"We leven in een donkere wereld/' bromde hij voor zirh Hij bromde de laatste tijd meer tegen zichzelf dan tesen dan ook. Er was zelden tegenspraak, er werd nooit teruv bromd. ge- Geert telde voor de vierde keer de spinnen aan de buitenkan* van het slaapkamerraam. Het waren er nog steeds vijftien h- stapte uit bed. Hoog, zeer hoog door hart en ziel priemend krijs van enkele buurkinderen teisterde zijn oren. Zijn honfn pijn werd erger. "Hier moet ik mee leven, hiertoe ben ik ver' doemd. Ik wil graag hun tongen en stembanden uitsnijden en hun ogen uitprikken." en Voor de spiegel in de gang bleef hij staan. Wat hij zag deed em schrikken, elke dag weer. Hij voelde zich dan leeg, een ver schrompelde ballon. Een ontbijt zou hem goed doen. Hij sDoot wat yoghurt met fijngemalen noten in zijn mond. Het smaakte naar rauwe champignons met suiker. Geert schonk zich daarna maar een Nespresso in. Een nieuwe ontdekking uit het subtro pische Sendang of een andere dang, waar de meisjes een bruine huidskleur hebben en er van houden om mannenwangen te strelen. De heerlijke espresso, zo stond op de verpakking had een pittige bronstijdafdronk Het liet hem koud. De koffie was zacht en leek romig. Toen hij voor zijn raam ging staan en in hemelsbrede gedach ten zijn koffie nipte, passeerden er aan de overkant twee veel belovende kuiten die zijn leven voorgoed zouden veranderen. Ze maakten deel uit van een wonderschone creatie. Ze brachten hem vreugde. Tot dusver viel de dag eigenlijk best wel mee. De benen van die kuiten bléven voorbij komen. En alles liep dan mee. Het was een optocht voor de ogen en ze zouden zijn ver dere leven voorbijkomen en voorbijkomen. De kuiten waren van een nieuwe overbuurvrouw. De dame die hem bij de opticien hielp, was heel vrolijk. Ze vond alles heel fijn, heel leuk en helemaal goed. "Komt u alstublieft maar mee," zei ze. "Dan zal ik uw oogdruk eens heel goed meten." Er werd met kracht lucht in zijn ogen gespoten en verder was er eigenlijk niets aan de hand. De oogdruk was in orde Dat wil de de huisarts horen. En Geert ook. Geert bedacht, dat wanneer hij bij een opticien zou werken, dat hij dan onverwacht met een balpen ogen zou uitsteken. Als kapper zou hij hetzelfde met een schaar kunnen doen. Plotseling kreeg hij trek in opium. Waarom wist hij niet. Hij wist ook niet hoe het smaakte of waar het naar rook. Of wat het teweeg bracht. Nooit iets over gelezen. Alleen het woord had hij een paar keer gehoord. Opium, het was een mooi woord en er waren tafels en een eau de toilette naar genoemd en het was een woord om trek in te krijgen. Geert had overigens ook onverwacht trek in neuken gekregen. Hij moest ook piesen, maar dat ging nu niet. "Alles kan als je maar wil," had hij zijn dochter geleerd, maar nu kon niets. Het was een kwestie van nergens aan denken en wachten. Tot de storm ging liggen. Hij had Kadetje, zoals ze genoemd wilde worden, al bijna een week niet gesproken en geroken. Kadetje had heerlijke geurtjes hier en daar. Kadetje rook als een schoonheid uit 1001 Nacht. Dat wist hij zeker. Kadetje kon met het grootste gemak Kadoo- tje heten. Ze was namelijk een cadeautje voor Geert. Dat waren vrienden tenslotte allemaal. Cadeautjes. Kadetje had kogelron de jonge-meisjesbillen, glimmend van de crème en met kleine blonde haartjes, bijna onzichtbaar en zachter dan fluweelzacht fluweel. Billen die niet huppelden, maar moeizaam deinden. Zou Kadetje niets meer van zich laten horen? Hij had haar slechts een week niet gesproken, maar het leken jaren. Geert wilde die kont beminnen, spelen met de strakke welvingen. Hij wilde met smart de twee kuiltjes boven haar billen kussen en zijn supersensitieve vingers hun werk laten doen Waar was Kadetje? Hij wilde weten wat ze aan het doen was. Hij zou even bij haar langs kunnen gaan en dan daarna pas naar de supermarkt. Ze was niet thuis, de kat miauwde achter de voordeur. Hij ging zitten op de stoeprand, vond pen en papier in zijn zakken en schreef een gedicht voor haar: Ik hou zo Ik vind het niet erg om je zure angstzweet te ruiken,

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2018 | | pagina 35