scheren voordat je hen een stroomschok toedient. Met de AED - de automatische externe defibrillator. Er zit een goedkoop scheermesje bij, waarmee je met een paar snelle halen hun borsthaar kunt verwijderen. Het hoeft niet netjes, zegt Angela met een schuin glimlachje. Bij vrouwen moet je goed kijken waar je de elektronische pads kunt plakken. Borsten hangen vaak in de weg. De mannentorso's zijn glad en gespierd, met slechts indicaties van tepeltjes. Zwart plastic haar krult in een modieuze lok. Achter de mondholte hangt een pedaalemmerzak, om cursis- tenspeeksel in op te vangen. Er moet veel kracht in de bewe ging, zowel bij het blazen als bij het pompen. Als je een knap pend geluid hoort is dat wellicht een rib die breekt. Maar zelfs dat is geen reden om te stoppen met reanimeren. We oefenen in trio's. Ik zit in een groepje met gewatergolfde dames die allebei een bloemetjesblouse dragen. Als ze gezuster- lijk naar het toilet gaan haal ik snel mijn telefoon uit mijn tas. Een berichtje, van hem. Hij is net van huis vertrokken voor een maf plan. Nachtvissen, aan zee. Hij heeft me de exacte locatie gestuurd. Een rood pijltje aan de kustlijn op Google maps. Ik zie mezelf door de nacht rijden, op weg naar het strand waar hij vannacht verblijft. Stille duinen, een bijna vol maantje om het pad bij te lichten. Met blote voeten loop ik over het zand en draag mijn schoenen in mijn handen. Ik hoor geen meeu wen, alleen de jagende wind en het geraas van de golven. Ik zie hem dichtbij een stel meerpalen staan, dichtbij de strand- overgang. Met die onweerstaanbare zelfverzekerde grijns op zijn gezicht. Hij wist dat ik zou komen en heeft zijn hengels nog niet opgesteld. Met zijn handen in z'n jaszakken bekijkt hij rustig hoe ik naar hem toe loop. Het is geen type dat naar me toe komt rennen. Maar op het juiste moment opent hij wel zijn armen. Mijn haar waait in mijn ogen en hij streelt mijn wan gen en nek, wrijft de losse lokken achter mijn oren. We zeggen niets. Kussen alleen maar. Hij zoent langzaam en voorzichtig, kleine hapjes. Ik dring met mijn tong zijn mond binnen. Keer hem de rug toe, kleed me uit. Versier het strand met shirt, broek, sokken. Smijt mijn slipje over zijn camouflagetas met visspullen heen. Langzaam loop ik van hem weg, over het har de zand aan de vloedlijn. Stap door de branding de zee in. Het koude water geeft me duizend elektrische schokjes. Golven spoelen tot mijn navel. Dan draai ik me om en laat me aan hem zien. Kijk naar hem, terwijl ik het water streel, de golfjes, mezelf. Opspattend zout water, dat ik van zijn buik lik. De tl-buizen knipperen in het muffe zaaltje, nerveus gelach van ons zwoegende deelnemers. Reanimeren kost meer inspanning dan we hadden verwacht. We beuken op de borstkas van de poppen. Ik neurie Staying Alive van de Bee Gees, omdat ik ooit eens heb gelezen dat dat het perfecte reanimeerritme is. Angela kijkt me fel aan en ik staar naar mijn handen, controleer of ik iets fout doe. Mijn vingers staan in de correctie positie, ik duw uit alle macht. Knokkels wit, vingers rood. Ik pomp leven in de pop. Buig me over de plastic lippen en volg de instructies van de kalme vrouwenstem die uit de AED klinkt. Analyse. Geen re den tot schokken. Ga door met reanimeren. Na afloop vertelt Angela haar verhaal, terwijl ze zorgvuldig de poppen inpakt en de elektronische pads met de juiste stickers afdekt. Op de AED-pads voor kinderen staat een afbeelding van een kleine roze teddybeer. Vroeger beschikte alleen ambulancepersoneel over zo'n high tech apparaat. Nu staan ze in elke supermarkt, in strandtenten en in garages. Gewoon aan de muur, op de hoek van de straat. Het had Angela's leven misschien wel totaal anders gemaakt, als er een AED dichtbij was geweest. Ze keek thuis tv, met haar echtgenoot en hun achttienjarige zoon. Iets over het bloemen corso, dat wist ze nog. Plots stond haar man op van de bank, greep naar zijn borst en viel om. Die snurkende, slurpende ademhaling vergeet je nooit meer. Angela was al jarenlang fanatiek EHBO'er en had zich altijd afgevraagd of ze de knop om kon zetten, als het echt nodig was. Als er iets mis ging bij een geliefde in plaats van bij een anonieme voorbijganger. En toen het gebeurde in haar woonkamer wist ze precies wat ze moest doen. Ze aarzelde geen moment. Haar hoofd was helder en ze zag alle stappen voor zich. Begon meteen met masseren en beademen. In films wordt het altijd heel anders voorgesteld, zegt de oude dame. De heftige stroomschokken, clear! Denken dat het te laat is, toch nog even doorgaan. Een laatste keer nog, zonder veel hoop. En dan opent het slachtoffer na stroperige minuten toch

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2018 | | pagina 7