scheren voordat je hen een stroomschok toedient. Met de AED -
de automatische externe defibrillator. Er zit een goedkoop
scheermesje bij, waarmee je met een paar snelle halen hun
borsthaar kunt verwijderen. Het hoeft niet netjes, zegt Angela
met een schuin glimlachje. Bij vrouwen moet je goed kijken
waar je de elektronische pads kunt plakken. Borsten hangen
vaak in de weg.
De mannentorso's zijn glad en gespierd, met slechts indicaties
van tepeltjes. Zwart plastic haar krult in een modieuze lok.
Achter de mondholte hangt een pedaalemmerzak, om cursis-
tenspeeksel in op te vangen. Er moet veel kracht in de bewe
ging, zowel bij het blazen als bij het pompen. Als je een knap
pend geluid hoort is dat wellicht een rib die breekt. Maar zelfs
dat is geen reden om te stoppen met reanimeren.
We oefenen in trio's. Ik zit in een groepje met gewatergolfde
dames die allebei een bloemetjesblouse dragen. Als ze gezuster-
lijk naar het toilet gaan haal ik snel mijn telefoon uit mijn tas.
Een berichtje, van hem. Hij is net van huis vertrokken voor een
maf plan. Nachtvissen, aan zee. Hij heeft me de exacte locatie
gestuurd. Een rood pijltje aan de kustlijn op Google maps.
Ik zie mezelf door de nacht rijden, op weg naar het strand waar
hij vannacht verblijft. Stille duinen, een bijna vol maantje om
het pad bij te lichten. Met blote voeten loop ik over het zand
en draag mijn schoenen in mijn handen. Ik hoor geen meeu
wen, alleen de jagende wind en het geraas van de golven. Ik zie
hem dichtbij een stel meerpalen staan, dichtbij de strand-
overgang. Met die onweerstaanbare zelfverzekerde grijns op
zijn gezicht. Hij wist dat ik zou komen en heeft zijn hengels
nog niet opgesteld. Met zijn handen in z'n jaszakken bekijkt hij
rustig hoe ik naar hem toe loop. Het is geen type dat naar me
toe komt rennen. Maar op het juiste moment opent hij wel zijn
armen. Mijn haar waait in mijn ogen en hij streelt mijn wan
gen en nek, wrijft de losse lokken achter mijn oren. We zeggen
niets. Kussen alleen maar. Hij zoent langzaam en voorzichtig,
kleine hapjes. Ik dring met mijn tong zijn mond binnen. Keer
hem de rug toe, kleed me uit. Versier het strand met shirt,
broek, sokken. Smijt mijn slipje over zijn camouflagetas met
visspullen heen. Langzaam loop ik van hem weg, over het har
de zand aan de vloedlijn. Stap door de branding de zee in. Het
koude water geeft me duizend elektrische schokjes. Golven
spoelen tot mijn navel. Dan draai ik me om en laat me aan
hem zien. Kijk naar hem, terwijl ik het water streel, de golfjes,
mezelf. Opspattend zout water, dat ik van zijn buik lik.
De tl-buizen knipperen in het muffe zaaltje, nerveus gelach van
ons zwoegende deelnemers. Reanimeren kost meer inspanning
dan we hadden verwacht. We beuken op de borstkas van de
poppen. Ik neurie Staying Alive van de Bee Gees, omdat ik ooit
eens heb gelezen dat dat het perfecte reanimeerritme is. Angela
kijkt me fel aan en ik staar naar mijn handen, controleer of ik
iets fout doe. Mijn vingers staan in de correctie positie, ik duw
uit alle macht. Knokkels wit, vingers rood. Ik pomp leven in de
pop. Buig me over de plastic lippen en volg de instructies van
de kalme vrouwenstem die uit de AED klinkt. Analyse. Geen re
den tot schokken. Ga door met reanimeren.
Na afloop vertelt Angela haar verhaal, terwijl ze zorgvuldig de
poppen inpakt en de elektronische pads met de juiste stickers
afdekt. Op de AED-pads voor kinderen staat een afbeelding van
een kleine roze teddybeer.
Vroeger beschikte alleen ambulancepersoneel over zo'n high
tech apparaat. Nu staan ze in elke supermarkt, in strandtenten
en in garages. Gewoon aan de muur, op de hoek van de straat.
Het had Angela's leven misschien wel totaal anders gemaakt,
als er een AED dichtbij was geweest. Ze keek thuis tv, met haar
echtgenoot en hun achttienjarige zoon. Iets over het bloemen
corso, dat wist ze nog. Plots stond haar man op van de bank,
greep naar zijn borst en viel om. Die snurkende, slurpende
ademhaling vergeet je nooit meer. Angela was al jarenlang
fanatiek EHBO'er en had zich altijd afgevraagd of ze de knop
om kon zetten, als het echt nodig was. Als er iets mis ging bij
een geliefde in plaats van bij een anonieme voorbijganger. En
toen het gebeurde in haar woonkamer wist ze precies wat ze
moest doen. Ze aarzelde geen moment. Haar hoofd was helder
en ze zag alle stappen voor zich. Begon meteen met masseren
en beademen.
In films wordt het altijd heel anders voorgesteld, zegt de oude
dame. De heftige stroomschokken, clear! Denken dat het te laat
is, toch nog even doorgaan. Een laatste keer nog, zonder veel
hoop. En dan opent het slachtoffer na stroperige minuten toch