DE PINK POETS, NEO
ROMANTIEK EN MANIERISME
-ö
Genootschap de Pink Poets (1972-1982)
IS)
0J
01
Dichtersgroepen en literaire stromingen met een program
waren vanaf de zestiende eeuw een bekend fenomeen. Dichters
en schrijvers die op een vastgestelde dag bijeen kwamen om
te eten, te drinken en te discussiëren, inclusief de manifesten
die daarbij hoorden. Zo'n 'cénacle', maaltijdgenootschap, ont
stond bijvoorbeeld rond Charles Nodier en Victor Hugo, herau
ten van de Romantiek, en later om Stéphane Mallarmé, de
dinsdagavonden van de Symbolisten, 'les Mardistes'. In de
jaren zeventig vond in Antwerpen een kleine opleving van het
cénaclisme plaats toen dichters Nic van Bruggen en Patrick
Conrad op 22 november 1972 in patisserie Thys, zo gezegd
tijdens het eten van roze roomijs, het intellectueel genootschap
'Pink Poets' oprichtten. De roze kleur was in dit geval geen ken
merk van homoseksuele geaardheid, maar een hip, elitair tin
tje, vergelijkbaar met de 'fine fleur' of 'the very pink in the
mode'.1 Ze keerden zich tegen het 'nieuw-realisme' van dichters
die in het Gentse tijdschrift Yang publiceerden.2
Auteurs als Paul Snoek, Henri-Floris Jespers en Hugues C. Pernath
gingen deel uitmaken van de kring. In totaal bestond het ge
zelschap tot 1982 uit een dertiental gecoöpteerde leden en een
aantal corresponderende verwante kunstenaars en intellectue
len, waaronder cineast André Delvaux, verfilmer van romans
van Daisne en Yourcenar. Tot ereleden had het collectief be
noemd de oudere introspectieve dichter, prozaïst Maurice
Gilliams en de experimentele auteur Ivo Michels. Maandelijks
zag men elkaar op een diner in de Vereniging voor Europese
culturele uitwisseling. Na tien jaar ontbonden Conrad en Van
Bruggen het genootschap door een eenvoudige persmede
deling.3
•mm
