vo Het decadentisme dat zijn gedichten daarna zou kenmerken was typerend voor negentiende-eeuwse dichters als Baudelaire, Verlaine en Huysmans. Ze bedronken zich aan de bedwelmen de schoonheid van bloemen, vrouwen in een vlucht voor de werkelijkheid. De fascinatie voor de vrouw lijkt de dichter te bezweren door haar te esthetiseren achter een masker van gra tie en wellust. Van Bruggens zwoele fotomodellen zijn de twee slachtige varianten van Baudelaires fatale vrouwen. De gedich ten van Nic betekenen een cultus van de vorm, waarin hij vaak synesthesieën toepast, een vermenging van kleur, klank, gevoel en geur. De barokke woorden en beeldenstromen zijn het dandyesk verzet tegen de maatschappij.20 De wereld is een sur reële ruimte of een verre reis, zoals Charles Baudelaire schreef in zijn gedicht 'L'invitation au voyage' in 1857: 'La, tout n'est qu'ordre et beauté, Luxe, calme et volupté.' (Daar is alles alleen maar orde en schoonheid, Luxe, kalmte en zinlijkheid). In Ademloos seizoen, dat in 1974 verscheen, triomferen liefde en de weemoed, een thema dat Van Bruggen als een rijk geor kestreerde sonate toonzet in de cyclus Tussen Huis Jaargetij De spiegel Zij knoeit wat aan haar taille Met in haar vingers kneedbaar Mijn slijtage, mijn vermoeide vrede. Aan het raam slaapt het water, Het lover, de vogels van het voorjaar. In het ijs van de spiegel is haar gelaat De laaiende tatouage van vers verdriet, Veelzijdige extase en vervaagd verval. In het ovale kader herkent de herinnering Het heimwee, heeft elke zonde zijn trots Nog: triest als een orakel of tango. De lakens lui als traaggetrokken messen, Het gevecht vermijdend. Met een glimlach Geliefde troost, of een toren ontucht. Op het tapis plein, naar het bed, stapt zij zo zacht dat ik denk: Het einde is nabij. En onbeslapen.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2017 | | pagina 42