PM
PM
glas spelen. "Je vindt me dus niet leuk. Daarnet beweerde je
nog van wel. Je lult maar wat."
"Dat is niet waar," weerleg ik. "Je zoekt te veel achter mijn
woorden."
Ze volhardt in haar beschuldigende toon, gaat luider praten,
lijkt op het punt haar zelfbeheersing te verliezen. "Je flapt er
zomaar iets uit. Je meent geen woord van wat je zegt."
"Al goed," zeg ik, in een poging haar tot bedaren te brengen.
"Ik trek mijn woorden in. Ben je nu tevreden?"
"Dus je vindt me niet leuk?" Het klinkt niet als een vraag, maar
als een vaststelling. Even heerst er stilte. We denken allebei na.
Hoe moet dit dovemansgesprek verder? Of ronden we het maar
af?
"Nee," zeg ik dan maar. "Eigenlijk helemaal niet."
"Je bent bevooroordeeld," roept ze op schrille toon. Ze klemt
haar glas vast tot haar knokkels wit worden. "Je mening is ner
gens op gebaseerd."
"Toch wel," werp ik tegen. "Op alles wat daarnet is gebeurd en
gezegd."
Ze schudt furieus haar hoofd, schudt haar vuist naar me. "Het
is je eigen schuld. Je had niet moeten zeggen dat je me leuk
vond zonder me te kennen. Dat is een vooroordeel!"
"Hou op," zeg ik, en ook ik verhef mijn stem, tot mijn eigen
verbazing. Ga ik ook mijn zelfbeheersing verliezen? "Je maakt
me nog gek. Waarom stel je die vraag trouwens aan wildvreem
de mensen?"
"Omdat ik dat nu eenmaal leuk vind," zegt ze. Haar woede is
weggeëbd, de guitige glimlach is terug. Was het allemaal maar
show? Een goed ingestudeerd nummer?
"Jij bent hier de enige die het leuk vindt," merk ik op.
"Jij dus niet?" vraagt ze met duidelijk gespeelde verbazing.
Ik schud het hoofd. "Neen, ik vind dit allemaal niet leuk, en
jou al evenmin."
Ze schatert het uit van het lachen. "Dit is pas echt leuk. Jullie
mannen zijn allemaal gelijk. Ongewilde leukerds."
"En jij bent gewild onleuk." Een geslaagde tegenzet, vind ik.
"We vullen elkaar mooi aan," zegt ze.
"We zijn eerder eikaars tegenpolen," corrigeer ik haar.
"Is dat niet leuk?"
"Hoe langer hoe minder." Het volstaat voor mij. Dit gesprek
