tc
NO
In de straat van de antiquairs hoor ik bijna elke dag mijn naam
in het glas van de etalages en bijna elke dag groet ik mezelf om
de voorwerpen niet te vergeten die ik niet wou of niet wil
kopen: spiegels en klokken vol tierelantijntjes als in het huis van
mijn vadersvader, kleine schoolbanken zoals in het schooltje van
mijn kinderjaren, boeken die uit angst hun bladen te verliezen
geen bladzij schrijfruimte meer hebben, grote heiligen waar
niemand meer bij bidt omdat niemand zich nog het gebeden-
2 boek herinnert. Ik bekijk me in de etalages als een stuk antiek
en in de weerspiegeling van het vensterglas bekijken zich de
kastanjebomen in de maand mei, alsof het nooit meer herfst zal
worden. Vlakbij, heel vlakbij, meen ik het water van de Schelde
K™ te horen komen en gaan, komen en gaan...
Moeder had een antiquairsziel en wist het huis te doen lijken
°P een kopie van 19de-eeuws Europa. Bij haar vriendin Senta
Qm Kram, van beroep antiquair, kocht ze eens een toverlantaarn
om in de salon van ons huis mijn beelden te projecteren en aan
bezoekers te tonen dat ik de bietser van het gezin was en hoe
LU ik mijn jonge jaren verdeed met het lezen van romans en dicht-
VJ Q bundels.
q Het is voor mij geen pretje op mijn rug al mijn onbegonnen
of op de klippen gelopen plannen mee te sjouwen. Op den
E duur rest je geen rug meer als je hem zo bederft. Ik weet niet
O eens meer waar al die plannen gebleven zijn: in de houten of
ijzeren of glazen voorwerpen uit antiekwinkels, of in de oude
meubelen thuis. Ik zou echt niet meer kunnen zeggen waar
de film gebleven is die ik dacht te zullen maken en die jullie
O zouden zien en horen zoals ik het jullie zeg: muziek van Mozart
en Schumann, beelden met luchten vol blauwgrijze treurnis
uit de grote Italiaanse cinema, het weergaloze woord van het
dialogerende stel, maar niet de stilte waarmee alles eindigde.
Evenmin zou ik mijn pelgrimage naar Yemen en Abessinië
W
11\
