren, bel me dan maar.
Dat moet je echt even verwerken, delen met een lotgenoot. De
druk, de stress. Wel of niet gelukt, dat maakt niet uit. Het hakt
er sowieso in. En bij een mislukte poging voelt iedereen zich
schuldig. Had het sneller gemoeten, langzamer? Duwde ik hard
genoeg, was mijn ademstoot te zacht? Wat als ik nog een half
minuutje langer was doorgegaan? Al die vragen blijven malen.
Wees niet te hard voor jezelf. Je hebt je best gedaan."
We oefenen zwijgend verder. Angela vertelt dat de regels in de
EHBO-wereld steeds veranderen. Dat de geadviseerde pomp-
snelheid nu hoger ligt, sneller dan dat liedje van de Bee Gees.
Ze snuift. "Daar was ik trouwens niet rouwig om, het verbod op
dat liedje. Ik vond het eigenlijk altijd al een flutnummer. Ha,
ha, ha, ha. Staying alive. Met die achterlijke valse kinderstem
metjes." Een halve glimlach richting mij. Na afloop draag ik de
poppen naar haar auto en wens haar een goede nacht. Drie
mannentorso's bovenop een kinderpop, in grijze dichtgeritste
zakken in haar kofferbak. Met schone plastic zakjes op de borst.
Voor de cursisten van morgen.
Ik wil naar zee maar rij naar huis. De nacht is helder, er is bijna
niemand op straat. Extra voorzichtig rij ik terug, mezelf voort
durend bewust van lampjes van fietsers en de remlichten van
auto's.
Thuis gooi ik mijn schoenen net iets te hard in de kast. Mijn
lompe gestommel maakt Abel wakker. Hij begint te huilen en ik
pluk hem uit zijn bedje, draag hem naar beneden en vul een
tuitbeker met water. Met z'n drieën zitten we op de bank voor
de tv en terwijl ons kind langzaam drinkt vertel ik mijn man
over het reanimeren, over het verdrietige verhaal van de cur
susleidster.
Mijn telefoon piept. Weer een bericht van hem. Achter de rug
van Abel bekijk ik het scherm. Hij is nog steeds aan zee en ziet
vallende sterren, massa's. Meer sterren dan dat hij wensen
heeft. Abel lacht en wijst naar de tv, naar de buitelende kleuren
van reclames. Ik hoor de vrolijke falsetto's van de Bee Gees in
mijn hoofd. Kordaat optreden. De juiste handelingen verrich
ten. Ik bedenk dat de herfst er bijna aankomt en dat ik dit jaar
nog maar één keer in zee heb gezwommen. Abels kindernekje
ruikt zoet als ik mijn gezicht erin begraaf.
