Dan loop je op me toe. Je glimlach is gemeend maar ook ge
matigd. De meeste energie heb je al opgebruikt voor de kapi
tein. "Ik ben even in het vooronder mijn damesdingen doen/'
zeg je. En fluisterend: "Hij heeft zijn vrouw verloren bij een
auto-ongeluk."
Een paar jaar geleden liep ik in het donker langs de stadsrivier.
Ik rook de zoete geur van de nevelflarden die stil boven het
wateroppervlak hingen en ik ineens kreeg ik het beklemmende
gevoel dat ik alleen was. Echt helemaal alleen. Het was een
soort intens besef van de oneindige nietigheid van mezelf in
het heelal. Dat gevoel heb ik nu ook. Ik voel me alleen op de
kotter hier, hotsend en klotsend op zee. Ik doe argeloos een
paar stappen naar voren, doe alsof het me allemaal niets kan
schelen en ga ten slotte naast de kapitein staan en voor ik er erg
in heb zeg ik: "Het spijt me."
"Ze was op slag dood," zegt hij. "Ze was een halve degenkrab
groter dan ik. Mooie diepgroene ogen. Ik moest op een stuk
vlonder gaan staan om er goed in te kunnen kijken. Ik heb op
de Montessorischool gezeten. Daarna gewerkt als manusje-van-
alles, voor geld, voor respect, snap je? Daarna heb ik de Hogere
Zeevaartschool gedaan. Ik was de oudste. Op een dag heb ik
mijn eigen boot, zei ik. Ik werd uitgelachen. Toen ontmoette ik
mijn vrouw. Zij lachte niet. Ze zei, die boot gaat jou lukken. En
dat is eigenlijk alles." De kapitein veegde iets van zijn kin weg.
"Onze dochter moest revalideren," vervolgde hij. "Eigenlijk
tegen beter weten in. Het ging niet goed meer komen. Dokters
weten tegenwoordig veel. Ze verbleef in het revalidatiecentrum
tot er niets meer te revalideren viel en de premies waren opge
droogd. Nu ligt ze bij mij thuis op bed in de woonkamer. Ik heb
al haar teddyberen en knuffels van zolder gehaald en die om
haar heen gelegd. De hele godvergeten dag draai ik cartoons op
de televisie. Niet dat ik van televisie houd, ik haat die dingen.
Maar de zachte ronde kleuren en bewegingen van Nijntje en
Barbapappa maken haar rustig." Hij neemt een ogenblik de
moeite mij aan te kijken. Dan tuurt hij weer over zee. "In het
revalidatiecentrum heb ik zo'n ding gezien, ik weet niet hoe
het heet, een soort loopapparaat. De meest geniale uitvinding
ooit. Eén iemand pakt de patiënt bij de oksels op en houdt hem
staande. Dan positioneer je zijn benen boven het zadel dat
tegen de grond aan zit. Een tweede persoon gaat dan aan de
