lijk in had, want zij was immers eerder die avond van me weg
gelopen. "We gaan het bos in," zei ik en hand in hand liepen we
het bospaadje op. Ik had de grootste moeite om niet op mijn
bek te gaan, want het had flink geregend de dagen voorafgaand
aan het festival en het terrein lag vol met drek. Fien had door
dat ik het moeilijk had met de nachtelijke wandeltocht, maar ze
zei er gelukkig niets van. Gegeneerd stuntelde ik voort tot we in
het bos aangekomen waren. Het bos mocht inderdaad magisch
genoemd worden. Er waren lichten opgehangen in de bomen,
er brandden kampvuurtjes en er speelde een bandje. Ik legde
mijn spijkerjas op een boomstam en Fien en ik gingen erop zit
ten. Ik merkte toen pas hoe verlegen ik me voelde bij haar. Ik
stak een peuk aan, bood Fien ook een sigaret aan, maar ze sloeg
hem af dus ik zat daar maar wat aan mijn peuk te trekken naast
een bloedmooie kinderarts, terwijl ik me bedacht wat ik nu in
godsnaam moest zeggen. Toen zei Fien: "Romantisch plekje
en keek me ontzettend zwoel aan. Godsamme, zo'n directe op
merking had ik helemaal niet zien aankomen. Met overslaande
stem zei ik: "Ja mooi, inderdaad", en ontweek haar blik.
Ongelofelijke loser dat ik ben. Ik heb altijd mijn praatjes klaar
en nu was ik veranderd in een mietje. Ik kon mijzelf wel voor
mijn kop slaan vanwege mijn antwoord. Dit was een overdui
delijke hint van mevrouw de kinderarts. Ik had haar verdomme
verliefd moeten aankijken, haar hand moeten pakken en haar
dan gezoend moeten hebben onder deze bomen met de mooie
lichten. Ik was op een magische plek en ik verprutste het na
tuurlijk weer.
Ik durfde Fien nog steeds niet aan te kijken en zoog driftig aan
mijn sigaret, terwijl ik mijzelf nog meer voor schut zette door
naar de bomen te wijzen en te zeggen: "Kijk eens, die bomen."
Ik keek opzij en zag Fien lief naar me kijken. Ik kon het niet
aan. Ik kon het verdomme niet aan en ik verpestte mijn twee
de kans door mijn blik af te wenden en mijn ogen neer te slaan.
Ik stampte mijn sigaret uit en vroeg met trillende stem of ze
misschien een gedicht wilde horen. Ja, graag, zei Fien en
ze schoof dichter naar me toe. Ik pakte mijn telefoon erbij, die
natuurlijk weer eens niet deed wat ik wilde en ik vond het no
dig om te verkondigen dat ik niet kan omgaan met technische
apparaten. Alsof ze daar een nat broekje van zou krijgen.
Uiteindelijk kwam ik op mijn site terecht waarop wat foto's en
