STAYING ALIVE
oo
<0
C3
Bejaarden sjouwen. Zo noem ik de cursus EHBO, als ik bel
met mijn minnaar. Slepen met oud vlees in diverse grepen en
houdingen. Ik ben veruit de jongste van de groep en dus elke
avond de aangewezen testpersoon. Een groot deel van de deel
nemers kan echt niet zomaar op een koude vloer gaan liggen.
Toch proberen ze het, vooral als ze zien dat instructrice Angela
het ook gewoon kan. Angela is 70 jaar oud en moet er volgend
jaar toch echt mee stoppen van de organisatie. Maar EHBO aan
zoveel mogelijk mensen leren, dat is haar missie in het leven.
Dat is waar ze elke ochtend weer haar bed voor uit komt.
Angela's hoofd en handen bibberen. Totdat ze een zwaluw
staartje moet knippen, of verband moet wikkelen. Dan is haar
greep solide. Ze grist het kleine rotschaartje uit mijn hand, als
ik de hechtpleister verkeerd inknip. Demonstreert vlot en vaar
dig hoe het moet. En dan ga ik maar weer op de grond liggen,
want daar ben ik van alle cursisten het allerbeste in. Ik laat me
gewillig in de stabiele zijligging leggen en rol zelfs een beetje
mee, zodat de mensen niet te hard in mijn rug hoeven duwen.
Ik speel de gewonden en de stervenden. Soms hulpverlener,
regelmatig slachtoffer. En na afloop help ik even mee met
opruimen en sjouw de dozen met materiaal naar Angela's auto.
Ze rijdt in een felgroene Fiat Multipla.
"Ruiken ze muf als ze over je heen buigen? Zitten die opaatjes
stiekem aan je borsten als je gewillig voor hen op de grond
ligt?"
Hij grinnikt aan de andere kant van de lijn, ergens in de avond
zon, aan de waterkant.
In het EHBO-zaaltje oefen ik de Heimlich-manoeuvre op een
kinderpop en probeer niet aan mijn zoontje Abel te denken.
Aan die allereerste keer vast voedsel geven. Zijn gerochel en
gekokhals, mijn doodsangst. Appelpartjes bleken levensgevaar
lijk, broodkorstjes bleven plakken aan zijn gehemelte. Een
maandje geleden viel Abeltje een tand door zijn lip. Hij strui
kelde over de voordeur drempel. Zoveel bloed op zijn gezichtje,
op zijn kleren, op mij. Het spatte obsceen in het rond en ik wist
totaal niet wat ik moest doen. Zijn vuistjes maaiden heen en
weer toen ik hem optilde, krijsend smeet hij het natte spuug-
doekje op de grond dat ik tegen zijn lip probeerde te duwen. Ik
mocht hem niet helpen, kon hem niet helpen. Ik heb me nog
nooit zo nutteloos gevoeld. Een namaakmoeder. Ik wil kordaat
optreden. De juiste handelingen kunnen verrichten.
"Nee, ze zitten niet aan me", zeg ik. "Alles gaat heel behoed
zaam en beleefd. We lijken allemaal bang voor echt fysiek con
tact. Nou ja, dat zegt onze bejaarde cursusleidster bij elke les.
Dat we elkaar echt steviger moeten vastpakken. Ingrijpen, dat
kan nooit voorzichtig."
Mijn minnaar en ik bellen 's avonds, in de auto. Kort voor en
na mijn cursus. Op andere momenten sturen we elkaar tekst
berichtjes, de godganse dag. Ik eet een stiekeme hamburger uit
de McDrive terwijl hij op de speaker staat. Twee stiekeme din
gen tegelijk zijn extra lekker. Happend in lauwwarm vlees en
klef brood luister ik naar zijn stem.
"Ik zou je knijpen", fluistert hij. "Stiekem strelen, snel even
langs de ronding van je borst. Voelen of je tepels hard worden.
En dan een grondig medisch onderzoek terwijl al die oudjes
toekijken." Hij lacht en fluistert nog veel meer. Mond-op-mond
beademing. Kiss of life. Hartmassage.
De volgende EHBO-les staat in het teken van reanimatie. Het is
plakkerig warm in het zaaltje van het wijkgebouw, waar een
drietal mannentorso's op de grond ligt. Na elke blaasbeurt moe
ten we de open monden afvegen met alcoholische doekjes. De
plastic lippen ruiken zoet, alsof de ter aarde gestorte mannen
de hele avond aan de mixdrankjes hebben gezeten. Na het
poetsen deppen we de monden droog met restjes verbandgaas,
die overgebleven zijn van de vorige les windsels en verband.
Angela bewaart die stukjes in een apart doosje want het is zon
de om duur spul weg te gooien. Ze wijst met haar wandelstok
naar de stokoude overheadprojector en de sheets op het
scherm. Harige mannen met een hartstilstand moet je eerst
