dat we niks anders konden dan de Harland Awards-romanr*
2016 uit te reiken aan Auke Hulst.' romanpn]s
Dat is natuurlijk onzin.
Als er binnen de Nederlandstalige boekenwereld ergens ov«
eenstemming over is, dan is dat over het feit dat Auke Hnic*
een geweldige schrijver is en En ik herinner me Titus Broederland
een prachtige roman. Op zijn site verzamelde Hulst besnr*
mgen en de lijst is indrukwekkend, waarbij hij de vele lezer/
recensies op de diverse boekensites niet eens heeft meeg/
nomen. De Standaard: 'Een fenomenaal beschreven, apocal^"
wereld. Een opmerkelijk boek. Door de durf 5^
nieuwe genres binnen te smokkelen in de Nederlandstalig
literatuur. En door de uitgekiende stijl, een unieke mengvofm
van registers, bloemrijke passages, platte dialogen, en gezochte
neologismen. De taal zou volstaan om dit boek boeiend te
houden, maar daarboven krijgen we ook nog eens de hartver
scheurende melancholie van de intiemste relatie denkbaar, die
stukje bij beetje kapotgaat.' NRC: 'Een geslaagde mix van gen
res psychologische roman, road novel en apocalyptische sci-fi
ulst creëert een eigen mythische wereld, met een vreemde
eigen taal AD: 'In virtuoze taal en prikkelende beelden wordt
een ^herbergzame wereld opgeroepen, waar de mijnen 'bloed-
pijpen heten en de tweeling in de hoofdrol als duivelsgebroed
wordt beschouwd; een soort science-fiction, spelend in een
parallel verleden.'
De doelstellingen van de Harland Award Romanprijs gaven de
jury de mimte om de aanduiding 'beste roman' genuanceerd in
e vullen en een van de andere genomineerde romans te bekro
nen, ïjvoorbeeld De Stad van de Alchemist van Natalie Koch
Dat was in het licht van die doelstellingen, het promoten en
imuieren van fantastische literatuur, zoals de Gouden Strop
de thriller promoot, zelfs een verplichting. Het is dan ook be
grijpelijk, zelfs terecht dat de bekroning vanuit de wereld van
de genres werd bekritiseerd. Schrijfster en lezer Adinda Volkers
verwoordde het als volgt: 'Wat mij betreft mag dit boek de
komende hjd alle prijzen winnen die er te winnen zijn in het
Nederlands taalgebied. Alleen - deze specifieke prijs1 was be
doeld voor het beste Fantastische Boek, dus behorend tot de
fantasy, sciencefiction en horror in de ruimste zin van het
woord. Maar hoe ruim genomen ook, in mijn ogen is Ik her
inner me Titus Broederland geen fantastiek. Niet helemaal. Op
Facebook ontstond een heftige discussie over de stelling van
uitgever en schrijver Jürgen Snoeren, dat sciencefiction, fantasy
en literatuur verschillende genres zijn. De achterliggende ste -
ling was duidelijk: En ik herinner me Titus Broederland is litera
tuur en het is niet terecht dat die roman is bekroond met een
prijs voor sciencefiction, fantasy en horror.
De discussie over (fantastische) genres en literatuur wakkert
steeds weer op, al decennialang. Die drang om romans en ver
halen in helder afgebakende vakjes te plaatsen, zodat ze sne
verhandeld kunnen worden, snel besproken, snel gevonden en
geconsumeerd. Terwijl het binnen de literatuur/lectuur in alle
opzichten een kwestie is van geleidelijke verschuivingen, grijze
gebieden. Kunstenaarschap en vakmanschap, een geleidelij e
intensivering van persoonlijke beeldspraak of standaardpatro
nen van emotionele naar rationele betrokkenheid. Een com
plex samenspel van diverse factoren die in het speelveld van
het verhaal een complex evenwicht zoeken. En ik herinner me
Titus Broederland is zo'n roman die dat zichtbaar maakt. De
autobiografische wortels van deze 'apocalyptische sci-fi wor
den wel degelijk onderkend, bijvoorbeeld in de NRC: Hulst
groeide op in het Oost-Groningse dorp Denemarken. In het
landschap van Titus Broederland tref je sporen van die Groning
se wortels. Dat het delven van aardbloed de bodem onrustig
maakt, is niet vreemd voor een schrijver die werd geboren op
de gasbel van Slochteren. De boeren drinken het Groningse
'fladderak' (sterke drank) en lezen 'bokkeblaadjes' (huis-aan-
huisbladen), een verwijzing naar Hulsts jonggestorven vader,
de Groningse journalist Ton Hulst, die onder meer het Sloch-
terse Bokkeblad uitgaf. Na zijn vaders dood werden Hulst en
de andere kinderen min of meer aan hun lot overgelaten, n
Trouw omschreef hij zijn moeder als een 'amalgaam van Anne-
marie Jorritsma en Ramses Shaffy'; een politiek actieve bohé
mienne die haar kinderen verwaarloosde. Die jeugd heeft hij
verwerkt in zijn meest succesrijke roman Kinderen van het Ruige
Land (2012). Ook deze nieuwe roman gaat over half verweesde,
ontwortelde kinderen in een bos.
