Zoek niet wat er niet is: sporen, lijken, want alles is als offerande geschonken aan een godin: de Verslindster van Uitwerpselen. Pluis geen archieven uit, want er is niets bij akte vastgelegd. Ach, geweld vraagt om duisternis omdat duisternis de droom verwekt, opdat wij kunnen slapen dromend dat we dromen. Doch hier raak ik een open wonde: mijn herinnering. Ze doet pijn, dus is ze echt. Ze bloedt echt bloed. En als ik haar de mijne noem, pleeg ik verraad aan allen. Ik herinner me, herinnert u. Dit is onze manier om te helpen dat het daagt over zoveel besmeurde gewetens, over een woedende tekst, over een open hek, over het gezicht dat schuilt achter een masker. Ik herinner me, laten we ons herinneren tot wij het recht aan onze zijde zullen hebben. Vertaling van het gedicht 'Memorial de Tlatelolco' uit de verzamelbundel Poesfa no eres tü (Obra poëtica 1948-1971), Fondo de Cultura Economica, México D.F., cuarta edición, 2004.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2017 | | pagina 57